Thank God you're alive

Leef ik in het verleden? Misschien een beetje. Soms ja. Wellicht is het een manier om te verwerken wat er toendertijd gebeurdde: gedwongen kiezen tussen een abortus waar ik doodsbenauwd voor was, en het verliezen van de liefde van mijn leven; de man waar ik mee zou trouwen, en daardoor ook mijn land, huis, twee banen, meubels, lieve huisgenoten, vrienden en mijn vrijheid.

En ja, daarom zit ik soms rond middernacht beneden op de bank, totaal uitgeput van weer een dag angst-intrusies en anxiety afvechten en de gewoonlijke huishoudelijke zorgen en taken, terwijl ik wederom geprobeerd heb er het beste van te maken met mijn kleine, geweldige, mooie spruit. 

Ik wil dan even wat ME-TIME. De laatste avonden verslind ik boeken, andere keren kijk ik TV, schrijf ik wat, of surf het WWW af op jacht naar droomcruises, voor als het er ooit écht van komt.

Gisteravond was het dan zo'n avond dat ik, zonder dat ik me kan herinneren hoe, op filmpjes en artikelen over abortus stuiterde.

Ik zie hoe een baby van 6-8 weken oud uit de baarmoede wordt gezogen, gehakt en geharkt. Het hoofdje wordt met een tang binnensbuik gekraakt, waarna er witte massa de vagina uit stroomt (het baby brein); de stukjes schedel worden er vervolgens handmatig uitgevist. Ik zie de onderdelen van dat wat ooit een mens zou zijn geworden op een schaaltje liggen, onder een microscoop. Twee dokters roeren rond in de brij, luid aankondigend dat "deze lever hier minstens 200 dollar op zal leveren" en dat "die oogbal nog gaaf is maar het zijn er te weinig in totaal om te verkopen." "Kijk, het maagje! 300 dollar!"

Ik begin misselijk te worden. Mijn maag draait zich helemaal om wanneer er een feutus wordt weggehaald die nog helemaal intact is. Zijn hartje klopt nog, en zijn kleine, roze beentjes trappelen.

"Knip maar open, zijn gezichtje. Vanaf de kin omhoog naar de mond. Dan kun je de hersenen in dat bakje doen," instrueert een leidinggevende aan de 'procurement technician'. Het meisje vertelt vervolgens hoe ze met trillende handen de gruwelijke taak uitvoerde, hopende dat hiermee enge ziektes voorkomen kunnen worden. Daarna moet ze het lijfje in een biohazard container proppen. De beentjes passen niet en het voetje floept er steeds uit als ze het dekseltje erop probeert te draaien. Dat mooie, kleine wondertje is chemisch afval geworden.

In Cyprus mag een baby na 28 weken zwangerschap legaal geaborteerd worden. Walgelijk.

Ik zie nog hoe de feutus van 8 weken al armpjes, beentjes en oogjes heeft. Ik weet nog goed hoe ik op het scherm van de gynaecoloog het hartje van mijn baby zag en hoorde kloppen toen ik net zwanger was. Hoe ik me niet voor kon stellen dat ik dat weg moest halen. Maar dat ik ook niet wist hoe het nu anders moest. Ik herinner me hoe hulpeloos, bang, en verward ik me voelde.

Dan begint Baby te huilen. Ik race de trap op, haast me naar zijn bedje en til hem op. Ik druk hem zachtjes tegen me aan en streel zijn haartjes totdat hij weer rustig verder slaapt op mijn schouder.

"Thank God you're alive," fluister ik in zijn oortje voordat ik hem weer veilig in zijn ledikantje leg.