Toen moesten wij de ambulance bellen...

Na onze heerlijke vakantie in de Ardenne (voor Eva een hel week) waren we eindelijk weer lekker thuis. Ik hoopte dat het beter zou gaan met Eva. Weer lekker in haar eigen omgeving doet haar meestal veel goeds. Ze leek heel rustig en blij te zijn dat we thuis waren.





We brachten Eva een dagje nog naar oma in de vakantie zodat we met Yara naar toverland konden gaan. Ze had daar de dag van haar leven, weer naar huis gaan was geen optie na al die pret die dag! Ze verdient het om af en toe even lekker een onbezorgd kind te mogen zijn en dat alles even om haar alleen draait.



Mijn moeder vroeg mij of het mij opgevallen was dat Eva zo rustig en kalm was. Ja klopt dat is ze echt meer als ooit tevoren. Na een paar dagen begon ik me toch zorgen te maken. Ze huilt normaal altijd als ze honger heeft, nu moest ik haar bijna elke voeding wakker maken. Er gingen wat dagen voorbij en Stefan ging weer werken op maandag, 1ste dag na zijn vakantie. Toen hij savonds terug kwam zei hij, schat zie je ook dat Eva zo raar adem haalt? Ik zal je eerlijk zeggen dat het mij niet opgevallen was en toen ik er op ging letten raakte ik natuurlijk in paniek. Ik had haar vast en begon te huilen, ik zei tegen Stefan we moeten de ambulance bellen dit is niet goed ze gaat dan toch echt achteruit en het voelde echt niet goed. Je weet dat je moet bellen want anders wordt een zorgwekkende nacht of in het ergste geval haalt ze de morgen niet eens! Toen ik belde werd ik kalm en dacht ik we hebben hulp nodig en snel en ik heb ze nu gebeld dus nu komt het goed... De vrouw aan de telefoon telde de ademhaling van Eva en ze zei ze haalt maar 4 keer adem per minuut, blijf rustig de ambulance is naar je onderweg. Als er iets met Eva veranderd moet je mij dat meteen zeggen. Het duurde een eeuwigheid voor mijn gevoel en elke minuut dat het langer duurde werd ik onzekerder en onrustiger van binnen! De vrouw aan de tekefoon bleef praten en vragen stellen en dat was echt super fijn. Yara raakte een beetje in paniek want die wist natuurlijk niet wat er nu allemaal gebeurde, zo sneu mijn kleine dappere heldinnetje. Ze was bezorgd om Eva en een ambulance naar ons thuis was natuurlijk ook mega spannend. We moeten de AED gaan halen die hangt bij ons vlakbij in de wijk. De vrouw aan de lijn verteld mij dat we niet moeten schrikken maar de ambulance komt met sirenes aan ook voor Yara was het fijn dat dit verteld werd. Yara roept 'mama daar komt ie aan ik hoor 'm' met haar oogjes wijd open en verschrikt kijkt ze ons aan geen idee hebbende wat er nu gaat gebeuren.



Er lopen 2 mannen binnen en leggen Eva aan de beademing en plakken wat plakkers op haar borst om alles in de gaten te houden en te chechen wat er nu aan de hand is. Ook lopen er nog 2 mannen binnen van de traumahelikopter, de mannen waren stuk voor stuk toppers bleven kalm en waren echt super lief en stelde ons gerust dat ze er alles aan gingen doen om haar te helpen. Alles ziet er goed uit behalve haar ademhaling dus we moeten mee naar het ziekenhuis en we mogen zelf beslissen welk ziekenhuis maar dat was niet moeilijk, we gingen naar het Radboud daar kennen ze haar en daar is ze in goede handen. Met pijn in mijn hart zwaai ik naar Stefan en Yara want die kunnen niet mee, ik wilde er ook zo graag voor hun zijn. Heel de rit naar Nijmegen houd ik Eva stevig vast en geef haar kusjes en knuffels en fluister haar dat het goed komt want mama is bij haar, ze reageert niet op helemaal niks dat maakt me bang! Er word mij verteld dat er een team van 20 mensen op ons staat te wachten om haar op te vangen en te helpen. Het was indrukwekkend al die doktoren om haar heen en de eerste vraag is: mogen wij haar helpen of geeft u het op? Dit vragen ze altijd omdat ze ziek is en als ze moeten gaan reanimeren is dat vaak zinloos en nooit zonder gevolgen. Ik hoef er niet over na te denken want ik geef haar niet zomaar op! Ze proberen een infuus in te brengen maar Eva is héél lastig te prikken het is niemand ooit gelukt na haar couveuse tijd. Er wordt mij van alles gevraagd en ondertussen zie ik hun allemaal plukken en trekken aan Eva er wordt van alles ingebracht aan naalden en prikken en nog steeds geeft ze geen kik! Ik wordt niet goed als ik zie dat er een dikke pin uit haar been steekt. Jezus wat is dat?! Dat mevrouw is een botnaald, ze moet een infuus voor het geval er nú iets gebeurd. Echter de botnaald is geen succes bloed stolde meteen na het prikken. Nog steeds kan er geen bloed onderzoek gedaan worden om te kijken of er eventuele infecties zijn. We moeten namelijk achterhalen waar het vandaan komt dat ze moeilijk ademhaalt en dat kan verschillende oorzaken hebben. Ik wordt ineens zó verdrietig en raak een beetje in paniek en ik moet Stefan bellen van de ambulancebroeder omdat het fijner is als je samen bent. Dat vond ik een super idee van hem! Ergens gist het en ben ik bang dat we echt in haar laatste fase beland zijn. Het maakt me bang en ik wil niet opgeven ik wil moed houden ik hoop zó dat het een infectie is...



Héél de nacht zijn ze bezig met onderzoeken en haar infuus inbrengen. Na 4 uur zit het infuus eindelijk in haar hals en alle onderzoeken zijn klaar voor nu en is het even afwachten wat daar uit komt. De volgende ochtend wordt er overlegd met het VU wat hun nog graag zouden willen onderzoeken. Na een dag waren de uitslagen binnen de uitslagen waren normaal er werden geen gekke dingen gevonden. Eva leek langzaam weer een beetje terug en reageerde iets meer. Ze ademde zelf weer alleen kreeg ze kleine ondersteuning zodat ze niet te veel uit zou putten zo dachten ze in ieder geval. De arts in Amsterdam wilde een MRI scan om die te vergelijken met die van September 2017. De MRI krijgt ze woensdag op haar verjaardag om 13:00 uur en de uitslag komt donderdag morgen tussen 09:00 & 10:00. Top dacht ik nu komen we ergens. Wij zijn natuurlijk super bang voor de uitslag van de MRI want die uitslag zal haar toekomst bepalen. We proberen Eva zoveel mogelijk liefde te geven, ze mag niet uit bed ik heb haar al 3 dagen niet vast gehad! Ellende! Ik zit normaal 8 uur per dag met haar op schoot om te knuffelen kusjes te geven en te kletsen met Eva. Ze is zo'n lekkere knuffelkont! Ik miste haar in mijn armen. Toen we donderdag ochtend al uren aan het wachten waren en het al 10 uur geweest was kwamen ze ons vertellen dat de uitslag pas eind van de middag is. Wat een domper we hebben er zo slecht van geslapen en nu moeten we nog een héle dag wachten. Wat was ik pissig! Toen de klok 18:00 sloeg, sloeg mijn hart 180 slagen in 1 seconde. De dokters zitten op jullie te wachten in een kamertje kwam een verpleegkundige vertellen. Eva lag op de IC en daar hebben ze een soort van slecht nieuws gesprek kamertjes, zo noem ik ze zelf maar en nu moesten wij daar zelf heen... We nemen plaats en ik voelde de sfeer al het voelde zo kil en aan hun gezichten te zien wist ik dat het niet goed was. De woorden die uit de mond van de arts komen krassen mijn hart in 100 duizend stukken, mijn adem stopte en ik verkrampte in elke spier ik keek naar Stefan en die zag ik helemaal in elkaar stortte. Eva haar hersenen zijn uitgedoofd vertelde ze en ze zal snel komen te overlijden. Ze kan niet meer zelf adem halen en alles in haar lichaam is op. We kunnen niks meet voor Eva doen... Ongeloof, je hart stopt even, je hoofd zegt ik wil gillen, je wilt die mensen in de haren vliegen en door elkaar schudden en tegen ze zeggen dat ze haar moéten helpen! We barsten in tranen uit, ik wordt koud van binnen en begin te trillen en alles doet pijn ik wil weg rennen ik wil naar Eva toe! Ik wil Eva vasthouden! Je hoofd zegt van alles, NEE niet doodgaan! Niet zonder ons meisje! Ik moet haar beter maken! Maar ook denk je: ik moet haar laten gaan... Ik moet haar uit haar lijden verlossen... Ik moet haar knuffelen denk ik ineens. Er gaat werkelijk zoveel door je hoofd in een paar seconde  1 ding is zeker dacht ik, ik wil en kan niet zonder haar, zij kan niet zonder ons. Waarom moet ze nou zo ziek zijn waarom wordt het haar niet gegund? Ik kom bij Eva aan en haal haar uit bed en houd haar zo stevig vast, ik wil haar nooit meer loslaten! Nooit meer! Hoe ik me voelde... het was zo pijnlijk verdrietig maar ook zoveel liefde kwam los in paar seconde. Dat kleine lieve meisje heeft me nodig nu en ik ga haar alle liefde geven die ze verdient elke minuut die we nog met haar hebben wil ik haar laten voelen dat we ontzettend veel van haar houden en dat we haar nooit uit ons hart gaan verliezen. Dit worden de laatste uren met Eva... Dat is een zin die ik nooit ga begrijpen.