Throwback Thursday – Zwarte dagen

Deze blog heb ik een paar maanden na het overlijden van Anne getypt. Het gaat over hoe ik die dagen heb beleeft als moeder, en wat er allemaal rond haar overlijden is gebeurt. Ik hem hem getypt en nooit meer gelezen. Het is tijd om de pleister van de wond te trekken. Mijn eerste Throwback Thursday!

Ik denk dat het een keer goed is voor mij om het zwarte verhaal op te schrijven. Het zwarte verhaal over het overlijden van onze kleine meid. Deze ervaring zit als een brandend ijzer dicht onder mijn huid en het koelt ook niet af. Graag wil ik december een beetje rustig in gaan maar dit brandende gevoel zou wel nooit weg trekken.

Vrijdag de 23ste mijn zwartste vrijdag
De dag begon eigenlijk heel goed. We hadden een goede nacht gehad en ik had Anne net borstvoeding gegeven en we waren lekker samen aan het dansen door de kamer. We moesten elke morgen dansen anders was mevrouw de diva niet rustig te krijgen. Jeroen had net nacht dienst gehad in de vb als portier en kwam net terug. We waren aan het kletsen en ik fluisterde in Anne haar oor “plaag hem maar goed vandaag”. Ik nam afscheid van mijn twee grote schatten en ging voor het eerst weer actief iets doen in de vb, namelijk workshops geven voor de 0-de jaars.

Het was een drukke leuke dag. Ik had gezegd dat ik wel wou mee-eten in de vb en Larisse (een vb-vriendinnetje) en ik hadden net heerlijke pasta gemaakt toen de telefoon om half 7 ging. Jeroen was aan de telefoon en ik verstond hem compleet niet, tot ik de woorden “Anne is dood” hoorde. De grond onder mijn voeten zakte weg, een gordijn van zwarte zware rook trok om mij heen, ik hoorde Jeroen nog zeggen “haar buikje is nog warm” waarop ik schreeuwde “ik kom nu naar huis”. Ja dat was een logische reactie. Ik liep als een kip zonder kop de keuken in en draaide verdwaald om mij heen. In tranen schreeuwde ik “ik moet naar huis Anne is dood”. Ik heb de reacties om mij heen niet meegekregen ik zat in mijn eigen kleine doosje. Marieke (een goede vriendin ook van de vb) pakte me vast en schreeuwde naar Ron (een ouder vb lid met auto) die er gelukkig met de auto was dat we naar mijn huis heen moesten. Tenminste zo heb ik het meegekregen, geen idee of het zo ook echt ging. Ik liep of rende de trap af dook in de auto van Ron en Marieke was niet ver van mijn zijde. Het enige in mijn hoofd was “Ik hoop dat Jeroen niet gelijk heeft, ik hoop dat hij het verkeerd heeft, dit zou ons toch niet gebeuren”.

Thuis aangekomen zag ik twee ambulances en een politie auto staan. Om de flat stonden allemaal ramp toeristen om hun sensatie nieuwsgierigheid te voeden. Ik had weinig oog voor hun en ik rende in 1 streep naar boven. Een politie agente ving mij bij de deur op en vroeg “bent u de moeder” Ik weet niet wat mijn reactie was ik geloof dat er een korte “ja” uit mij kwam. Ik rende de kamer in en zag een levenloze bleke baby zonder kleren wat er uit zag als Anne. De ambulance broeders waren met haar bezig maar ze zeiden al dat ze overleden was. Het werd zwart voor mijn ogen. Ik weet niet hoe ik op de bank terecht was gekomen en of ik Jeroen heb omarmd ik weet even niks. Ik zie Anne terug gelegd worden en mensen door het huis lopen. Agenten hebben alle gordijnen dicht gedaan en Marieke heeft nog even bij ons gezeten. Jeroen heeft de grootste klap op dat moment gehad. Je eigen dochter reanimeren en je vriendin bellen dat jullie kleine wonder is overleden. De schuld in hem was groot en we konden op hem in blijven praten maar hij was genageld aan de grond en geen koevoet kreeg die nagels er uit.

Ergens werd ik heel even rustig en ik weet niet waar ik de kracht vandaan haalde maar ik zei ik moet mijn ouders bellen. Uit reactie haalde Jeroen zijn telefoon tevoorschijn en ging naar contacten en hij zei hij belt nu. Ik kreeg mijn vader aan de telefoon, ik stond in de keuken en ik begon te janken en piepte tussen door dat Anne overleden was. Ik had niet gedacht dat hij net dat weekend met zijn vrienden in Duitsland was. “Ik kom er aan” zei hij nog. Nog steeds niet wetend dat hij niet in Nederland was belde even later mijn broer om te vragen wat er nu aan de hand was. Dus ikweer piepend wat er gebeurd was en hij zij mama en ik komen er aan. Toen pas bedacht ik me “oh ja papa is er niet”. Niet veel later kwamen Bas en mama binnen. Huilen en knuffelen meer konden we niet. Bas werd naar oma gestuurd en mijn tante en oom om het nieuws te vertellen.

Jeroens ouders moesten ook ingelicht worden. Ik en Jeroen konden dit beide niet. Onze kracht was ver te zoeken en we waren werkelijk kippen zonder koppen die net nog een zweepslag hadden ontvangen. Mijn moeder belde met mijn schoonmoeder, toen bleek de vader van Jeroen net uitgevaren te zijn voor een 24 uursrace met de zeilboot. Hoe dat allemaal is gelopen weet ik even niet meer. Mijn moeder en schoonmoeder hebben constant contact gehouden.

Er kwam een huisarts en een recherche van de politie binnen die Anne wouden onderzoeken. Iemand nam overal foto`s van en de ambulance broeders namen in tranen afscheid van ons. Ook een grote stoere kale broeder die heel sterk leek kon zijn emoties niet binnen houden na dit tragische einde. Ik mocht Anne naar haar kamertje tillen waar ze onderzocht ging worden. Ik ben bij alle onderzoeken geweest en ik liet mijn kleine meid niet alleen. Ook bleef ik vragen of ik haar mocht wassen en netjes mocht maken. Dit mocht niet wegens verdere onderzoeken. De recherche ondervraagde Jeroen aan alle kanten. Jeroen heeft toch keer het verhaal moeten vertellen wanneer en hoe hij haar vond. Dat dit zo vaak gevraagd werd liet ons voelen of we verdachten waren. Later begrepen we wel dat dit moest maar een fijn gevoel gaf dit niet.

De huisarts vertelde ons dat er een GGD forensisch arts uit Drenthe moest komen. Dit had allemaal te maken met de nodo procedure. Nodo houd in Nader Onderzoek DoodsOorzaak. Dit wordt gestart als het lijkt dat een minderjarige een natuurlijke dood is gestorven. Als de GGD arts geen sporen ziet wat het tegendeel bewijst ga je met je kindje naar Utrecht of Amsterdam voor verdere nodo-onderzoek.

De GGD arts kwam en ik nam Anne nog een keer mee naar het kamertje. Ook toen ben ik bij alle onderzoeken van mijn kleine meisje geweest. Ook de GGD arts kon geen sporen vinden van een misdrijf of mishandeling en hij belde naar Amsterdam dat we er aankwamen. Nog steeds vroeg ik of ik haar mag opfrissen, nog steeds mocht dit niet. We mochten kiezen of we Anne meenamen in de auto of dat we Anne lieten rijden met een zwarte auto. We vonden het nog een vreemd idee dat onze kleine meid er niet meer was en kozen voor een zwarte auto voor Anne. We mochten zelf niet rijden en er werd ons een taxi aangeboden, we besloten met Bas en mijn moeder mee te rijden. De twee politie agenten bleven bij ons terwijl we wachten op de zwarte auto. Toen bedacht ik me waar Marieke en Ron waren, maar die waren al uren terug naar de VB waar alle leden werden opgebeld en waar ze een hele emotionele bizarre avond meemaakte.

Rond half elf was de zwarte auto er, namen we afscheid van de politie agenten en reden we achter de GGD arts en de zwarte auto naar Amsterdam waar Jeroens beide ouders ons opwachtte. Toen Jeroens vader het telefoontje had gekregen had die de boot omgekeerd en is in 1 streep naar de haven terug gevaren.

Zaterdag de 24ste de beslissingen
In het ziekenhuis van Amsterdam kregen we even de ruimte om alleen met Anne te zijn. Daarna kwamen er een nodo-kinderarts, een maatschappelijk werkster en de GGD arts ons vertellen wat er ging gebeuren en de beslissingen die we moesten maken. Eerst gingen ze Anne nog 1 keer onderzoeken op sporen van mishandeling of andere doodsoorzaken, we mochten in de speciale wachtkamer wachten. We kregen constant koffie en thee en we werden op de hoogte van alles gehouden. Ook uit deze oorzaak bleek dat wij als ouders niks verkeerds hadden gedaan. Ze hadden Anne even lekker toegestopt in een wiegje (mandje) en kwam ze weer bij ons. Toen kwamen de moeilijke beslissingen wel of geen obductie. En dan ook wel of geen obductie op de hoofdje va Anne.

Wat is een obductie?
Obductie is een inwendig onderzoek op een overleden persoon. Het onderzoek wordt verricht door een patholoog, een medisch specialist. Voordat de patholoog aan de obductie begint, onderzoekt hij het lichaam eerst uitgebreid van buiten: het uitwendig onderzoek. Daarna begint het inwendige onderzoek, waarbij vrijwel alle organen van de overledene onderzocht worden. Een obductie is te vergelijken met een operatie en zal altijd op zodanige wijze worden uitgevoerd dat er achteraf vrijwel niets meer van te zien is. (bron: folder voor de ouders)

We mochten er even over nadenken terwijl we mochten overnachten in een hotel dicht bij. Mijn moeder en Bas gingen weer naar huis om die ochtend mijn vader op te vangen. Het was namelijk zo dat toen we mijn vader belde hij al wat biertjes had genuttigd en niet meer mocht rijden. Ook moest hij van mijn vrienden even tot rust komen voor dat hij ging rijden.

In het hotel waar we denk ik nog geen vijf uur verbleven en nog geen uur onze ogen dicht hadden gedaan hadden we even tijd voor onszelf. Ik begon wel heel veel last van mijn borsten te krijgen omdat ik nog borstvoeding gaf en de productie nog door ging. Hier voor kreeg ik later medicatie. Ik denk dat we rond acht uur weer in het Amsterdams ziekenhuis waren.

We hadden onze beslissing genomen, op het lichaam van Anne mocht obductie worden gedaan. We wouden toch weten wat er was gebeurd. Liever wouden we niet op het hoofdje omdat ze dan door haar hanenkammetje haar hoofdje moeten openmaken. Maar we wouden wel weten wat er was gebeurd.

We brachten Anne zelf naar de ruimte waar de obductie ging plaats vinden en we gaven haar nog even een kus op haar mooie bolletje. De arts heeft ons de hele procedure op de hoogte gehouden. Tussen door heeft Jeroen ontbijt gehaald, ik was te misselijk om te eten dus had nog niks gehad en wou ook niks. Van af dat moment had ik sinds vrijdag ochtend niks gegeten. Toen ze klaar waren op haar rompje kwam de nodo-kinderarts bij ons om te vertellen dat ze niks hadden gevonden, ze vertelde ook dat er waarschijnlijk ook niks uit het onderzoek zou komen op haar hoofdje en dat ze ons adviseerde om dit ook niet te laten doen. Dat was het beste nieuws van de hele dag, haar hoofdje bleef zoals ze was compleet met hanenkam. Na ongeveer een half uur was ze weer bij ons, schoon rompertje aan, netjes toegedekt en ze lag heerlijk te slapen. Er kwam weer een zwarte auto en we mochten om half 1 weer terug naar Enschede, weer terug naar huis. Wij reden met Jeroens ouders mee achter de zwarte grote bus.

Thuis aangekomen wachtte mijn ouders en Bas ons op. Er was ook iemand die Anne in haar bedje kwam leggen zodat ze thuis kon blijven. Jeroen en ik hebben Anne (eindelijk) gewassen, netjes aangekleed en toegedekt in haar eigen bedje. Op dat moment maakten onze vaders de box waarin ze overleden was “kwijt” zodat we niet meer tegen dat ding aan hoefden te kijken. Nog geen 24 uur naar het overlijden van onze kleine meid was ons gezinnetje compleet thuis.

Die avond waren Jeroen en ik echt even alleen, die zondag zou de begrafenis ondernemer komen en we hadden veel beslissingen nog te nemen. Beslissingen zoals begraven of cremeren. We besloten voor cremeren en een maand later begraven naast mijn opa waarna ze was vernoemd. We besloten dat iedereen welkom was om afscheid te nemen van dit bijzondere meisje.

De week tot de crematie
De week na de crematie toe hebben we zelf heel veel kunnen beslissen, maken en organiseren. Veel vrienden zijn even bij ons langs gekomen om ons even te knuffelen en even persoonlijk van Anne afscheid te nemen.

De crematie was bijzonder, er waren meer dan 135 man, en we hebben nog meer kaartjes gekregen. Vrienden die ons nog gedichtjes, knuffels en kaarsjes gegeven en er waren veel bloemen en heel bijzonder vond ik onze acht kaarsjes. We hebben 7 vrienden gevraagd om een stukje voor te lezen en Jeroen heeft zelf ook een stukje voor gelezen, daarna hebben we 8 kaarsjes aangestoken 1 voor elke week dat ze bij ons was. Na de dienst hebben Jeroen en ik het hanenkammetje van Anne afgeknipt om te bewaren. Daarna hebben Jeroen en ik haar na de laatste plek gebracht (de ovens) waar we nog 1 keer afscheid namen van haar kleine lichaampje en waar ze zou veranderen in een vlinder die naar de hemel zou vliegen en een ster ging worden. Ook hebben we met de familie een ballon opgelaten met een persoonlijke boodschap voor onze tuttebel.

XMoeke