't Glipt me door m'n vingers...

Ik zit op de bank, het is kwart voor 9 en ik heb net mijn twee kleuters naar school gebracht. Eentje in groep 2 en nu dus ook eentje in groep 1. Continu hoor ik in mijn hoofd de woorden van een liedje uit de Mamma Mia musical van enkele jaren geleden. Simone Kleinsma zong 'schooltas half om, gaat ze weg, in de vroege morgen; wuift achterom met een nonchalant gebaar...' Nu gaat ze dan wel niet zelfstandig weg en is ze ook niet nonchalant, al had zij wel zin in deze dag, hoe spannend ook. Ze laat het allemaal over zich heen komen. Gisteravond kreeg ze haar nieuwe roze beker en trommeltje voor tussendoor en een nieuwe rugtas, waarvan haar broer de blauwe versie kreeg. Wat was ze er trots op! Vanmorgen voordat we vertrokken nog gauw een fotootje gemaakt van mijn tweetal met de nieuwe rugzakjes achterop. Maar het vervolg van het liedje... 'ik kijk haar na en even wordt het me te zwaar'. Als je dit nog nooit hebt meegemaakt zal je het misschien vreemd, wellicht overdreven vinden, maar echt, ik wist niet dat het zo zou voelen. En ik weet, er breekt een nieuwe periode aan. Daar zit ze dan, mijn ukkie, mijn nog maar net 4-jarige meisje tussen nu nog wildvreemde kindjes en een onbekende juf. Ze blijft rustig zitten op haar stoeltje. Ik vraag nog even of ze de wc weet te vinden als het nodig is. En dan zegt ze zo lief 'mam, wie moet er nou met jou boodschappen doen? Nu ben je helemaal alleen!' Ze voelt het ook wel. Tuurlijk besef ik dat het goed voor haar zal zijn, trouwens, je ontkomt er niet aan. Maar o, wat zal ik de voorbije tijd gaan missen. Eerst mijn zoontje, nu ook zij naar school. Een groot deel van de week m'n schatten niet in de buurt. Met de gedachte dat het echt wel eens bij 2 kinderen zou kunnen blijven valt het me best zwaar. Simone Kleinsma zingt verder in mijn hoofd... ''t Glipt me door m'n vingers elke keer, ik wil verloren tijd herwinnen...' Dat is het. Die jaren zijn zo snel gegaan. En ze waren me zo dierbaar. Heerlijk vond ik het zorgen en dat gekeutel om me heen. Kon ik nog maar even terug in de tijd. Het gaat veel te snel. Sinds hun geboortes heb ik in boekjes van alles over onze dagelijkse dingetjes opgeschreven. Ik deed het voor hen, omdat ik denk dat het later aardig is om terug te lezen, maar nu realiseer ik me des te meer dat ik het ook voor mezelf heb gedaan. Omdat ergens in mijn achterhoofd wel zat 'er komt een tijd dat je los moet laten en dan kun je altijd nog eens terugbladeren naar die mooie tijden... in je herinneringen, in fotoboeken en in al die notities'. Tsja, daar zit je dan. In plaats van gezellig geklets en Telekids melodietjes rond deze tijd hoor ik het tikken van de klok. Mama moet verder.