Tegen ieders verwachting in.....

Na een afgescheurde pees in mijn pols en een zwangerschap weer voor het eerst die wedstrijdvloer op.....

Negen jaar geleden was de laatste keer dat ik mee deed. Ik scheurde een pees in mijn pols en de arts zei dat ik waarschijnlijk nooit meer deze dans sport mocht doen. Het deed toen een hoop met mij... ik mocht iets niet meer doen wat ik wel graag deed. Het was mijn rechterpols, mijn voorkeurshand. Onnodig risico lopen was niet verstandig. Ik had mijn pols nodig voor mijn werk. Dus heb ik braaf geluisterd.

Maar ik miste het en wat doe je dan? Je gaat er les in geven. Zo hoef je het niet intensief te doen, maar doe je wel wat je leuk vindt. Ik sloot mij aan bij de plaatselijke showband en begon we groep met 7 meiden. In anderhalf jaar tijd had ik drie groepen. Helaas is her altijd een komen en gaan van leden. Knokken om genoeg te hebben om te blijven bestaan. Ik bleef knokken en we bestaan nu 5 jaar!

Mijn oudste groep van 16 jaar en ouder had te weinig leden en als ze niet mee zouden doen met de wedstrijden zouden ze stoppen. Ik heb daarom met een andere trainster besloten om mee te doen. Terug de vloer op.

En daar ga ik dan. Morgen is het zover. Voor het eerst in negen jaar. Mijn ventje vindt het geweldig en is mijn grootste fan. ( wanneer ik oefenen doet hij altijd mee) Samen met mijn man komt hij kijken. Spannend maar toch erg leuk. Tegen ieders verwachting in sta ik er weer.... morgen is de dag.