Tijd om naar huis te gaan

Op vrijdag werd ze naar een kamer gebracht waar nog meer kindjes van rond haar leeftijd lagen. Geen geschreeuw meer, dit keer dan wel gehuil en Benthe deed gewoon mee uiteraard. Het was laat eer ik er kon zijn omdat Veilig Thuis pas laat wegging. Ik heb naast mijn kindje gezeten, haar gevoed, verschoond en verhaaltjes voorgelezen, zoals de dag ervoor. Dit keer ging de tijd veel te snel.

Dat weekend ging we met z'n tweetjes naar het ziekenhuis.We hebben beide dagen lekker bij onze dochter gezeten, slapen deed ze veel. Maar de kleine momentjes die ze wakker was waren fijn om samen te zijn. Ook kwamen ze met goed nieuws. Als op maandag alle foto's goed waren mocht ze in een gipsbroek mee naar huis!

Een breuk kan bij oudere mensen zeker 2 weken een tractie betekenen en minimaal 6 weken gips. Gelukkig helen kleine kindjes snel en is er niet zo lang nodig. Maandag kon niet snel genoeg komen, ironisch genoeg was dat ook nog onze trouwdag. Ik stapte die maandag weer vroeg in de auto. Daar gingen we dan, de kans zou bestaan dat ze morgen pas mee mocht maar dat zouden de foto's uit moeten wijzen. Toen ik aankwam gingen we gelijk een foto laten maken. De botvorming was genoeg om een gipsbroek te krijgen. Die zou ze dezelfde ochtend aangemeten krijgen. In de gipskamer moesten we wachten op een arts om de tractie los te maken. Eenmaal aangekomen was het los maken nog een echte crime. Het beentje moest in dezelfde positie blijven staan en ingegipst worden. Toen de gewichten eraf gingen en de zwachtels los gemaakt werden deed het haar ontzettend veel pijn. Maar mocht ze niet opgepakt worden dus troosten was niet makkelijk, maar mijn vinger om op te sabbelen en het fluisteren van lieve woordjes hielp een beetje.

Het duurde zeker een uur voordat ze uit het bed en in het gips zat. We waren weer terug op de kamer toen de chirurg nog even langskwam. Het ging allemaal goed, de afspraak voor een nieuwe foto stond al voor de week erna en zo snel als Veilig Thuis zou laten weten dat we naar huis mochten was er niets meer wat ons tegen zou houden.

Het duurde een eeuwigheid voor ik Veilig Thuis aan de telefoon had. Ondanks dat er geen medische reden was gevonden, mocht ze toch mee. Het consultatiebureau zou extra controles uitvoeren en dat zou het zijn. Dan na een half jaar zouden ze dan nog eens bellen. Goed nieuws dus, we mochten naar huis.

Eenmaal thuis kwam het volgende gevecht; de gipsbroek. Een onding om schoon te houden en om een luier om te doen. Het was een avontuur op zich...