Tijdens de kerstvakantie midden in de lockdow zijn we Corona positief getest

Met 6 opgroeiende kinderen die naar 4 verschillende scholen gaan, hadden zij dagelijks meer contacten dan Leroy en ik bij elkaar in de afgelopen 5 jaar. Overal op die scholen vonden er al besmettingen plaats. Hele dagen werden we geconfronteerd met nieuws rondom de toenemende aantallen en hele dagen door was het onzeker of de kinderen vandaag of morgen wel naar school zouden kunnen vanwege nieuwe besmettingen. Ik had de kinderen net goed als maanmannetjes naar school kunnen laten gaan. Vroeg of laat zou het noodlot haast wel moeten toeslaan.

In de week vóor de kerstvakantie kwam op maandagavond het nieuws om voor de tweede keer in totale lockdown te gaan. Daar kwam bij dat onze jongste telg uitgerekend die maandagmiddag al hoestend en proestend thuis kwam van de peuterspeelzaal. Na het grote nieuws van de lock down had ik wel te doen met de kinderen, want ze hadden zich zo verheugd op de online kerstmusical en het kerstontbijt in kostuum. Alles werd van het een op het andere moment afgeblazen en we kwamen allemaal voor de tweede keer dit jaar noodgedwongen thuis te zitten. Wij besloten de kerstvakantie dan ook vervroegd te laten beginnen en de online les te laten voor wat het is. We pakken het allemaal 4 januari wel rustig en goed voorbereid op, aangezien het nogal een logistieke voorbereiding is om 5 kinderen van online les te voorzien. Gelukkig was er alle begrip vanuit de scholen en heb ik me die dagen regelmatig afgevraagd wat die drie dagen nou echt voor een effect hadden op de besmettingen. Achteraf gezien hebben wij in ieder geval niemand meer weten te besmetten en hebben velen door ons toch nog in afgeslankte versie Kerst kunnen vieren.

Bij ieder kuchje dachten we 'het zou toch niet..?'of 'tuurlijk, een week voor kerst.. why??' Maar goed, we besloten de jongste van twee en een half niet te testen gezien de onvriendelijkheid van de test en het feit dat dat als je maar vaak genoeg in het gezicht gehoest wordt het vanzelf wel over zou slaan op mij. En ja hoor, vrijdagavond begon ik met een kuchje 'en bedankt Yara' zei ik nog gekscherend. Het kuchje werd natuurlijk wel heel serieus genomen en helemaal toen ik zaterdagochtend wakker werd en het gevoel had een griepje onder de leden te hebben. Door allerlei drukte die dag in huis kwam ik er pas aan toen om in de namiddag de GGD te bellen. Ik kreeg een jonge vrouw aan de telefoon die een standaard vragenlijst afnam. Ze klonk vermoeid, waar ik me van alles bij kan voorstellen als je de hele dag dit soort gesprekken voert. Zij is de eerste die je spreekt van de GGD en waar je natuurlijk je hele verhaal aan wil doen over hoe je je voelt, hoe het allemaal begon, welke klachten je precies hebt en degene aan wie je gewoon even je hart kan uitstorten als het dan toch Corona blijkt te zijn en het hele Kerstfeest in de soep lijkt te lopen. Ik had met haar te doen en met mezelf..

Ik wilde perse nog een afspraak voor die dag, want de uitslag zou binnen 48 uur bekend gemaakt worden en iedere dag voor Kerst is er één. Na flink zoeken bleek er nog een test mogelijkheid te zijn in Apeldoorn 's avonds om 20:23 uur. De kinderen lagen op dat tijdstip allemaal al op bed en ik had een goed excuus om drie kwartier ergens heen te rijden en tijdens de lock down even 'me time' te creëren. Vol goede moed trok ik er die zaterdagavond op uit.

Eenmaal aangekomen bij de testsraat vond ik het wel iets ligubers. De teststraat is gewoon een leegstaande loods weggestopt op een industrieterrein in een of andere buitenwijk. Afgezet met hekken en lint werd duidelijk waar ik al zittend in de warme auto achteraan in de rij kon staan en was ik perplex over het feit dat er überhaupt een rij was. Zeker tien auto's stonden voor mij te wachten om hetzelfde te ondergaan als ik. Verderop stond een wit huisje, waar normaal bouwvakkers in bivakeren tijdens hun pauze. Ik me moest me melden. En wederom een uiterst vriendelijke mevrouw die net klaar was met haar pauze controleerde mijn NAW gegevens. Aangezien de rij niet bepaald opschoot maakten we samen even een praatje. 7 dagen in de week van s ochtends 8 uur tot s avonds half tien is deze teststraat geopend. 'Zelfs met Kerst en oud en nieuw' zei ze. Ik was onder de indruk van hetgeen zij allemaal vertelde en eigenlijk door het besef in wat voor een wereld we momenteel leven. Toen de fietser voor mij aan de beurt was mocht ik door rijden naar een wit tentje. Twee mensen verkleed als maanmannetjes wezen me de weg. Eenmaal geparkeerd mocht ik de auto uitzetten en werd nog een keer mijn NAW gegevens gevraagd. Ja, want waag het niet om mijn flesje met die van een ander om te wisselen he! Waar mensen werken worden nu eenmaal fouten gemaakt dus ik kan me voorstellen dat als je hele dagen mensen in hun mond en keel zit te kriebelen dat je dubbel begint te zien. Toen ik half kokhalzend klaar was met mijn test en er een mooie Maxima traan over mijn gezicht rolde van de neus test, reed ik de teststraat uit. Onderweg naar huis belde ik nog even om te zeggen dat alles goed gegaan is en ik eraan kwam.

En dan breken er angstige en onzekere uren aan. 

Zondag besloot Leroy een sneltest te doen. Hij stond met dezelfde klachten op als ik en wilde zo snel mogelijk weten of het Corona was. Na een kwartier belde hij me al met de uitslag. "Positief" zei hij. Ik dacht dat hij een of andere grap maakte en zei dat dit niet het moment van grapjes maken was. "Nee echt" zei hij. Holy moly... Dat betekent dat ik het waarschijnlijk ook heb.. We spraken af dat hij in isolatie zou gaan en we verder gingen nadenken over hoe nu verder. Zogauw slecht nieuws ons bereikt dan ga ik dat altijd stap voor stap aan. De volgende stap was mijn uitslag. En dan duurt wachten lang kan ik je vertellen. Ik had de hoop dat ik op zondag al gebeld zou worden met de uitslag, maar zondag werd maandag. Ergens hoopte ik dat we er nog 'goed' vanaf zouden komen en het noodlot alleen bij hem zou blijven. Gisteren had ik hem alleen nog wel een knuffel en een kus gegeven... Allerlei gedachten gingen er door me heen, voornamelijk over de kinderen..

Maandagmorgen kwam dan eindelijk het verlossende telefoontje. 'Corona positief' vertelde ook deze lieftallige mevrouw me aan de telefoon. Mijn eerste reactie was lachen. 'Had u het verwacht?' vroeg ze niet begrijpende wat ik er zo grappig aan vond. Ik legde uit dat mijn man gisteren positief getest was en het wel heel gek geweest zou zijn als ik met dezelfde klachten het dus niet zou hebben. We hadden een prettig gesprek waarin ze me allerlei vragen stelden. We telden samen terug in de tijd en ze legde uit per wanneer we dus anderen besmet zouden kunnen hebben. Gelukkig had ik vanaf die woensdag verder geen mensen meer gezien. De dag ervoor waren alleen mijn schoonmoeder en nichtje nog wezen helpen in het gezinshuis.

Na het telefoongesprek was ik wel opgelucht dat we precies op de dag van de lockdown dus pas besmettelijk waren voor anderen. Van wie we nu uiteindelijk Corona hebben gekregen, is voor ons nog steeds een groot raadsel. Mede gezien het feit dat al onze kinderen naar verschillende scholen gaan. Het kan van iedereen afkomen, maar wij verdenken dus onze jongste telg. Dat is het meest logisch, aangezien zij daadwerkelijk klachten had.

Toen ik maandag familie en vrienden begon in te lichten gaven mijn schoonmoeder en nichtje aan ook klachten te hebben. Mijn nichtje had gisteren al een test gedaan en mijn schoonmoeder zou zich vanmiddag nog laten testen. Daarnaast had de tante van Yara ook klachten, want ja wie kon nou een knuffel en een kus van zo'n lieftallige kleine peutertje weerstaan? Niemand dus. Hadden we toen maar geweten dat het een Corona kus was. (dan hadden we de kus waarschijnlijk nog niet kunnen weerstaan)

Toen we het nieuws hebben laten bezinken gingen we over op de volgende stap. Het inlichten van de kinderen. Het nieuws sloeg in als een bom. Nooit hadden ze verwacht dat Corona ons zou treffen. Zij leken maar één ding te denken en dat was ' Corona is dood'. Onder de indruk van het openhartige gesprek wat ontstond over ziekte, dood en wie moet er dan voor ons zorgen? Ik had voor het eerst in mijn leven geen antwoorden. Hoe leg je in vredesnaam aan basisschool kinderen uit wat dit betekent en hoe het verder moet. Dat weet je zelf op dat moment ook niet. Dus we zijn maar gewoon heel open en eerlijk geweest. We hebben alle scenario's besproken en alle gevoelens, angsten en verdriet mochten er zijn. Het enige wat we ze konden zeggen is dat we hier samen doorheen zouden komen. 

En zo gingen we er samen doorheen. Iedere dag was het weer een verassing hoe we ons zouden voelen. De ene dag ging het beter dan de ander. Leroy voelde zich zieker dan ik. Leroy had erge hoofdpijn, druk op de borst, benauwd en hij was snel buiten adem na inspanning. Het is bekend dat mannen zieker worden door de Corona dan vrouwen. Dat zijn ze normaal natuurlijk ook, maar dit keer ligt er daadwerkelijk een theorie onder. Ik kon nog aardig functioneren met op het juiste moment twee paracetamols. We hebben ervoor gekozen om Kerst samen met de andere positief getesten (3 personen naast ons gezin) te vieren. Zo konden we elkaar goed in de gaten houden en gezamenlijk genieten van de structuur van het eten. Vlak voor Kerst lieten de smaak- en reukpupillen ons namelijk allemaal in de steek en ik je kan vertellen dat een toetje normaal het hoogtepunt van de dag is. Dit keer werd het vergeleken met een koude bonk roomboter in je mond. Niet te doen dus. 

Inmiddels zitten de isolatiedagen erop en zijn Leroy, mijn schoonmoeder, mijn nichtje, Yara haar tante, Yara, de kinderen en ik klachten vrij!! Dat houdt in dat onze quarantaine dagen ingegaan zijn en ik op dag vijf van de quarantaine de kinderen (wie nog geen test hoefden te doen) laat testen. Als een van hen positief getest wordt op Corona dan gaan we opnieuw 10 quarantaine dagen in. Ach als we de eerste ronde met Kerst en Oud en Nieuw overleefd hebben dan is de tweede ronde peanuts..! We hebben genoeg televisies en tablets dus voor de kinderen is de extra schermtijd alleen maar een feestje. 

Voor nu hopen we dat het bij milde klachten blijft en mogen we in onze handjes knijpen hoe we er tot nu toe doorheen komen. Tegelijkertijd ben ik me zeer bewust van het feit dat mensen ook heel erg ziek van Corona worden of erger nog, komen te overlijden. Om het daarom allemaal een beetje met elkaar vol te kunnen houden is humor ons overlevingsmechanisme. Ik sluit me dus aan bij Youp van het Hek, want we waren al wappies en hebben onszelf inmiddels onder gedoopt naar virus wappies. Laten we elkaar hierop alsjeblieft niet veroordelen, want het is een manier van relativeren van deze ontzettend ingrijpende eenzame periode en elkaar steunen juist nu wanneer het zo verschrikkelijk nodig is. 

Corona raakt ons allemaal op wat voor een manier dan ook.