4 jaar geleden
Tja, Corona...
Alles maar dan ook écht alles gaat over Corona... Hoewel ik het In eerste instantie wat heb weggelachen is het nu wel erg dichtbij gekomen en ontzettend realistisch. De hele dag door vliegt het door m'n hoofd. Onzekerheid, angst en paniek. Hoe gaat dit verder?
Een vraag die niemand kan beantwoorden, hoe gaat dit verder...? Het is nu een week geleden dat ik lichte paniek voelde. Ik was al niet meer aan het werk op kantoor maar thuis omdat de kindjes vanwege hun hoestbuien (sinds december) nu beter niet naar het KDV konden komen. 'Ach, hopelijk zijn ze volgende week weer welkom' dacht ik nog. Maar nu, een week verder staat de hele wereld op z'n kop. Het coronavirus treft ons allemaal is inmiddels bekend gemaakt. Het is alleen nog de vraag wanneer en hoe.
En dan zit je daar, thuis met je kinders. Ik was juist gaan werken omdat ik wat tijd voor mezelf wilde en nu heb ik het nog allebei, werk en m'n kinders 24/7 om me heen. Ik mag natuurlijk niet klagen. Ik werk niet in het ziekenhuis waar het nu 24/7 hectisch is, ik heb mijn hectiek in een andere situatie. Het zijn tenslotte m'n eigen kinders. Maar het idee dat je "opgesloten" zit en niet zomaar even naar de Efteling (abonnement) kan bij wijze van spreken beklemt me al aardig. Als je weet dat je dit een paar weken of maanden uit moet zingen, dat lukt wel. Graag wat specifieker, maar dat is het hem juist, je weet niet hoe lang dit gaat duren. De ene zegt een paar weken, de ander heeft het al over de zomervakantie. ZOMERVAKANTIE, dat wil zeggen dat we nu nog maanden aan huis gekluisterd zijn...!
Het ergste van alles is dat ik beter niet naar m'n ouders kan gaan. Stel nou dat ik wat met me meedraag doordat ik nog naar de Jumbo ga. Mijn vader kan het vanwege zijn gezondheid niet gebruiken. Dit betekend dus dat mijn ouders hun kleinkinderen nu al precies een week niet hebben gezien, hoe lang gaat dit nog duren? Ja we FaceTimen en ja ik stuur foto's en filmpjes door... Maar dat is niet hetzelfde als vastpakken, knuffelen, kussen en noem het maar op. Dit is afstandelijk en dat is precies wat opa's en oma's niet zijn tegenover de kleinkindjes.
Vanmiddag keek mijn jongste zoontje door het raam naar buiten en riep "opa". Ik dacht nog 'huh', dat zal toch niet...? Direct erna riep hij "is er niet". Nee lieve schat, opa is er niet. De oudste zei daarop dat ook oma er niet was, "die zijn thuis en slapen nog". Fijne fantasie, gelukkig hebben ze het nog niet door. Maar hoe lang gaat dat duren? Alle nieuwsberichten, tv-programma's, social media berichten gaan erover. Ik word er bang van en eerlijk gezegd zet ik soms de tv uit omdat ik het even niet wil horen. Kijk ik even niet op Facebook of andere social media omdat ik er niets van wil horen/lezen.
Van de week zei ik nog tegen mijn moeder dat ik er ook weer iets positiefs uit kan halen. Je waardeert wat je hebt en het brengt ons weer samen. Het gaat niet om dat mooie huis of die mooie auto. Het gaat om de mensen die om je heen staan. Familie, vrienden en je directe omgeving. En juist nu is het moment om het uit te spreken naar elkaar. Er voor elkaar te zijn op welke manier dan ook. Dat zeg ik tegen mezelf als ik weer aan corona denk... We doen het samen!