Snap
  • Mama
  • 2020

The big C. Wat een intens jaar!

hoe ons jaar tot nu toe is gegaan

Positief

Ik ben over het algemeen een positief ingesteld mens. Bij mij is het glas altijd halfvol en ik zie situaties meestal positief in. Ik heb dan ook een hekel aan negativiteit en ik kan iemands energie letterlijk overnemen. Dit jaar zijn er (zoals bij velen) een hoop vervelende dingen gebeurd. Desondanks ben ik nog steeds positief ingesteld.

Ik had een fijne baan

Ik werk al jaren in de reisbranche, een branche die nooit verveelt en veel mensen blij maakt. Hiervoor werkte ik bijna 2 jaar als reisagent bij een zakenreisbureau. Het is een functie waarbij je tegen stress en onverwachte situaties moet kunnen, maar aan de andere kant heel leuk is omdat geen dag hetzelfde is. Toen kwam COVID-19... Ik kan en wil er niet teveel over kwijt natuurlijk, maar het was eigenlijk gelijk paniek. Niemand wist hoe dit zou lopen, hoe het bedrijf waar ik werkte eruit zou komen. De reisbranche is zo intens hard geraakt en het is nog lang niet voorbij. Het werd langzaam pijnlijk duidelijk wat voor een impact dit ging hebben. Waar het eerst nog zeker was dat ik mijn vast contract in juni zou krijgen, ging ik er juist in juni uit. Mijn contract kon niet verlengd worden in verband met het virus. Vanaf dat moment was het alsof ik deel was geworden van een slechte film. Want daar, op dat moment, verloor ik mijn zekerheid. Wat weer enorme onrust met zich meebracht. Ik maakte me zorgen, hoe ga ik nu, in deze tijd en bovendien in deze branche een nieuwe baan vinden? 

Ik stopte met werken

Het ging slechter met mij en ik besloot in overleg met onze directeur om eerder te stoppen. Het was de bedoeling dat ik eind juli zou vertrekken, maar ik trok het gewoon niet meer. Het virus is als een donderwolk boven mijn hoofd gaan hangen en ik kan er maar niet aan ontsnappen. Ik ben op 30 juni gestopt met werken. Begin juli, toen net werkloos, begon ik toch wel te genieten van de vrije tijd, het zonnetje en het “niets moeten”. Met een “we zien het wel” instelling ging ik de daaropvolgende weken tegemoet. Ik moest een hele maand overbruggen zonder dat ik inkomsten had. Natuurlijk groeien je zorgen met de dag en wil je zo snel mogelijk weer aan de slag. Dit ging totaal niet gemakkelijk. Het probleem met solliciteren in dit tijdperk is namelijk dat je de zoveelste bent die komt solliciteren. Als je voorganger al 1 diploma meer heeft of degene na jou 2 jaar langer werkervaring heeft, val jij alweer af. Werkgevers moeten keuzes maken en dat lijkt me knap lastig, ik zou namelijk ook niet kunnen kiezen uit honderden sollicitanten. 

Luca’s opa overleed onverwachts

Op 9 juni overleed Luca’s opa in Brazilië. Geheel onverwachts. Luca’s vader moest dus per direct naar Brazilië om afscheid te nemen. Ik vond het allemaal maar heftig, we mochten niet mee in verband met het inreisverbod van het land. Achteraf misschien maar goed ook, gezien het feit dat het virus daar aardig aan de gang was. Na de reis moest hij uiteraard twee weken in quarantaine, waardoor ik Luca in totaal een maand bij me had. Aan de ene kant genieten vanwege de extra tijd, maar ik vond het ook heftig. Mijn hoofd maakte al overuren in die tijd en de me-time die ik normaalgesproken had was nu echt even ver te zoeken. 

Ik maakte een verkeerde sprong en eindigde in de lappenmand...

Op 15 juli scheurde ik mijn voorste kruisband en had ik schade aan mijn meniscus. Ik hoor je denken, hoe dan? Dit is namelijk een veelvoorkomende voetbalblessure en dit loop je niet zomaar op. Het is gebeurd met een verkeerde sprong tijdens het trampolinespringen. Ik sprong en ik voelde het direct gebeuren, ik kon niet meer opstaan en zakte door mijn knie. Een hele vervelende periode is dit voor mij geweest (en nu nog). Daardoor kwam het genieten van de zomervakantie en de vrijheid tot een abrupt einde. Ik kon niet thuis slapen, ik kon namelijk niet de trap op lopen. Vervolgens bracht ik een aantal weken bij mijn ouders door. Ik ben ze echt hartstikke dankbaar, want ik geloof dat het niet makkelijk was om voor mij te zorgen, ik ben best wel veeleisend (sorry pap, mam!). Ik heb van een lieve kennis krukken kunnen lenen waardoor ik toch redelijk mobiel was. Ik bracht dagenlang op de bank door, keek hele seizoenen van series op Netflix en sliep veel. Het positieve hieraan was dat ik wel echt tot rust kwam. Ik merkte dat dit me goed deed. Luca was overigens een hele lieve hulp, als ik hem vertelde dat ik pijn had, liep hij naar de vriezer voor een koelelement en pakte een theedoek. Hij legde dan wel het koelelement direct op mijn been, en daarna pas de theedoek, maar toch, ik vond het té lief! Het duurde vervolgens even voor ik weer durfde te lopen, ik was bang om door mijn knie te zakken. Na een aantal bezoekjes aan de fysio en een orthopeed ging het een stuk beter. Ik kreeg thuisoefeningen mee en vanaf dat moment begon mijn herstel. Ik ben er overigens nog lang niet. Ik kan namelijk nog niet rennen of diep door mijn knieën zakken. Wat dus vervelend is met een beweeglijke kleuter. Maar toch wil ik niet al te veel klagen, ik ben namelijk alweer best mobiel. Na een lange drukke dag ervaar ik wel wat pijn, maar dit ebt vrij snel weg als ik even ga zitten. 

Hoe het nu gaat? Het gaat eigenlijk wel! Ik breng vooral veel tijd met Luca door en probeer daar extra van te genieten. 

Liefs,

Amparo

3 jaar geleden

Jeetje dat is niet niks! Knap dat je zo positief kunt blijven en fijn dat je tijd door kunt brengen net Luca! Sterkte nog met je herstel