survival tocht in real life

Ik ben niet van steen, huilen is wat ik de laatste weken wil doen en soms gebeurt het vanzelf.

Zelf nu ik aan schrijven ben voel ik mijn ogen branden, tranen die ik tegen wil houden en steeds maar  afvragen waarom moet het  zo'n gevecht zijn.

De laatste maanden,eigenlijk de laatste paar jaar is het erger geworden,ik heb geprobeerd van me af te zetten,ik heb geprobeerd mezelf af te schermen ,die slechte woorden, die nare aantijgingen, de haters.

Na duisternis komt de zonneschijn zeggen ze,ik weet volgend jaar gaan er ook goeie dingen gebeuren,maar jeetje kost me zoveel moeite om positief te denken,zoveel energie word er gevraagt.

Er is zoveel steun en hulp van alle kanten,mijn lieve vriend mijn kinderen , lieve vrienden, advokaat, gezinscoach ,instanties, zeggen allemaal petje af hoe je het doet,je bent een mooie sterke vrouw,maar ik voel die draad van haat en nijd steeds aan mij trekken.

De laatste weken trekken ze harder aan mij door nog meer nare woorden aan mij te linken, aangifte, dreigementen,ik lees ze,ik hoor ze aan en ik probeer mezelf te verdedigen en maar blijven vechten voor mijn kinderen want aan al die nare woorden, dreigementen en aangifte werd er niet aan mijn kinderen gedacht.

Mijn kinderen is waar dit gevecht voor is.

Het gaat niet meer om wie wint en wie verliest,het gaat er nu om wie dit overleeft,survivaltocht in mijn hoofd, ik slaap slecht omdat ik snachts nog steeds aan vechten ben en overdag ben ik moe omdat ik niet aan toe wil geven aan die draad van jouw haat en nijd.

Ik ben er nog steeds, ook al moet ik dagen huilen,ook al moet ik alsof doen of ik sterk bent...