Terugblik van afgelopen jaar

Lieve lezers van mijn blog, vandaag wil ik jullie meenemen in het afgelopen jaar.

Januari 2020 begon ik met het schrijven van mijn blog (deze kan je vinden als je op mijn profiel klikt en dan op het internetbolletje klikt). Dat betekend dat ik al een jaar aan het bloggen ben over Joshua zijn hartafwijking. Dit was wel een hele stap voor mij. In eerste instantie om het voor mezelf op te schrijven, zodat ik het een plekje kan geven en het op een later moment allemaal terug kan lezen. Maar uiteindelijk heb ik al een aantal lieve (aanstaande) ouders mogen helpen. Helpen tot zover dat voor mij mogelijk was en is. Dit vind ik mooi om te doen vanuit mijn kant, want ook wij wilde graag weten wat ons eventueel te wachten stond. Van wie kan je dat beter horen, naast een arts? Juist aan ouders die dit (helaas) ook overkomen is. Ik hoop met mijn blog, ouders en/of toekomstige ouders te helpen. Al is het alleen om een luisterend oor te zijn, alle beetjes zijn meegenomen. Want ook dat vonden wij zelf erg fijn!

2020 was echt een jaar waarin wij, hele zwarte dagen hebben gekend. Het jaar dat wij voor momenten hebben gestaan, die je eigenlijk niemand gunt. Momenten/keuzes die je eigenlijk nooit wilt mee maken. Een jaar die ik eigenlijk nooit op mijn levenspad wilde hebben, maar wij deze wel even hebben doorstaan “We rocked this”. De dagen in het ziekenhuis leken wel maanden te duren. Kun jij je dat voorstellen? Je wilt thuis zijn als gezin, je wilt ook als kersverse mama lekker kroelen met je pasgeboren baby. Maar toen hij met 8 weken geopereerd werd, kon ik 3.5 week alleen maar naar hem kijken. Er voor hem zijn en liefdevol zijn hand vasthouden en zeggen dat wij onwijs veel van hem houden en hem niet kwijt willen. Dat hij moet vechten, want zodra zijn beademing eraf was, dan mochten wij hem eindelijk weer vastpakken. Wonder boven wonder is dit ook allemaal goed gekomen, maar met een buik vol spanning liepen wij toch elke dag weer de kinder IC op. Slecht nieuws gesprekken hebben wij ook veel gehad op de kinder IC, bizar hoor als ik daar nu weer aan terug denk. Ik heb die hele tijd een schild om mij heen gehad blijkbaar, ik moest vechten voor onze zoon, ik kan toch niet zomaar instorten?

Joshua heeft geen engel op zijn schouder gehad, maar Joshua was zelf die engel die echt super hard heeft gevochten. Gevochten voor het leven in deze harde wereld/samenleving.

Maar goed naast al die zwarte dagen, kende 2020 ook wel mooie dagen. Vooral de zomer dagen, die gevuld waren met zonneschijn. Wij daar amper van hebben genoten eigenlijk, want toen zaten wij in het ziekenhuis natuurlijk. Het jaar waarin wij genoten hebben van ons mooie gezin samen. Helaas met ups en downs, maar ook dat kwam weer goed. Het leven in 2020 heeft ons wel op de feiten gedrukt. Wij beseffen nu maar al te goed dat je moet genieten van de kleine dingen in het leven, want het kan zo ineens anders zijn.

Niets in het leven is zo onvoorspelbaar dan het leven zelf.

Hebben jullie nog vragen of dergelijke omtrent de hartafwijking van Joshua?

Wellicht kan ik daar mijn volgende blog over schrijven. Laat je het onder dit bericht dan weten? Lijkt mij leuk!

Liefs Denise