The motherhood

Je krijgt er zoveel voor terug. Ja echt. Ik weet niet hoe die kids van ons het toch voor elkaar krijgen. Maar na een zware bevalling, uitgescheurd te zijn, te veel hechtingen en striae op je lichaam vind je dat het allemaal waard. De korte nachten neem je voor lief, wanneer je dat mini mensje zoet in je armen wiegt. En je dunner wordend haar is gewoon een nieuwe trend. En wanneer ze de hele dag zeuren, je bloed onder je nagels vandaan halen en ook nog eens zitten te gillen in de supermarkt... mis je ze tenslotte als ze slapen. Want wat zorgen die kleine innie minnie mensjes toch voor veel warmte in de dag. Nog nooit moest ik zo vaak om mij heen kijken of hij niet de boel afbreekt, accepteer ik de gekste houdingen omdat hij zo lekker tegen mij aan ligt en loop ik nog steeds in van die lelijke borstvoedingstopjes omdat hij nog zo graag drinkt. Die topjes zitten trouwens wel heerlijk. En wat geniet ik ervan, als hij uitprobeert, grenzen opzoekt en mij streng laat zijn. Hij groeit en ontwikkelt maar door en wat vind ik het mooi, dat ik daar een deel van uit maak. Ik leer hem zwaaien, handjes klappen en zijn neus aanraken wanneer ik zing. Een lijf vol strepen, een buikje, piekend haar en hangende borsten. Maar echt alles, maar ook alles ben jij, mijn lieve kind waard. Want wat ben ik trots op moeder te zijn. Op mijn lijf, uithoudingsvermogen en kracht. Je kan veel meer dan je denkt, als je maar niet opgeeft en je vasthoud aan het goede. Kleine geluksmomenten zijn groter en dichterbij dan je denkt. Ik hoef mij maar om te draaien en je bent geklommen op tafel, al weet ik niet hoe. Banaan smeer je uit op de muren en je eten spuug je uit op de hond. Als je water uit je beker drinkt, laat je het expres uit je mond lopen, zodat ik je weer moet omkleden. Dat omkleden is helemaal niet jou hobby. Het voelt alsof ik een krokodil aan het temmen ben, wanneer ik de knoopjes van je rompertje dicht probeer te drukken. De bladzijden uit een boekje trek je er het liefste uit en je blokjes verstop je in alle hoekjes en gaatjes van het huis. Je knuffels zijn ook niet meer veilig, want wanneer jij niet wilt slapen, gooi jij ze allemaal uit bed. Eten kan ik niet meer alleen. Zodra jij maar iets ziet wat op eten lijkt, wil jij het hebben... en wel nu. Maar toch wil je altijd weer liever mijn eten, terwijl wij hetzelfde eten. De hele dag ben jij op ontdekkingsreis, met uitproberen en uitdagen. En wat geweldig vind ik het! Je danst op de muziek van de klokken van de kerk en lacht hardop als je mij hoort zingen. Je doet de hond na en zwaait naar iedereen. Ook deel je het liefst je knuffel met mij en je vader. Zo wordt hij spontaan in onze monden gedrukt of aai je ons ermee. Maar het aller mooiste is toch als je naar mij toe kruipt en mij vraagt op jou manier om een knuffel. Je armpjes stevig om mijn nek, terwijl jij je hoofd laat rusten. Dat is alles wat ik nodig heb. Jij en je knuffels. De rest komt wel weer.