Suzy Had A Baby. And HOW! (PART TEN)

Mijn andere helft is niet onder de indruk van het verslag wat ik uitbreng over de meisjes die een abortus hebben gepleegd. Hij is nog steeds op zijn reis in West Afrika, en lijkt voet bij stuk te houden. Hij vraagt mij om er met niemand over te praten.

Hij heeft een punt. Het is in Dubai namelijk niet zonder gevaar om zwanger te zijn zonder trouwring aan je vinger. Wil je naar het ziekenhuis? Overhandig dan eerst je trouwboekje. Ongetrouwd zwanger in deze zo progessief-lijkende en Het-Westen-Is-Welkom-achtige glimstad in de woestijn is uit den boze. Taboe.

Niemand mag het weten. Ik ben ongetrouwd zwanger in Dubai. Normaliter durf ik nog niet eens te hard te rijden, uit angst dat de politie mij aanhoudt en een fikse boete om mijn nek knoopt. Opeens ben ik bang.

Ik voel me hulpeloos. Nog nooit heb ik zo letterlijk ervaren hoe het is om in de knoop te liggen. Om een ECHT probleem te hebben waar geen oplossing voor is. Ik kan alleen maar huilen.

Er wordt op de deur geklopt. Het is E. Mijn lieve huisgenoot uit Egypte. “Suzy, is alles goed?” vraagt hij. Ik wankel naar de deur, open hem met de laatste kracht die ik in mij heb, en zak in elkaar. Ik val tegen de muur. E moet mij opvangen. Ik verontschuldig mij. Ik heb alleen maar een heel petite roze onderjurkje aan. Veel te opzichtig. Zo opzichtig dat mijn borsten er half uitvallen. Dat is zeker nu erg: het is Ramadam. Moslim mannen mogen overdag dan geen half-blote vrouwen zien, laat staan aanraken.

Maar E schudt zijn hoofd, trekt mij omhoog en vouwt zijn sterke armen om mij heen. Hij is een beer. Een grote, lieve, knappe beer die alle gemene beesten van mij afhoudt. Zo lijkt het even.

“Wat is er, Suzy? Wat is er zo erg?”

“Ik kan het niet zeggen,” snik ik. “Het is te gevaarlijk.”

E tilt me naar mijn eiland-bed, gaat met zijn rug tegen de muur zitten en zet mij tussen zijn benen in. Hij trekt mij tegen zich aan en laat mij huilen terwijl hij mij veilig vasthoudt.

“Niets is te erg. Vertel het mij maar. Ik zeg niets, tegen niemand niet.”

Door mijn tranen heen zie ik zijn warme, donkere ogen. Ik wil het zo graag vertellen. Ik besluit dat ik hem vertrouw. Ik moet dit delen, voordat ik uit elkaar knap.

“OK. I- ik…ik ben zwanger,” stamel ik.

“Mashallah!” zegt E. Dat betekent iets goeds. Het betekent “Dank U God.”

Jemig. Hij heeft gelijk. Het is ook een wonder. Alleen is dit wonder zo ondergesneeuwd door de reactie van M.

E is erg geschokt van M. Ze kennen elkaar en konden het goed vinden. Ookal is E zelf een goed-gelovige moslim die een zwangerschap voor het huwelijk ook niet graag goedkeurt, zegt hij dat M zijn verantwoordelijkheden moet nemen, en mij moet steunen. Hij feliciteert mij zelfs! Ik ben erg verbaasd.

“Kleed je aan, lieve Suzy. Je moet wat eten. De zon gaat bijna onder, en we gaan het vasten breken. Jij gaat met ons mee naar het restaurant. Kom op.”

En zo sleep ik me nogmaals door de douche, en klim met E en zijn vriend B in een rode, glanzende Jeep. We halen nog een paar meiden op en racen met gillende banden en harde boem-boem muziek naar een mooi Egyptisch restaurant aan een rivier. Iedereen in de auto is jong en vrij en geweldig. Behalve ik. De wereld om mij heen lijkt niet echt te zijn. Het lijkt alsof ik naar een paralelle realiteit kijk, waar ik buiten hang.

“Gaat het wel goed met je, Suzy? Wat scheelt er?” vraagt B lachend, terwijl hij zijn stoppeltjesbaard streelt.

“Oh, ik voel me een beetje koortsig,” zeg ik schaapachtig.

“Ah. Nou ja, zolang je maar niet zwanger bent, is alles goed. Want anders heb je pas echt een probleem!” En B slaat op het stuur van het lachen. Ik hinnik flauwtjes mee om niets te laten merken, maar van binnen keert mijn maag zich nog eens om.

Ik zit aan een lange tafel met mijn vrienden. In de verte hoor ik hun gesprekken, hun lach, het gekletter van het bestek op de borden, het geschraap van een stoelpoot als er wordt opgestaan voor nog een rondje buffet. Gevulde druivenbladeren en een klodder hummous staren mij aan vanachter een hoopje couscous. E aait mij even over mijn bol en geeft mij een wetende knipoog. Hij moedigt mij aan om iets te eten. Ik kauw op een stukje pita brood en spoel het weg met ananassap. Dan loop ik naar buiten. De lichtjes van de restaurants weerkaatsen in het kabbelende water. Er klinkt mysterieuze muziek. Verschillende deuntjes door elkaar heen. Het heeft iets weemoedigs, die Arabische beats. Ik voel mijn hart breken, want ergens diep van binnen weet ik dat ik geen abortus durf te plegen. Hoe dit verder moet, dat weet ik niet, maar het Dubai zoals ik het ken, het Dubai waar ik zo aan verslingerd ben, dat bestaat vanaf nu niet meer.

De dagen die volgen zijn als een gemengde salade. Ik weet niet meer wat voor ingrediënten er precies inzitten maar ze proeven als een wazige, slappe prak in een aftandse, vieze bak.

De volgende dag ga ik naar mjn werk. Verzin een griep. Zeg dat ik nog niet helemaal lekker ben, maar goed genoeg om te werken. Die avond moet ik mee naar Abu Dhabi.

Achterin de Jeep van de baas kijk ik twee uur lang hoe de woestijn zich aan ons voorbij trekt. Hoe kamelen samenzwerend stil lijken te staan, en hoe de ruggen van zandheuvels onstopbaar veranderen door de wind. Zo is mijn wereld nu ook, bedenk ik. De wereld zoals ik die kende staat stil als die groep kamelen, en het nieuwe leven met mijn gevulde buik- alias de zandheuvels - zal nu alleen nog maar veranderen. Hoe het zal worden? Geen idee. Ik heb er geen grip meer op.

Eenmaal in Abu Dhabi hebben we een etentje gepland met het hoofd van een zes-sterren ziekenhuis. De Verenigde Emiraten hebben over de honderdnegentig ziekenhuizen en klinieken, en sommige zijn zo luxe dat mensen stapels goud moeten overhandigen voordat ze –al ziek zijnde– in de watten kunnen worden gelegd.

Met moeite tover ik een glimlach op mijn gezicht, en schud handen met de rijke bazen om de tafel. Tulbanden knikken tevreden terug in mijn richting. Ik babbel wat Arabisch en wens iedereen een “Ramadam Kareem”, wat een beetje in de sfeer ligt van “Vrolijk Kerstfeest”. Zo voelt de Ramadam ook. Het is alsof het een maand lang kerst is.

Ik loop naar de WC. Voor het eerst in mijn leven merk ik het bordje op: een afbeelding van een baby die verschoond wordt. Een toilet voor moeders. Dit is mijn bestemming. Ik beeld me in hoe het zou zijn als ik met een baby in mijn armen deze deuren open zou duwen. Mijn eigen baby. Het beeld voelt vreemd aan. Te bizar voor woorden. Dit kan niet. Toch niet. Echt niet.

“Voel je je wel goed?” vraagt een van mijn collega’s tijdens de lange terugreis.

“Ja, natuurlijk,” antwoord ik terwijl ik mijn voorhoofd tegen het raam aangedrukt houd. Ik blijf mijn blik op de maan richten. Het maanlicht dat zo mooi de zandheuvels verlicht. Iets anders kan ik niet, of ik barst in huilen uit, want ik kan dat oh zo zware en weeige gevoel van hulpeloosheid maar niet van mij afschudden.

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART ONE): http://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-one

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART TWO): http://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-two

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART THREE): http://www.mamaplaats.nl/blog/suze-had-a-baby-and-how-part-three

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART FOUR): http://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-four

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART FIVE): http://www.mamaplaats.nl/blog/suze-had-a-baby-and-how-part-five

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART SIX): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-six

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART SEVEN): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-seven

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART EIGHT): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-eight

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART NINE): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-nine