Snap
  • Mama

The body is weak, but the mind is strong

Ik hang op. Wrijf mijn tranen weg. Ik pak mijn weekendtas van onder mijn bedbank vandaan en begin wat spullen in te pakken.

Wwwat? Met wat?, waar heb je het over Lisa?” Stamelt de stem aan de andere kant van de lijn.

Ik zwijg. “LISA Geef antwoord! Je maakt me bang”. klinkt Kyra bijna wanhopig. Nee, Kyr, niet met ALLES ALLES, maar met alles hier. Ik wil weg. Ik heb het gevoel vast te zitten. Ik wil naar huis. Mijn enige echte huis. Naar mijn vader. Naar jou, mijn stiefmoeder en zusjes en ja, zelfs naar mijn moeder. Ik zit vast hier.”

Ik versnel mijn pas en ga achter een grote dikke eik staan. Het is inmiddels gestopt met regenen.

Ik weet wat ik niet wil en dat is hier zijn” zeg ik.

Kyra is duidelijk in de war van mijn woorden en weet nauwelijks iets uit te brengen. Terwijl zij als 1 van de weinige mensen in mijn leven, eigenlijk altijd wel wat te zeggen heeft. “Kyra Ik meen het. Ik kom thuis”. Ik hang op. Ik geef haar geen tijd om te reageren. Ik zie het voor het eerst in tijden glashelder. Met een glimlach op mijn gezicht loop ik het terrein af. Ik heb niemand gedag gezegd bedenk ik me nu...

In mijn kamer aangekomen sluit ik de deur achter mij. Ik gris een noodle soup uit het kastje boven mijn aanrecht. Zet een pannetje met heet water op en laat het soepje trekken. Ik zet tegelijkertijd mijn laptop aan. Ik download de formulieren waarmee ik mij af kan melden voor mijn studie. Ik twijfel geen seconde. De formulieren mail ik naar mijn (school)mailadres. Die zal ik morgenochtend op school afdrukken in invullen. Terwijl ik mijn noodle soup naar binnen werk, zie ik een gemiste oproep van mijn vader en 1 van Renate.

Renate komt later wel. Ik besluit mijn vader eerst te bellen. Hij weet nog van niks. “Lieverd, wat is er aan de hand Ik krijg een nogal onsamenhangend verhaal te horen van Kyra. Wat wil je dat ik doe”? Deze woorden raken mij, meer dan hij weten zal. “Pap, ik hou het hier niet meer uit. Ik wil bij jou zijn. Ik heb JOU nodig. Ik wil weg”. “Ik snap dat het moeilijk is lieverd. Je hebt ook al veel mee gemaakt in je korte leventje, maar ik weet dat je sterker bent dan dit. Geef niet zomaar op. Vecht. Ik ben er voor je.” “Ik kan niet meer vechten papa. Ik voel me zo alleen”. Verzwolgen door zelfmedelijden begin ik te huilen. Te hyperventileren. Ik snak naar adem. “Rustig lieverd. Rustig” hoor ik mijn vader kalmerend zeggen. “Ik kom naar je toe”. “Nee pap, ik kom naar jou. Morgen einde van de middag ben ik thuis”. Ik hou van je. Ik hang op. Wrijf mijn tranen weg. Ik pak mijn weekendtas van onder mijn bedbank vandaan en begin wat spullen in te pakken.

Ik kijk op de klok. 19:40. Ik besluit dat het genoeg is voor vandaag. De tas laat ik half ingepakt naast mijn bed staan, mijn laptop sla ik dicht. Ik kruip op mijn bedbank, zet de TV aan en in gedachten verzonken staar ik naar het beeld voor me.

“Ik schrik op van een zoemend geluid. Half slaperig graai ik naar mijn telefoon. De tv staat nog aan. 01:10 geeft de display weer. Ik moet in slaap gedommeld zijn. Verbaasd kijk ik naar mijn telefoon. 7 gemiste oproepen van.. Ronald?

Ik bel hem direct terug. Benieuwd wat hij te melden heeft. Door alles wat gaande is merk ik nu hoe erg ik hem gemist heb en hoeveel ik ondanks alles nog steeds van hem hou.

Hoi, uhh, ik hoorde via via dat het niet zo goed gaat met je”. Kan ik wat voor je doen”? Stamelt hij. Mijn mond valt open van verbazing. Ro die zegt mij te willen helpen? “Nee hoor, ik red me wel. Altijd”Zeg ik deels overrompeld maar ook lichtelijk geïrriteerd. Hij, die mij zo heeft laten vallen heeft het lef mij nu te bellen en er nu wel ineens voor mij te willen zijn? Waarom heb ik in godsnaam teruggebeld op dit tijdstip bedenk ik me terwijl Ro doorpraat...

Oke” zegt hij timide. “Maar ik wil je graag zien. Ik wil iets met je bespreken. Wanneer heb je tijd?”

Morgenavond”.

Zullen we afspreken bij de brug?”

De brug bevindt zicht tussen onze huizen in. Tussen mijn ouwelijk huis en dat van hem. Frappant. Ik heb het idee alsof er meer dan een brug tussen ons in staat momenteel, maar ik smacht naar zijn armen om mijn lichaam en zijn lippen op de mijne. Ik verlang daar meer naar dan dat ik dacht. Ik ben niet sterk meer besef ik me. Ik geef toe. “Goed” vervolgt Ro. “Ik wil je dolgraag zien”.

Ik jou ook.” zeg ik vervolgens. *Zwak * “Ik jou ook”…. En met een dubbel gevoel hang ik op en val in een diepe slaap.