Thuisquarantaine: Corona in ons huis

Thuisquarantaine #1

De eerste keer dat wij in thuisquarantaine gingen, (zoals dat met zo'n sjiek, mooi woord heet) was er de grootste onzekerheid. Het was Maart en iedereen zat in Lockdown. Ik zou door moeten werken in de kinderopvang, wat toen noodopvang was maar ik hoestte, dus moest thuis blijven. Eddo en ik hoestten ons de longen uit onze lijf. De jongens waren ook niet fit. Boris kreeg hogere koorts en 's nachts stond ik 3 x op om zijn ademhaling te checken. De huisarts zei: "Jullie hebben waarschijnlijk Corona, en als jullie heel ziek worden gebeurd dat binnen een week." Niemand werd getest, de onzekerheid bleef, hadden we het nu te pakken of niet? Na die week was ik opgelucht en blij, dat we dit virus, de -misschien- Corona, of wat het ook was hadden overleefd en het ergste hadden gehad. Na nog eens een kleine 2 weken was ik eindelijk mijn klachten kwijt en kon ik ook mijn steentje bij dragen op de noodopvang in de kinderopvang. Eindelijk weer je nuttig voelen, iets betekenen voor een ander, het huis uit, even andere contacten dan mijn gezin. Want aan quality-time was wel even voldoende geweest. 

Thuisquarantaine #2

Maar toen kwam een aantal weken geleden de mail van school, dat verkouden kinderen van groep 1-2-3 werden geweerd wegens een COVID-19 besmette schooldokter. Die ook ons kind Simon had onderzocht. We moesten hem in de gaten houden en als klachten erger werden hem laten testen. En dat werden ze. Na uuuuren een wachtmuziekje luisteren had ik de GGD aan de telefoon om een test voor hem te regelen. De hele week niet naar school. Ik werd in de loop van de week ook verkouden en kreeg lichte koorts, wat als snel veranderde in verhoging en Boris ook. Voor mezelf ook een test geregeld en we zaten weer met z'n alle in lockdown. Simon's uitspraak verbaasde me nog het meest... "Ik vind het eigenlijk wel leuker thuis, het is op school zo druk en hier lekker rustig". En we hoorde hem ook echt niet mekkeren over weer naar school of waarom hij niet naar de voetbal mocht. Uiteindelijk iedereen negatief getest en eind goed al goed. Zou je denken. Maar 3 maal is scheepsrecht, dat zeggen ze toch altijd? Dat klinkt alsof ik het leuk vind, maar dat bedoel ik niet. Er is niets leuks aan. Ik probeer alleen een positieve draai aan de ellende van mijn leven te geven. 

Thuisquarantaine #3 

De besmettingen in Nederland lopen in een rap tempo op en zo ook in onze omgeving. Op mijn werk is de eerste collega besmet en ook op het kdv en de bso van de jongens lopen de besmettingen snel op. Je voelt dat het dichterbij is, iedere keer van iedereen die nare berichten. Ik probeerde zo voorzichtig mogelijk te zijn. Met een beetje een kriebel in mijn keel, volgde ik uit angst al snel mijn sportlesje toch online in plaats van in de sportschool. Maar een taartje eten met een vriendin kon toch nog wel?  Een weekendje Scheveningen hebben wij nog gedaan, met 2 vrienden, wat al het hele jaar gepland stond en wat al Corona-proof was aangepast. Het zou een weekendje  in een stad in Belgie zijn, maar dat hebben we afgelopen zomer maar veranderd naar Scheveningen. 

En toen was het daar... wel erg vermoeid en gisteravond toch te laat naar bed gegaan, dacht ik nog  afgelopen woensdagmiddag. Ik begon een klein beetje te hoesten, Boris ook maar mocht geen naam hebben. In de loop van de middag begon ik me zo moe te voelen. Ik moest maar heel vroeg naar bed vanavond. Ik vond de middag maar lang duren. "Was het al 19.00u en konden de kinderen al naar bed? - dat gevoel. Niet omdat ze zo vervelend waren, maar omdat ik het zat was. Omdat ik gesloopt was en aan alles voelde dat ik moest gaan slapen. 'S avonds op de bank om 21.00u bedacht ik naar bed te gaan, ik voelde me toch niet helemaal lekker, en mijn huid voelde heet. Toch maar even tempen. Bleek ik 38 graden koorts te hebben! Niet heel hoog, maar in tijden van Corona genoeg voor een bijna-paniek-aanval, collega's inlichten voor de volgende dag en wederom een test regelen. Dit was geen vermoeidheid ging het telkens door me heen, maar was het een griep? Wel een rare griep... daarom was daar al het vermoeden een soort voorgevoel. 

Rond 22.00 zou de uitslag van de test binnenkomen via mijn mail. In een andere bijlage stond weer dat het om 23.59 zou zijn. Ik was op, en wilde slapen. Dat probeerde ik, maar ging natuurlijk voor geen meter. Iedere keer opende ik toch weer mijn mail. Zal het negatief of positief zijn, voel ik echt een druk op mijn borst of is dit stress? Wordt ik heel erg ziek of zou het meevallen? Wordt iedereen ziek of kunnen we dat nog voorkomen en voelt Boris dit ook? En ik dacht naast al dit gepieker aan mijn vader, die ik zo miste en zo graag nu wilde bellen. Ineens weer zo verdrietig, om hem die ik zo in mijn leven mis. Ik viel even in slaap, half 1 was hij binnengekomen. 1 uur zag ik hem pas. De mail. Waarvan ik las; blablabla en dat ene woordje; positief. 

Gek eigenlijk, er is helemaal niets positiefs aan. De wereld staat hier weer op zijn kop. Alle afspraken worden wederom afgezegd. De paniek sloeg bij mij die nacht toe. Wat moet ik nu doen? Is de pijn op mijn borst echt pijn in mijn longen? Wat moet ik hiermee? Waar heb ik dit vandaan? Waar ben ik allemaal geweest? Had ik niet naar dat ene koffietentje moeten gaan? Kan de bron nog in Scheveningen liggen? Heeft de rest ook klachten? Ik heb een afspraak gehad dinsdag voor mijn huid en heb met collega's samengewerkt moeten zij in quarantaine? Mijn schoonmoeder is ook in ons huis geweest, zo meteen is ze besmet door het toilet. Moet Boris ook getest worden ook al is hij pas 2? Honderden dingen spoken door mijn hoofd. Ik sliep amper. En alweer mijn vader in mijn gedachten en ik wilde niet aan hem denken maar ik dacht aan hem en ik hoorde zelfs zijn stem. "Het komt wel goed Liesje, jij en Edje zijn jong en sterk en sportief en jullie komen hier wel doorheen.                                                                                                                                              

Schuldgevoel, angst, verdriet, onzekerheid en eenzaamheid, die laatste ook. Komende nacht slapen mijn man en ik apart op aanraden van de GGD. Dit alles en je daarnaast ook nog grieperig voelen, dat is Corona tot nu toe voor mij. Hopen dat we niet heel ziek worden. En daarnaast genieten van quality-time met het gezin, heel veel quality-time met het gezin. En heel waardevol. Want kinderen zijn de enige die je niet veroordelen, van alles willen weten of met goedbedoelde adviezen komen en die gewoon maar spelen met hun fantastisch grote Duplo-baan, waar nu toch meer tijd voor is. Die mij gewoon hun mama laten voelen. Met een beetje afstand dat wel dan..