SUZY HAD A BABY. AND HOW! (PART SEVENTEEN)

De taxi stopt, ik ren eruit en klipper-klopper op mijn nette hakjes langs twee zijden van M z'n enorme, bespiegelde wolkenkrabber.

De glazen schuifdeuren laten mij binnen. De model-achtige dames die vaak op leren banken in de lobby hangen neem ik dit keer nauwelijks waar. De Pakistaanse beveiligsagent knikt met een bijna niet-merkbare glimlach naar mij terwijl ik vluchtig mijn naam en binnenkomsttijd in het logboek krabbel. Onze ongeschreven code: ik breng hem soms koekjes (die hij nauwelijks kan betalen van zijn arme-mans-loon), hij knijpt een oogje toe als ik na de curfew M verlaat (overnachten is strafbaar). In deze toren, en in vele, vele anderen.

Mijn gezicht is gespannen. Ik zie het in de spiegel in de lift. Toch fonkelen mijn ogen. Zoals een diamant.

Zo dacht ik dat mijn relatie was met M. Als een ruwe diamant, die door mooie en moeilijke tijden maar vooral door een steeds weer overlevende tederheid geslepen zou worden tot perfectie. Al zou het ons pas gelukt zijn tegen de tijd dat we tachig waren, dat maakte niet uit. Als de sprankeling maar bleef. De adembenemende kleuren die het licht in diamanten laat zien.

Nu weet ik dat even niet meer zo zeker. De helft van M zit in mijn buik, en hij doet alsof het een pukkel is die weggekrabt kan worden. Dat is toch uit den boze?

De lift stopt. Één etage onder de bovenste verdieping: degene met het fabuleuze zwembad op het dak. De frisse palmbomen ernaast. Het majesteuze uitzicht op de Burj Khalifa, de sterren en de volle maan. Waar we niet lang geleden nog lachend knuffelden in het verlaten water. Waar ik huiverde bij elke aanraking. Van genot maar ook van spanning, want wat nu als er verborgen veiligheidscamera's hingen, en de politie elk moment naar boven kon stormen? Zelfs knuffelende toeristen op het strand of in de zee werden straf aangesproken, uit elkaar gehaald, bekeurd, of erger. Gevangenisstraf voor een Australisch koppel, nog geen vier maanden geleden. Sex On The Beach was iets wat je in Dubai uit je hoofd moest laten. Zelfs in cocktailvorm.

Ik stap de lift uit. De voordeur staat open, zoals M die altijd open laat wanneer hij weet dat ik eraan kom.

Alles borrelt in mij. Moet ik nu boos zijn of verdrietig of bang? Ik weet het niet meer. Ik duw de deur verder open en stap over de drempel.

M komt de keuken uit lopen. Zijn uniform heeft hij al uitgetrokken. Het enige wat hij draagt is een boxershort, en een appel.

Hij glimlacht breed nu hij mij ziet. Zijn grote, sterke armen vouwen zich om mij heen en trekken mij tegen zijn warme borst aan, weg van de wereld van zorgen. Hij ruikt aan mijn haren. Ik voel het.

"Wat heb ik je gemist, Suzy van mij."

Opeens voel ik hoe ongelooflijk moe ik ben. Moe van alle ellende, oplaaing, angst, zorgen, ontwetendheid, zenuwen en pijn.

Ergens fluistert een piepklein stemmetje mijlenver achterin mijn hoofd, "Dat komt allemaal door hém!"

Maar het vertrouwde neemt het over. Eventjes, héél eventjes, bestaat er niets. Alleen M en ik, en dat fijne gevoel van thuiskomen. Van veiligheid. Geborgehheid, met pilante vleugjes begeerte en opwinding. Een diep-geworteld gevoel van partnership: deze man hoort bij mij, hij is mijn andere helft.

Zonder iets te zeggen lopen we met onze armen over elkaar naar de slaapkamer. Mijn hakjes en mijn tas blijven braaf achter de voordeur staan.  Zuchtend laten we ons op het zachte bed vallen. M trekt de dekens over ons heen, en dat eventjes moet voorduren. Het voelt zo fijn. Eventjes nog. Niets zeggen, straks breekt de zeepbel waar we nu in zitten!

Zwanger. Ik ben zwanger, galmt het door mijn hoofd. Ik draai mij op mijn rechterzijde en druk mijn onderbuik stevig tegen M aan.

"Kijk, babytje van me," zeg ik stilletjes in mezelf. "Dit is jouw papa. Alles komt goed, OK? Alles komt goed."