Toen werd ik moeder zonder moeder

Half mei, mijn eerste moederdag, maar ook mijn eerste moederdag zonder moeder. Mijn zoontje zat niet lekker in zijn vel en ik heb gewoon niet kunnen genieten van die dag. Overal om mij heen zag ik mensen hun moeders bedanken en (waarschijnlijk omdat ik er extra op lette) heel erg vaak ook bedanken voor de hulp met de kinderen. Op dat soort momenten moet ik toch altijd nog even slikken.. Het gemak waar zelfs op internet adviezen gegeven worden over je kinderen even naar opa en oma brengen zodat je wat "Quality-time" met je partner kan hebben, of dat het gewoon ontzettend leuk is voor je kinderen.. Het gemak waarmee het vaak als vanzelfsprekend wordt beschouwd dat dit kan. Wat zou ik dat graag gehad hebben de afgelopen maanden. Wat miste ik de vanzelfsprekendheid toen mijn zoontje wekenlang eigenlijk alleen maar kon huilen en niet wilde drinken, van een moeder die langskomt om je even te knuffelen, om er gewoon te zijn, om even te helpen met het huis schoonmaken of alleen al maar te zorgen dat we in ieder geval avondeten hadden. Maar vooral ook het kunnen stellen van vragen: Hoe was dat bij jou vroeger mam? Hoe was ik? Ik had ontzettend veel behoefte aan haar ervaringen en steun, en ook mijn man gaf aan dat hij haar ontzettend miste op die momenten. Ik weet ook dat niet iedere moeder hetzelfde is, maar ik weet wel dat mijn moeder precies had aangevoeld wanneer ik (of wij) even extra steun of advies kon gebruiken en dat ze dan was langsgekomen met haar schoonmaakspullen en eierkoeken en avondeten om alles net een beetje makkelijker te maken. 

Het was afgelopen oktober toen we slecht nieuws kregen en mijn moeder een paar weken later al overleed. Ik had de dag voordat ze overleed mijn 20 weken echo, maar omdat ze die dag ook in slaap gebracht werd heb ik haar wel toegefluisterd dat alles goed ging, maar verder niets meer kunnen vertellen. De rest van de zwangerschap was ontzettend dubbel. Je weet dat de tijd steeds verder verstrijkt doordat je buik steeds dikker wordt, maar beseft dat dit ook betekent verder van alle tijd met haar. Ik heb met momenten gelukkig wel kunnen genieten van de zwangerschap (met name alle schopjes en bewegingen) maar me ook altijd zorgen gemaakt van de stress die ik dus misschien al heb doorgegeven. Ik heb gehuild, gepraat over haar, maar een deel ook voor me uitgeschoven omdat ik niet toe was aan het verwerken en accepteren. En toen kwam de bevalling.. of eigenlijk niet.. Mijn vliezen braken met 38 weken, maar verder gebeurde er niets. Uiteindelijk ben ik dus in het ziekenhuis ingeleid en ben ik ruim een dag vol (extra) hormonen gestopt om maar te bevallen. De beloning van zo'n mooi, klein jongetje daarna op je buik ligt is zo oneindig groot en wij vertelden iedereen zijn naam en de verwijzing erin naar mijn moeder. Eenmaal thuis vond ik dat ik nu vooral moest gaan genieten, maar wat ik ernstig onderschat had, waren de kraamtranen. Die waren er hevig en het duurde ook lang. Ik werd gelukkig goed in de gaten gehouden, maar dit was pure rouw, hormonen en angst die bij elkaar kwamen. Wat een heftige weken waren dat en wat voelde die roze wolk ver weg. 

Inmiddels gaat het met ons allemaal steeds iets beter. Ons zoontje krijgt nu aangepaste voeding en is inmiddels een vrolijk en lief jongetje. En hoewel ze heel veel heeft moeten missen al en zal moeten missen: in hem zien we allemaal stukjes van mijn moeder terug en ik vind het ook iedere keer weer fijn als familieleden of vrienden dat zeggen. Ik hoop ook dat dit voor altijd zo blijft, dan heb ik toch altijd nog een beetje van haar bij me. 

Ik begin inmiddels ook iets meer mijn weg te vinden als moeder en te beseffen dat ik het voor altijd zonder haar moet doen. Ik kan niet anders, maar accepteren zal ik het nooit. Wat is dit oneerlijk en voor alle moeders die dit ook moeten doorstaan, of moeten gaan doorstaan omdat je nog (niet) zwanger bent: je bent niet alleen, ook al voelt het misschien wel zo.