Suzy Had A Baby. And HOW (PART TWO)

Hijgend beklim ik de duizenden trappen naar de 42e verdieping van mijn wolkenkrabber (mijn idee van een snelle ‘workout’). Ik kom totaal bezweet aan, en neem vervolgens een duik in het dolfijnvormige zwembad. Mijn leven in Dubai is zalig. Dansen, zwemmen, en uit eten. Mijn banen zijn uitdagend en leuk, en mijn internationale huisgenoten (meestal) ook. De ene dag een gevaarlijke offroad Jeep trip in de woestijn, compleet met vermoorde geit (ongelukje, traumatisch voor een vegetariër als ik), BBQ onder palmbomen (zonder geit) en een bevallende kameel. De andere dag even luchtballon vliegen over Omaan terwijl de zon over de bergen omhoog klimt.

En toch, het meeste plezier beleef ik aan de tijd die ik doorbreng met mijn vriend.

Ik zou hem Mr Big kunnen noemen, maar ik wil geen copycat zijn (Sex and the City), en complimenten gaat hij – zoals je zult merken -niet verdienen. Aangezien ongeveer 67.4% van de Arabische namen met een ‘M’ beginnen, lijkt mij dit een heel veilig psydoniem. Ik moet hier wel bij vermelden dat M een stuk knapper is dan de M van James Bond. En, gelukkig, een man.

“Ik wil graag dat jij de moeder van mijn kinderen wordt,” zegt M terwijl hij mij nog eens dicht tegen zich aantrekt.

“God help hen,” grap ik, “en zorg dat ze mijn brein krijgen, amen!” Stiekem ben ik super vereerd. EINDELIJK iemand die mij goed genoeg vindt voor Het Verdere Leven en Alles Wat Daarbij Hoort! Een baby! Ja! Met M durf ik dat wel. Graag zelfs!

Met open monden bekijken we gebiologeerd documentaires over zwangerschappen op Discovery Channel. Als ik een keer een bloederig propje laat zien wat van onderen uit mij was geplopt, en ik niet zeker weet wat dat nou is, springt hij op, knuffelt mij en zegt verheugd, “Dat was ons eerste kindje!” De vaart van de horizontale gymnastiek zit er goed in, en M fantaseert vrolijk over hoe onze baby eruit zal zien. We reizen af naar zijn familie – zijn ouders, zes broers en zussen en alle overige verwanten die net zo blij langswippen als kippen op een berg mais. Zijn grappige moeder is druk met haar handen. Ze beeldt dikke buiken uit en bidt dat we snel zwanger mogen worden. We vieren mijn verjaardag, lachen tijdens taartgevechten, worden gescrubt in de Hamam (women only), en lopen 's nachts romantisch samen op het strand. Zijn moeder geeft me een mooie gouden ring met een groene steen erin. Ik ben lid van de familie. Geaccepteerd. Ik hoor erbij!

Nadat het vliegtuig ons weer terug naar Dubai heeft gevlogen, vliegen de maanden voorbij . Er gebeurt niets. All is well.

“Ik weet niet of ik wel zwanger kán worden,” zeg ik tegen een vriendin als we het over vruchtbaarheid hebben, en ik wat baby spulletjes laat zien die ik – zoals vele dames ongetwijfeld stiekem doen – over de jaren al bij elkaar gesprokkeld had. Gewoon. Niet wetende wanneer en met wie en hoe en waar, maar voor als.

Maar dan komt er een dag dat ik me anders voel. Ik heb het sterke gevoel dat er iets Groots gaat gebeuren. Er gaat iets veranderen. Het knaagt aan mij. Wát dat is weet ik niet, maar dat mijn wereld zal schudden, schokken en beven, dat voel ik tot in mijn botten. Ik typ het op mijn werk naar een vriendin in Nederland (hoera voor social media), en naar M z’n zus in Noord-Afrika.

Vervolgens voel ik me lichamelijk niet zo goed. Heet. Zweten. Duizelig. In het winkelcentrum verdwaal ik (op zich heel makkelijk want ze hebben het formaat van een pretpark), en moet een taxi terug naar huis nemen, nog voor dat ik mijn vriendinnen heb gevonden. Heb ik koorts? Hier zet ik op zich geen vraagtekens bij: twee banen, de feestjes, en buiten 42 graden Celcius zal er wel flink in hakken. Toch koop ik een zwangerschapstest. Dit vind ik spannend om te doen, want Dubai is niet zo progressief, vermoed ik, en M en ik zijn nog niet getrouwd. In de apotheek ben ik dan ook aan het winkelen voor ‘een goede vriendin’. Het Egyptische meisje, netjes gewikkeld in haar glanzende hoofddoek, prikt er dwars doorheen en fluistert, “Ik zal het tegen niemand zeggen hoor, maar áls je een wondertje in je buik hebt…” En haar ogen twinkelen van ontroering en blijdschap.

“Verspil je geld toch niet aan die rotzooi,” zegt M opeens. “Je bent heus niet zwanger.” Dit nadat ik mezelf voor de zoveelste keer over de drempel van zijn appartement heb gesleept en eerst een half uur in zijn bed moet bijkomen. Alsof ik die lift helemaal zelf naar de 51e verdieping heb gehezen.

“Nee, dat denk ik ook niet, maar ik voel me zo maf, M,” kreun ik. “Het zal de vermoeidheid wel zijn.”

De dagen kabbelen rustig voorbij. Een discotheek hier, wat spelen in de golven daar. M moet een lang weekend weg voor zijn werk. Zo lang, dat het weekend wel 4 dagen zal gaan duren. Dit gebeurt regelmatig. Ik zeg, “Ik ben nu officieel over tijd. Ik weet dat het niet handig zou zijn als ik nu al zwanger zou zijn, maar als het niet zo is zal ik ook wel teleurgesteld zijn, want met jou wil ik dat graag.”

Hij kust en knuffelt mij en verzekert mij dat als ik geen kindjes mocht kunnen krijgen, dat we er dan wel een stel zullen adopteren. “Een Israëlische, en een Palestijnse, om de wereld het goede voorbeeld te geven,” lacht hij nog. Ik zeg hem gedag en loop het appartement uit, niet wetende dat op het moment dat ik de deur achter mij dicht trek, niets ooit meer hetzelfde zal zijn.