7 jaar geleden
Time flies: jongste kind binnenkort naar school!
Het geeft me een dubbel gevoel: ik ga het missen, het gezellig om mij heen scharrelen van zo'n kleintje. Maar ik zie ook veel voordelen!
En over die voordelen ga ik het in deze blog hebben. Want stiekem verheug ik me er toch wel heel erg op....!
Ik ben na ruim zes jaar moederen toch ook wel weer toe aan mezelf. Tuurlijk heb ik die me-time tussendoor ook echt wel gehad. Enerzijds gekregen, maar ook vaak genoeg genomen. Haha!
Ik ken veel mede-moeders die mega veel tijd besteden aan hun kinderen. Het zich niet kunnen voorstellen dat er vrouwen zijn die hun kind gemakkelijk wegbrengen. Die zelfs bewust fulltime huismama worden om niet gescheiden te worden van hun kinderen. Ik heb bewondering voor deze moeders. En voel mezelf een beetje een miskleun omdat ik dat niet kan/heb.
Ik ken ook mede-moeders die juist het omgekeerde zijn. Ze hebben kinderen gekregen, houden zielsveel van ze, spenderen heel erg graag tijd met ze, maar ze hebben ook nog een leven náást het mama zijn. Ze zijn voor de buitenwereld gewoon nog de vrouw die ze waren voordat ze moeder werden. Doen hun kinderloze hobby's en bezigheden nog evenveel als voordat ze kinderen hadden. Maar hun kinderen en gezin lijden er totaal niet onder. Voor deze moeders heb ik óók enorm veel bewondering. En voel mezelf een miskleun omdat ik het zelf niet altijd zo voor elkaar krijg en toch ook dat knagende gevoel op de achtergrond heb dat ik ook wel een beetje zoals de moeders van de eerste categorie zou willen zijn.
Ik zit dus een beetje tussen deze twee soorten mama's in, maar neig toch meer naar de tweede categorie. Vooral als ik met sporten en met motorrijden bezig ben. Twee bezigheden die niet zo goed te combineren zijn met kinderen. Ze kunnen niet mee bij deze bezigheden. En dat resulteert erin dat ik het minder kan doen dan ik eigenlijk zou willen. Ik ben wel eens jaloers op meiden die het wel makkelijker lijkt af te gaan. Die het allemaal zo mooie geregeld hebben dat ze kunnen gaan en staan waar ze willen. Met oppas, met hun partner...
Moeders van de eerste categorie zullen denken: nee toch? Je hebt er toch voor gekozen kinderen te krijgen? Dan is het toch logisch dat je moeiteloos dingen laat? Ja, die eerste paar jaar gold dat ook voor mij. Het ging eigenlijk vanzelf. Het voelde voor mij niet eens als 'dingen opgeven'. Ik had zelfs nog wel een derde kindje gewild (maar mijn man niet....). Maar de laatste tijd merk ik dat ik toch steeds meer snak naar de vrijheid die het geeft als je kinderen niet constant om je heen zitten. En dus kijk ik mijn jongste dochter een beetje naar school. Ik verheug me erop. Dat voelt best een beetje raar. Maar ik ben er gewoon aan toe.
Over een maandje is het zo ver. En ik vrees dat het me gemakkelijk af zal gaan. Haar kennende zal ze er geen moeite mee hebben. Ze zal niet huilen. En daardoor zal ik ook geen traantje laten. Niet eens een brokje weg hoeven slikken. Gewoon 'doei, veel plezier' en als een blije puber gniffelend naar huis. In mijn handen wrijvend met de gedachte: 'hmmmmm wat zullen we eens allemaal gaan doen????'
En me gaan verheugen op vakanties en vrije dagen. Die schaars zijn, en dus bijzonder en speciaal. Lekker échte qualitytime met de kids i.p.v. zo half-half je ding proberen te doen waar ze bij zijn.
We zullen zien hoe ik er over ruim een maand over denk. ;-)
Lindsy83
Best logisch hoor dat je ook uitkijkt naar deze nieuwe fase. Ik heb het nu met dat ik werk heb gevonden. Ik ben straks ineens uren bij mijn zoonjte weg... Maar ik ga er ook van uit dat als ik dan weer thuis kom ik super blij word om zijn lach weer te mogen zien ;)
Anoniem
Oh ik begrijp je wel hoor! Mijn jongste moet nog 2,5 worden maar ik kijk er soms al naar uit dat hij ook naar school gaat. Deze week heeft mijn school en ik dus ook nog vakantie terwijl mijn oudste wel naar school is. Maandag en dinsdag zijn normaalgesproken mijn werkdagen en ik heb de jongste gewoon naar het kdv gebracht. (Wel minder uren dan op werkdagen) wat een heerlijkheid. Op maandag het hele huis aan kant zonder een peuter bij je emmer sop en die steeds de stofzuiger uitzet en op dinsdag ongestoord door de winkels en naar de kapper! En dat stukje vrijheid waardoor een hoop dingen net iets makkelijker gaan... dat doet niks af aan de liefde voor mijn kinderen hoor. Ik ben gewoon niet zo'n moeder die de kinderen 24/7 bij zich wil hebben. Mijn oudste is ook niet zo'n kind. Ze was blij dat ze weer naar school mocht. ' eindelijk weer een keer zonder de hele dag bij jullie...' De twee jaar dat ik thuisblijfmama was deed ik haar ook geen plezier mee. Ze sprong een gat in de lucht toen ze hoorde dat ik weer een baan had en zij twee dagen mag overblijven en naar de bso... Mijn jongste daarentegen zit behoorlijk aan mij vast geplakt. Erg lief maar soms ook gewoon onhandig. Hen probeer ik dus een beetje van mij los te weken...