Toch weer daten

Vlak na de geboorte van Dochter meldde ik me aan bij een datingapp. Ik zocht wat aanspraak, meer niet, voor in de nachten dat ik opzat voor voedingen. Dat zei ik ook meteen als ik werd aangesproken; nee, ik zoek geen relatie, ik wíl geen relatie,  ja, ik heb kinderen, nee, ik wil er niet meer, ik wil ook niet afspreken, nee, ook niet voor 1 drankje, nee, ik wil geen seks. Alleen maar kletsen. 

Vrij snel was daar Bas. Het was gezellig kletsen met Bas. Hij vroeg wat ik zocht en drong daarna niet 1 keer aan op meer. Gewoon kletsen was helemaal prima. In het begin kletsten we bijna elke avond. Later werd dat minder, maar als we elkaar spraken was het nog steeds gewoon gezellig. Er waren er meer, maar de meesten bleven af en toe toch nog vragen of ik écht niet een keer een drankje wilde doen. 

Regelmatig vroeg ik aan Bas hoe het ervoor stond met dates vinden, en dan zei hij dat het niet zo wilde lukken. Dan zei ik dat ik dat balen voor hem vond, maar dat hij vooral lekker door moest zoeken. Hij wisselde van baan en ik had het ook steeds drukker weer en minder nachten wakker, want gelukkig kon Dochter beter doorslapen.  We spraken elkaar lange tijd niet meer. Ik ging er ook vanuit dat hij iemand tegengekomen was en zelf zat ik ook nauwelijks meer op de app.

Na een poosje had ik ineens weer bericht van hem. Of ik al iemand tegen was gekomen? “Nee, daar zat ik hier ook niet voor, weet je nog? ;-) Jij wel?”

“Nee, nog steeds niet ;-)”

We raakten weer aan de praat en het was weer meteen gezellig. Tijdens één van onze gesprekken vroeg hij hoe het met het chatten ging en ervaringen daar. “De meesten spreek ik maar voor korte periodes.”

“Wat maakt dat je na al die tijd wel nog steeds met mij kletst dan?”

“Ze blijven maar aandringen op een drankje, en daar heb ik geen zin in. Jij hebt daar nooit op aangedrongen :-)”

“Wordt het na al die tijd dan niet toch eens tijd? ;-)”

“Voor wat?”

“Een drankje, met mij :-)”

Ik vertelde, met een knipoog, dat ik nog veel te veel zwangerschapskilo’s meezeul om me in het openbaar te vertonen. Hij lachte, zei dat dat vast wel meeviel. Ik drukte hem op het hart dat het echt zo was en dat ik bovendien enorm mensenschuw ben. “Nou, naar de bioscoop dan? Daar is het donker en hoef je ook niet zoveel te zeggen. ;-)”

En ineens dacht ik, waarom ook niet?

Zodoende zijn we dus, bijna een maand later (ik moest oppas regelen en dat moest dan ook nog samenvallen met zijn vrije avond, waardoor de keuze zeer beperkt was), naar de bioscoop gegaan. Hij was heel lief, attent en heeft niks geprobeerd, wat ik ook een groot voordeel vind. We kletsen nog steeds erg leuk samen en binnenkort volgt date 2. Ik ben (nog?) niet verliefd, maar ik geniet van de gezelligheid en ik begin heel klein beetje weer het vertrouwen te krijgen dat niet alle mannen narcistische, kinderlijke, oversekste, onbetrouwbare honden zijn. En dat is ook heel wat waard!