Suzy Had A Baby. And HOW! (PART FIFTEEN)

“Where to?” gromt de bijna-levenloze taxi chauffeur binnensmonds van onder zijn beboste gezicht. De mannen die in Dubai de taxi’s bemannen zijn niet te benijden. Ze werken zeven dagen per week, twaalf uur per dag. Ze zijn zwaar onderbetaald, en sturen toch hun schraapsel van een salaris naar hun vrouw en kinderen in hun thuisland. Ze hebben alleen een dag(deel) vrij als hun taxi stuk is, en er niet meteen een vervanging of reparatie beschikbaar is. Vaak komen ze uit Pakistan. Ze mogen één keer in de twee of drie jaar terug naar huis, waar ze alinea recta met hun vrouw het bed in duiken, om nog een kind op de wereld zetten.

Ik trek mijn groene sjaal wat strakker om mijn schouders. Het is al donker, maar toch. Ik wil in geen enkel geval een chauffeur op het verkeerde idee brengen. Vele hebben al geprobeerd met mij te sjansen. Tevergeefs, maar toch.

Ik noem de naam van de wolkenkrabber van M. “Djou, shokria,” vermeld ik erbij in het Urdu. Opschieten, bedankt.

We rijden iets sneller en dan trapt hij op de rem. Ik schiet voorover in mijn gordel. Rood stoplicht. Een tijdelijke. We staan stil voor de wegwerkzaamheden. Er wordt een nieuw stuk tram aangelegd. Indiërs in blauwe overallen – the blue line, de allerarmste in Dubai – werken in ploegendiensten dag en nacht door. Ook als het buiten 42 graden is. Ook als ‘s nachts ratten zo groot als katten sluw om hun enkels slenteren. Voor zes dollar per uur, plus onderdak in barakken die doen denken aan concentratiekampen. Ze sparen rode CocaCola doppen, want het machtige frisdrankbedrijf wist er een slaatje uit te slaan: telefooncellen die werken op hun flessendoppen, gedumpt naast de barakken. Zo drinken de arme stakkers zich suf aan ongezonde CocaCola, zodat ze eens in de zoveel tijd een paar seconden hun vrouw kunnen bellen in India.

Wil ik dat hier mijn kind opgroeit, vraag ik mij af. Hier, waar zoveel onverdeeldheid is? Waar de armoede zo duidelijk hand in hand gaat met luxe? Kijk maar. Nu rijdt de politie langs. In een Lambourgini. Het land van de Islam. Een van de vele wereldreligies die kleine kindjes aanleert dat liefde voor de medemens zo goed is. Elkaar helpen. Kareem, zeggen ze. Vrijgevig. En kijk hoe het hier echt is.

Opeens herinner ik mij dat ik hier de weg overstak naar mijn werk, een paar weken geleden. Ik voelde mij raar en niet lekker, en natuurlijk spookte de vraag of er iemand in mijn buik was komen wonen al door mijn hoofd. M was Moslim. Ik had toch meer vleugjes Christelijkheid in mij. Pure paniek had zich opeens als een te strakke das om mijn nek gestrikt: hoe moest dat dan? Wat nu als M niet wilde ‘mixen’? De twee geloven aanbieden, om Mini-Ons te leren dat er verschillen waren in de wereld? Dat je mocht leren voor jezelf te denken? Wat nu als hij toch heel dominant bleek te zijn als het op de opvoeding van onze kinderen aankwam? En toen, terwijl de zon en de paniek mij lieten baden in het zweet, en een oudere Indiër (die mazzel had dat hij niet met een roestige schep tramlijnen uit hoefde te graven) met een rode, gerafelde vlag voetgangers hielp oversteken omdat de verkeerslichten (of de auto’s) niet betrouwbaar waren, had ik even vurig gehoopt dat ik niet zwanger zou zijn. Het was te lastig, die twee culturen en geloven bij elkaar.

Te laat. Hier zit ik dan, op weg naar M. Ik check nogmaals de inhoud van mijn tas. Heb ik het cadeautje bij mij? Ja.

Zoals ik het zie, moeten we gaan trouwen. Dat lijkt mij de beste oplossing. Dat wilden we toch al, dus wat zou nu het probleem zijn? Goed, het is sneller dan verwacht, maar ons kindje is er nu, en die heeft ons nodig. Twee ouders. Een mama én een papa.

Ik vond een foto van toen ik zelf nog een kind was. Mijn zus en ik zitten op de bruine bank in de huiskamer, gehuld in een schattig jurkje (niet één en dezelfde, maar ieder één). Zij een jaar of 8, ik denk ik 5. Ze houdt lachend een pop-up boek van Jonas en de Walvis omhoog, en ik zit er gierend naast, met mijn benen wijd en mijn vinger in mijn neus.

Op de achterkant het ik lieve, mooie woorden geschreven aan M. Als ik al schattig was als kind, hoe lief moet onze gup dan wel niet worden? Ik vraag hem of hij met mij wil trouwen. Zodat we voor altijd samen kunnen zijn. Waar we al maanden over dromen. Ik heb er een reep Rittersport chocolade bij gedaan. Op de envelop heb ik ‘Voor Mijn Liefste M’ geschreven, in het Arabisch. Omdat niets fout mag gaan, heb ik E de spelling nog laten checken. Natuurlijk bestaan er meer romantische huwelijksaanzoeken. 1) Waar de man de vrouw vraagt, en niet andersom. 2) Met diamanten en rozen en champagne. 3) In luchtballonnen/ op de rug van een woest paard met dansende eenden eromheen/ op een kameel in de woestijn/ onderwater met een waterproof boodschap die voor je duikbril wordt gezwaaid, nét als de haai verveeld wegzwemt.

Nood breekt wet. Ik heb geen miljoenen op de bank, en tijd is niet mijn vriend in dit scenario.

We rijden verder. Door een doolhof van hoge wolkenkrabbers bezaaid met duizelende lichtjes. Mijn wang leunt dramatisch tegen het raam, en ik kijk op naar de volle maan die af en toe door een kiertje in de muur van torens glipt. De naam van ons zoontje – als het een jongetje wordt – ligt op mijn lippen. Zachtjes fluister ik zijn naam. Voel ik hoe het klinkt. Wat is hij mooi. Wat is het echt. Ik ben in elke grote stad. Ik ben New York, Miami, en Taipei tegelijkertijd. Ik ben de heldin het scherm. Mensen bekijken mij nu live vanuit bioscopen over de hele wereld. Ze zien mijn verdriet, angst, en eenzaamheid, maar, met mij mee, hopen ze dat het goed komt. Ze wéten het, en daarom durven ze verder te kijken.

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART TEN): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-ten

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART ELEVEN): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-eleven

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART TWELVE): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-twelve

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART THIRTEEN): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-thirteen

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART FOURTEEN): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-fourteen