8 jaar geleden
Tegen jezelf praten, is dat nou echt zo gek of vreemd?
Ik schaam me er niet voor; ik praat al zolang ik me kan herinneren tegen mezelf. Maar steeds vaker hoor ik van anderen dat dat vreemd is..
Al vanaf dat ik me kan herinneren, waarschijnlijk dus van kleins af aan, praat ik in/tegen mezelf. Ja, ook hardop maar dat bewaar ik voor tussen de veilige 4 muren van ons huis ;-). Want ergens wist ik altijd al wel dat veel mensen dat vreemd (zouden) vinden, maar toen het letterlijk tegen me gezegd werd ben ik toch eens daarover na gaan denken. Ben ik dan echt zo vreemd? Of zijn er meer mensen die dit doen maar er gewoon niet voor uit (durven) komen?
Wanneer praat ik eigenlijk tegen mezelf, vroeg ik me af. En toen ik daarover nadacht kwam ik tot de conclusie dat ik dat vaker doe dan ik dacht. Als er iets misgaat, als ik ergens boos of geïrriteerd over ben en als ik ergens niet aan uitkom voer ik ook graag een discussie met mezelf. Ook ben ik soms mijn eigen psycholoog ;-) Ik ben vaak thuis dus vaak gebeurt het dat ik een heel gesprek met mezelf voer, out loud.
Voor mij is het heel normaal maar mijn vriend kwam er onlangs (na bijna 4 jaar relatie haha) achter dat ik tegen mezelf praat. Zijn eerste reactie? Dat het vreemd is. Althans dat vind hij dus..
Ik vroeg hem waarom hij dat vind en eigenlijk kon hij me niet echt een duidelijk antwoord geven. Dus ging ik er zelf over nadenken.
Het is misschien inderdaad gek als je het zelf niet doet, maar voor mij is het een automatisch iets geworden, noem het een tweede natuur. En ik doe het al zo lang dat ik me er soms niet eens bewust van ben!
Het zou ook wel een beetje vreemd zijn als ik het ook buiten de deur zou doen bijvoorbeeld, dat vind ik zelf ook als ik anderen dat hoor doen. Beetje hypocriet wellicht.. Want binnen die veilige 4 muren van ons huis doe ik het ook. En ik schaam me er dan ook niet voor terwijl ik dat buiten wel zou doen.
En waarom praat ik dan in mezelf, was het volgende wat in me opkwam. Is het vanwege mijn jeugd waarin ik eigenlijk niemand had om mee te praten? Is het omdat er eigenlijk, tot ik mijn vriend leerde kennen, nooit iemand écht naar me luisterde? Is het omdat ik op dit moment geen echte vriendinnen heb en daardoor weinig sociaal contact? Voel ik me eenzaam misschien? Ben ik gewoon psychisch niet helemaal in orde? (Ja, dit heb ik me allemaal afgevraagd, leuk hoor zwangerschapshormonen!)
Het blijft een onderwerp wat speelt in mijn hoofd als ik een momentje rust heb. Op dit moment ben ik me met momenten ook erg bewust van mezelf en let er op dat ik niet meer hardop tegen mezelf praat als iemand me misschien zou kunnen horen.
Terwijl vriendlief het allemaal best vind, zolang ik maar gelukkig ben. 'Wil je met jezelf kletsen, lekker doen dan!' zei hij nog. En ik geloof ook heel sterk in jezelf blijven. Maar toch blijft dat knagende gevoel dat ik een beetje vreemd ben in zijn ogen.
Praat jij ook wel eens (hardop) tegen jezelf? Of juist niet en vind jij het ook maar vreemd? Ik hoor graag je mening!
anoniem2017
Ze zijn net wel gewend soms als ik dan wel wat echt zeg, zeggen ze huh had je het tegen mij of was je weer in jezelf aan het praten.
Kirstenimolnen
Ik praat ook weleens tegen mezelf. Maar inderdaad om mijn gedachten te ordenen. Dus iets als: hmm even kijken hoor, wat moet ik doen? Dit hier en dat daar en dan nog zus en zo. Toen ik nog alleen woonde riep ik altijd: Hallo, ik ben weer thuis, hoe is het hier? Haha. Gewoon een beetje humor met jezelf. Je moet toch ook om jezelf kunnen lachen. Ik vind het niet vreemd, doe het ook al heel lang. Lekker doen als je zo je hoofd leeg kan maken. Ik denk dat mensen het vreemd vinden omdat geassocieerd wordt met mensen die in de wat zijn. Maar volgens mij heb jij ze gewoon allemaal op een rijtje hoor. Mijn oma en mijn moeder doen het trouwens ook. Dus ik ben erfelijk belast haha.
MamavanJongens
Wauw! Let's shake hands! Iklik had deze blog va de eerste tot laatste letter geschreven kunnen hebben. Zat er zelf nog aan te denken afgelopen week, dat ik misschien wel lunatik ben. Ik heb het ook van kinds af aan en heb dan ook altijd gedacht dat dit kwam doordat ik met mijn ouders niet kon praten terwijl ik toch wel een prater ben. En ik praat ook al zo lang ik me kan herinneren tegen/in mezelf. Can't help it. Ik kan het in ieder geval heel goed met mezelf vinden. Haha! En het is ook niet dat ik, op het moment dat ik tegen mezelf praat, dat ik dan voor mijn idee tegen een ander praat, maar ik praat echt helemaal alleen tegen mezelf. Ik kan me voorstellen dat als andere mensen dit zouden zien, echt zouden denken dat ik niet spoor. Ik doe het dan ook alleen binnen mijn vier eigen muren.
Threelittlegirls
Een soort to do lijstje hardop opnoemen inderdaad, dat gebeurt me ook vaak maar dat is omdat ik bang ben dat ik anders wat vergeet. Het is alleen vaak niet in de buurt van anderen, zeker geen vreemden. Dan ben ik me er heel bewust van maar thuis ga ik helemaal los haha ;-) Wat krijg jij voor reacties als je zegt dat je tegen jezelf aan het praten was? Ik ben wel benieuwd! Bij mij is het praten in mijn slaap gelukkig minder geworden met de jaren ;-)