Snap
  • Mama

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART ELEVEN)

Een baby krijgen...die krijg je niet zomaar. Lees mee met Suzy Had A Baby. And HOW (deel 11)

Na mijn uitputtende reisje naar Abu Dhabi (die een van de zeven Verenigde Emiraten is, netzoals Dubai daar eentje van is), sta ik thuis onder de douche achter mijn lila douchegordijn. Ik huil weer. Ik bibber van de spanning onder de hete waterstroom. Dikke stralen snot vloeien over mijn tenen heen het doucheputje in, gemengd met tranen, zweet, mascara en eyeliner. Ik ben boos, kwaad, gefrustreerd, en voel me machteloos. Bovenal ben ik bang. Heel bang. Wat staat mij allemaal te wachten?

Waarom verandert M niet gewoon van gedachten? Onze telefoontjes naar elkaar hebben niets nieuws opgeleverd. Waarom ziet hij niet gewoon in dat dit allemaal best kan lukken? Snel trouwen (we kunnen er zelfs voor naar Bali vliegen. Ik heb het al uitgezocht), en via zijn werk de extra ‘allowance’ aanvragen voor een huis. Ook val ik zo onder de ‘husband-visa’ en heb ik recht op een bankrekening en medische zorg.

En dan te bedenken dat het zó goed gaat met mijn nieuwe, fijne baan, dat ik vanaf 1 augustus een salarisverhoging krijg, en dat mijn eigen visum wordt aangemaakt. Daar ben ik al zo lang op aan het wachten. Nu moet ik elke maand eventjes het land uit. Hup, met mijn koffertje naar het vliegveld, een willkeurige grens over. Of met de bus door uitgestorven en brokkelige bergen heen naar Omaan. Zodra ik mijn visum heb, krijg ik een bankpasje, en hoor ik er echt bij. Ik heb mijn bank al uitgezocht. Maar nu woon ik technisch gezien nergens. In Nederland ben ik uitgeschreven. In Dubai –zonder legaal visum – nog niet ingeschreven. Ik ben een ‘legal alien’, zoals Sting dat ooit zong over New York. Nee, ik wil hier niet weg, en ik kan hier niet weg.

Wat moeten mijn studenten dan? ‘S avonds geef ik nog privé-lessen. Engels: grammatica, en uitspraak. Ik heb de grootste lol met mijn Italiaan, Mexicaan en Egyptenaar. Stuk voor stuk lieve mensen, met hilarische grappen. Daar zit ik dan, met mijn trui over mijn jurk in het koude Starbucks (thank you, air-conditioning), drie avonden per week, en geniet van de koffie, mijn studenten, en ‘the buzz’ van de Dubaaise avonden. Hier is het erg normaal om ‘s avonds vrienden te ontmoeten en bij te kletsen. Ik doe dat terwijl ik wat geld verdien. Binnen ruikt het dan heerlijk naar koffie en gebak, en hangt er een vrolijke sfeer. Het geroezemoes is verlichtend. Ik voel me er niet zo alleen door. Buiten in het pikkedonker staan, zoals altijd, de palmbomen in volle glorie te glanzen in het licht van de omringende kerstlichtjes. Dat mag ik niet missen! Nooit niet!

Het moet eruit, huil ik. Eruit, eruit, eruit! Het kan me niet meer schelen dat mijn huigenoten mij kunnen horen gillen. E heeft de bezorgdheid van de bewoners gelukkig al wat geblust door ze te vertellen dat ik even niet zo lekker in mijn vel zit. Ik draai woest aan de kraan en maak het water nog heter. Branden, zal ik. Branden!

Maar dan gebeurt er iets opmerkelijks. Iets heel kleins, wat eigenlijk heel groot is. Er borrelt een piepkleine mini-gedachte omhoog, die zegt, “Degene die binnenin jou zit heeft niemand. Niemand om hem te beschermen. Niemand die voor hem opkomt. Jij weet toch hoe dat voelt? Wat nu als de baby zelf wel heel graag geboren wil worden? Jij bent DE ENIGE die hem kan beschermen, Suzy. DE ENIGE.”

Ik houd abrupt op met huilen. Mijn linkerhand schuift langzaam van mijn borst naar mijn onderbuik: dit keer teder en zachtjes. Mijn rechterhand leg ik er rustig bovenop. Mijn heupen beginnen bijna-onzichtbaar te wiegen. Alsof ik de baby al in mijn handen heb. Mijn baby. Die heeft niemand. Alleen mij.

En dan, heel eventjes, daar onder het fijne, warme water, voel ik mij sterker dan dat ik ooit geweest ben. “Ik zal voor je vechten, babytje van me,” fluister ik terwijl ik naar de handen op mijn onderbuik staar. “Ik zal je veilig houden.”

...

Als ik even later in mijn bed lig, maakt dit gevoel weer plaats voor angst. Pure, rauwe angst, en weet ik niet meer wat goed of fout is. En dan val ik in slaap.

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART ONE): http://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-one

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART TWO): http://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-two

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART THREE): http://www.mamaplaats.nl/blog/suze-had-a-baby-and-how-part-three

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART FOUR): http://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-four

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART FIVE): http://www.mamaplaats.nl/blog/suze-had-a-baby-and-how-part-five

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART SIX): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-six

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART SEVEN): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-seven

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART EIGHT): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-eight

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART NINE): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-nine

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART TEN): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-ten


8 jaar geleden

En wat doe je dit toch weer mooi! Ook ik zou graag je boek willen als die uitkomt!

8 jaar geleden

Het is inderdaad een hele vreemde ervaring!

8 jaar geleden

Och wat een heus compliment. Als ik nou meer tijd had...tja... daar kampen we allemaal mee, he?

8 jaar geleden

Je moet er echt een boek van maken! Ik hou helemaal niet van lezen maar zit gewoon telkens te wachten op het volgende deel! Maar wat moet dit vreselijk zijn geweest!