Suze Had A Baby. And HOW (Part Three)

“Ben je zwanger of zo?” lacht mijn Franse huisgenoot terwijl we samen van het uitzicht genieten. Ons grote raam biedt het mooiste plaatje van Dubai. De Palm Jumeirah met zijn majesteuze Atlantis hotel, de talloze lichtjes die fonkelen als juwelen in het maanlicht, en de protse jachten van de Sheikh in het zwarte water. “Crackers met zoete mosterd? Gatver!”

“Hoezo? Nee, natuurlijk niet. Doe niet zo raar.” Ik knaag rustig door. De kruimels veeg ik snel van het bed af. Bedbugs en kakkerlakken zijn helaas een deel van het huishouden.

“Hmmmm… Ik ga nog even dansen. Welterusten, chérie.” Weg is mijn schattige vriendinnetje. Ik wil ook mee naar de strand bar, maar het is al bijna middernacht. Mijn baan vergt concentratie, en dus een goede nachtrust.

“Ik ben niet te laat, ik ben niet te laat, ik ben niet te laat!” hinnik ik als ik de volgende ochtend hijgend het kantoor binnen galoppeer en mijn roze anti-zon paraplu voor de klok parkeer. De klok heeft - heel irritant - zijn armen op 3 minuten over negen gezet. Het zweet lijmt mijn blauwe stippeltjes jurk aan mijn billen vast; mijn gelakte tenen zitten soppend in mijn roze hakken. Fashion At The Office.

“Heb je die foto’s al gesorteerd?” vraagt mijn Balinesche mini-collega (Ze is petite, mooi, en zacht getint. De perfecte mini-èclair.) “De client zit op ze te wachten. Mét jouw cover story over gisteren.”

“Ja, ja, ja, ik stuur ze zo naar je toe.” Ik zwem tussen mijn honderden post-its door naar mijn laptop.

“Wil je koffie?” glimlacht mijn Indische college verlegen. “Het is vandaag mijn beurt.”

“Shocria,” zeg ik, hem bedankend in zijn wondertaal. Snel bekijk ik de website van de krant waarin mijn artikel voor Mercedes Benz in het Arabisch is verschenen. Mijn lippen krullen omhoog van trots. Ik neem een teug water uit mijn paarse “Dream it, believe it, do it” fles.

Ja! Ik doe waar ik van droom! Gisteravond stond ik nog met een luxe camera langs de catwalk van een internationaal lingerie merk modellen in spannende strings te fotograferen. Strobe-lichten en opzwepende muziek lieten de dames nóg uitdagender met hun heupen zwieren. Ik realiseerde me dat ongeveer twee-derde van de mannelijke wereldbevolking stinkend jaloers op mij geweest moest zijn, zeker omdat mannen verbannen waren totdat de shoot voorbij was. Ze mochten pas weer komen watertanden toen de cocktails geserveerd werden en de satijnen ochtendjassen al weer aangetrokken waren. De launch was een fantastisch media moment; een geweldig feest in het wereldberoemde Atlantis Hotel. Mijn Dubai. Mijn thuis.

In de pause loop ik de wolkenkrabber uit en steek over naar de apotheek. In mijn tas schuilt de zwangerschap test. Geld is krap en dus probeer ik mijn centjes terug te krijgen. Een zwangerschap test betaalt een taxi van mijn huis naar die van M, en ik wil hem graag zien wanneer hij weer terug is van zijn reis. Helaas pindakaas, het aardige Egyptische meisje is op vakantie en de man achter de balie weigert mij te helpen.

In de loop van de dag voel ik mij steeds wankelder, iets wat niet aan mijn hakjes kan liggen. Ik gaf dagenlang les op hakken, en 8 uur sight-seeing in New York op modieuze verhogingen was ook niet ongekend (vreemd genoeg is de pijn van afgestorven tenen voor veel vrouwen - en wellicht transsexuelen - aanvaardbaar).

Eenmaal thuis doe ik iets wat ik (toegegeven) al eerder in mijn leven heb gedaan: op de wc zitten met mijn handen gevouwen in gebed. Een deal maken met God. De onruilbare test op de rand van de wasbak lijkt naar mij te knipogen. Mijn knieën trillen van de zenuwen.

“Please, God, don’t let me be pregnant. If I am not pregnant, then I will dutifully do-”

Wat? Hoe kan dat nou? Het ‘test-window’ geeft aan dat de test foutief is en dus niet betrouwbaar is. En toch, voor het eerst in mijn leven…twee streepjes? Onmogelijk. Dat overkomt alleen andere mensen, in films en in boeken, en dan zijn ze eerst verbaasd, dan blij, en dan omhelst de toekomstige papa de knappe dame met de nog strakke buik en dan bla-di-bla, trouwjurkje, pufklasje, schroevendraaiertje, verfrolletje (kinderkamer) … happily-ever-after. Anderen, ja. Maar niet mij. Uh, uh.

De laptop. Waar is mijn laptop. Skype. Nu. M. Online. Bel M.

“Ik ben zwanger!” blaas ik hysterisch in het scherm. “M, ik ben zwanger! Dat kan niet. De test zegt dat ie stuk is maar maar maar, óók dat ik zwanger ben ik moet een nieuwe test doen ik moet veel water drinken ik moet naar beneden gaan naar de apotheek rennen ik moet het testen dit kan niet M dit kan toch niet wat wat zeg je wat?”

M praat terug. Ik hoor niet wat hij zegt. Mijn hand grabbelt met trillende vingers een grote fles water onder het bed vandaan en giet 1,5 liter water mijn keel in. Met een volle blaas ren ik mijn toren uit, stuif over de zandweg, draaf langs de ploeterende Indiërs, ik ren en ren, ik pies bijna in mijn jurk en de zon brandt in mijn gezicht want het is 42 graden maar ik blijf rennen en het zweet loopt langs mijn rug mijn bilnaat in en de plas in mijn blaas klotst nu, maar ik ga door. Ik koop twee zwangerschapstesten, knijp met man en macht mijn flapjes samen en red het wonder boven wonder tot aan mijn eigen toilet.

Als een cowboy flip ik de testen rond in mijn vingers en heb ze nu zo vast dat ik erover heen kan plassen. De grond blijft niet gespaard. Ik merk het nauwelijks. Mijn hart bonkt zo hard dat ik alle 180 seconden bewust mee kan tellen. Wat zeggen de testen?

Wat? Ja maar...

Ongelooflijk...

Oh God, Oh God, Oh God. Dit kán niet. De zwangerschapstesten staren mij beschuldigend aan. JIJ. BENT. ZWANGER. JIJ. BENT. ZWANGER. JIJ. JIJ. JIJ. JIJ. JIJ.

Ik haast me weer naar de laptop. Mijn onderbroek ligt vergeten in een plasje urine onder de plee.

“Ik ben echt zwanger,” zeg ik in paniek. Mijn ademhaling lijkt in mijn oren te zitten, zo hoog. M, die ergens in een vaag hotel in een vaag deel van Oost Afrika zit, blijft engelachtig kalm.

“Geen stress. We gaan wel naar de dokter,” klinkt zijn rustige stem.

“Om te kijken of alles goed is met de baby?” vraag ik met een bevende stem.