Suzy Had A Baby. And HOW! (PART TWELVE)

Ik staar naar de mat-glazen wanden van mijn kantoor, waar ik nog steeds een plastic plant voor moet kopen. Als 'Head of Creative Department' en 'Senior Copywriter' ben ik binnen dit bedrijf best wel stoer. Geen enkel geschreven engels woord verlaat het pand zonder mijn goedkeuring. Ik heb mijn eigen kantoor op de 23e verdieping, en kijk uit over een van de meest beroemde meren van Dubai. Dat doe ik dan ook regelmatig: opstaan van mijn bureastoel, een weg banen door de zee van post-its, en dan duw ik de lamellen weg om van het mooie, rustgevende uitzicht te genieten. Het is kalmerend om te zien hoe de zon op het water fonkelt. Magisch. Alsof ik de enige getuige ben van die duizenden dansjes op het stille wateroppervlak. Ik lijk de enige die ziet hoe de zonnenstralen tussen de wolkenkrabbers gevangen lijken te zitten.

Vandaag ben ik degene die gevangen zit. Gevangen tussen het behouden van de liefde van mijn leven, of het krijgen van een kindje zonder support van de papa. Natuurlijk heb ik hoop. Ik heb genoeg romantische films gezien om te weten dat het wél mogelijk is. M valt vanavond op zijn knieën voor mij neer. Ramt zichzelf met een vuist tegen zijn hoofd en jammert dramatisch, “Oooooh! Stomkop die ik er ben! Had ik jou bijna verloren, én het wonder in jouw buik! Vergeef mij, en trouw met mij!” Dan vist hij een klein doosje uit zijn colbert jasje en zegt, “Deze heb ik aan boord gemaakt. Zodra Dubai Souq open is, koop ik voor jou de mooiste ring die ik maar kan vinden.” Hij schuift een papieren Emirates servetje om mijn vinger. In de vorm van een ring.

En. Alles. Komt. Goed.

Zie je wel dat M zielsveel van mij houdt?

De bus die verbaasde toeristen de Dubai Creek in rijdt terwijl hij vliegensvlug in een boot verandert, wil een verslag van mij hebben. De luxe tandarts uit Dubai Mall eist reclame teksten. Het hippe make-up merk zit op een artikel te wachten alvorens hun geweldige launch kan beginnen. Normaliter was ik opgestaan, had koffie voor iedereen gemaakt, een praatje, een grapje, genoten van de bulderlach van de jongens van de computer afdeling, even inspiratie opgedaan terwijl ik uit het raam van mijn kantoor keek, en huppa, dan had ik die teksten zo in elkaar geflanst. Met een half oog dicht had ik dan zelfs nog wat moois geschreven voor dat ‘glitter and glamour’ haarproducten bedrijf wat zich op de miljoenen straat Sheikh Zayed Road heeft gevestigd.

Maar ik kan me onmogelijk concentreren op mijn werk.

Ik start Facebook op en hoop dat er geen verborgen camera’s achter mij hangen die direct aan de baas verklappen dat ik mijn tijd anders doorbreng. Er zijn niet veel mensen online. Van mijn 700 online-vrienden, ken ik er de helft niet meer van, en de andere 200 zijn aan het werk, aan het feesten, slapen, of zitten te poepen op de WC.

Ah. Gelukkig. Mijn oude schoolvriendinnetje is online. Met een knoop in mijn maag start ik een chat-gesprek.

“Ben je daar?” typ ik. “Kun je iets voor je houden?”

“Tuurlijk ben ik er,” wordt er terug geschreven.

Ik typ trillend dat ik zwanger ben. Dat M afhaakt. M, mijn grote liefde die zo hard riep dat hij met mij wilde trouwen.

“Wat zei M?” wil mijn vriendin weten.

“Ga naar de dokter, laat het weghalen, dat is het makkelijkst. Hij vindt dat hij schaamte en schande brengt naar zijn familie toe. Omdat hij moslim is.”

“Wat een lul. Hoever ben je?” vraagt ze.

“Vijf weken.”

“Klinkt heel naar, maar het kan nog fout gaan. Daar moet je niet van uitgaan natuurlijk.”

Ik vertel maar niet dat ik daar zelfs om gebeden had. Alleen maar zodat ik geen abortus hoef te plegen, en M niet kwijt hoef te raken.

“Wat zegt je gevoel?” vraagt ze mij.

“Ik weet het niet. Angst, is het enige wat ik voel. Abortus zou het makkelijkst zijn. Ik moet nu alles opgeven. Mijn huis aan het strand, Dubai, mijn leuke baan en collega's, mijn carriere, alles. Om weer in de polder te wonen. Alleen. Ik ben tot op mijn ziel verdrietig en bang. Ik durf geen abortus te plegen. Het kindje is nu een zenuwstelsel en een hartje aan het maken. En misschien heeft dit kindje mij wel uitgekozen.” Ik ratel maar door. Ik merk niet dat Ahamed mijn koud geworden koffie weghaalt en er een verse voor in de plaats zet. Hij kijkt mij indringend aan, alsof hij ziet hoe slecht het gaat. Dit is bijzonder, want hij is zo verlegen dat zelfs zijn eigen schaduw hem laat bibberen als blubber. Ik knik heel snel naar hem en kijk vervaarlijk terug. Ahamed deinst achteruit en verlaat snel mijn kantoor.

“Tja,” typt mijn vriendin terug. “Een kindje heb je voor het leven. En het maakt je minder mobiel.”

Opnieuw breekt het angstzweet mij uit. Reizen is mijn passie. Het gaan en staan waar ik wil heeft mij juist op de been gehouden. Zeker tijdens de moeilijke periodes die ik – voor mijn gevoel – nog maar net overleefd heb.

“Abortus moet heel heftig zijn,” gaat ze verder. “Je dacht een liefdesbaby te maken met iemand met wie je je hele leven samen zou zijn.”

Ik barst stilletjes in huilen uit. Met beide handen smoor ik de schreeuwen die uit mijn mond willen ontsnappen.

Na een minuut kan ik weer normaal ademhalen.

“Zeg het tegen niemand, en plaats ALSJEBLIEFT niets op mijn Facebook wall. Ongetrouwd zwanger zijn is hier tegen de wet. Als ook maar iemand zijn mond voorbij kletst, kan ik de cel in gaan. Gedwongen abortus en drie jaar achter de tralies.” Op het moment dat ik het schrijf sla ik mezelf al voor mijn kop dat ik het nog aan iemand heb verteld. Ik ben zo bang dat het nieuws op een of andere manier in de verkeerde handen terecht komt, en dan…

“Ik zou mijn spullen pakken en wegwezen. Nu!” schrijft ze meteen. Daardoor wordt het opeens echt. Ik zie de ernst van de situatie. Het was natuurlijk al echt, maar dat was 'veilig echt’ tussen de ronde muren van mijn eigen hoofd. Nu het hier zo staat, lijkt het pas tot me door te dringen wat er eigenlijk allemaal op het spel staat. Dit is geen spelletje meer. Dit is mijn leven.

“Ik voel me een loser. Omdat ik zulke grote fouten maak,” jammer ik.

“Onzin,” zegt ze. “Zwanger worden doe je niet express en is geen fout. Je lichaam is er aan toe en jij ook.”

“Ik heb mijn buik vol van mannen!” typ ik woedend. “Nou ja, misschien heb ik wel een jongentje in mijn buik.” Ze moet erom lachen. Ik zelf ook wel.

“Ach mop,” typt ze nog. “Je kan hier in Nederland ook makkelijk een baan krijgen. Je bent zo’n duizendpoot.”

Ik sta op en ga weer bij het raam staan. Ik met een baby, meimer ik. Moet ik dit leven dan echt achterlaten? Kan ik dat?

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART ONE): http://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-one

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART TWO): http://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-two

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART THREE): http://www.mamaplaats.nl/blog/suze-had-a-baby-and-how-part-three

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART FOUR): http://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-four

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART FIVE): http://www.mamaplaats.nl/blog/suze-had-a-baby-and-how-part-five

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART SIX): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-six

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART SEVEN): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-seven

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART EIGHT): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-eight

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART NINE): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-nine

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART TEN): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-ten

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART ELEVEN): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-eleven