Studeren of mijn passie?

Momenteel ben ik bezig met het behalen van mijn studie HBO-Verpleegkunde. In februari ga ik over naar het derde leerjaar, en als het goed is, ga ik dan ook werken-leren. 

De zorg staat er uiteraard om bekend om onregelmatige diensten te draaien. Maar als alleenstaande moeder zijnde vind ik dat af en toe aardig lastig. Om kwart over 7 op de afdeling staan, terwijl de opvang pas om half 8 open gaat. Bij een late dienst je kinderen niet naar bed kunnen stoppen. Het gemis is erg groot merk ik, vooral omdat ze nog zo klein zijn. Nu gaan ze nog niet naar school, dit zijn de jaren waarin je de basis legt voor hun opvoeding. Maar doordat ik zoveel werk, ben ik soms wel eens bang dat mijn kinderen meer en deels door de juffen van de kinderopvang worden opgevoed.

Ik vind de opleiding erg leuk, maar mijn passie is fotograferen. Wat mij tegen houd? De druk om maar een opleiding af te ronden. Ik heb het gevoel, en ik weet zeker veel andere, dat je kansen om het later goed te hebben of succesvol te zijn, pas is zodra je een papiertje in je zak hebt. 

Ik begin steeds meer te twijfelen of ik de studie wel door moet zetten, door alle onregelmatige diensten etc. Ik zie mijzelf later zeker op de verloskamers werken, maar dat is nog een lange weg te gaan helaas. Schiet ik mijn kinderen niet te kort?