STORYTIME Dinsdag | Een man maar een jongen...

‘Nee, joh!’ antwoord ik lachend op zijn vraag. Hij kijkt me aan met een half serieuze blik ‘Nou waarom niet? Hij zag jou echt wel zitten hoor’. ‘ Ach hou is op! Hij is 18! Dat kan ik gewoon echt niet maken’. Er verschijnt een scheve grijns op zijn gezicht. ‘Nou ik had het wel geweten hoor. Ook niet voor een keer?’. ‘Nee, daar hou ik echt niet van. Dat ga ik echt niet doen!’

Het duurde niet lang na ons gesprek voor we bij mijn vriendin waren aangekomen. Ze was zo lief geweest om voor Jay-Dean zijn verjaardag toch nog een soort feestje te organiseren.

Bij binnenkomst zie ik allemaal versiering en een gezellig gedekte tafel met allemaal Paw Patrol bordjes en bekertjes. Het ziet er zo feestelijk uit. Ik voel de tranen opkomen. ‘Niet janken nou hoor’ hoor ik mezelf denken. Maar het is al te laat mijn vriendin ziet direct dat ik geëmotioneerd raak en lacht me toe. Maar niet alleen ik word helemaal happy van dit aanzicht, Jay-Dean wordt er ook helemaal vrolijk van. Hij staat te springen van plezier. ‘Wat fijn dat dit toch nog kan’ denk ik bij mezelf.

Ik loop naar de gang om mijn schoenen uit te doen. Eindelijk die verrekte hakken van mijn voetjes. Heerlijk! Als ik mijn schoenen heb uitgedaan kijk ik in de spiegel. Hm… mijn outfit is wel minder mooi zo. Mijn outfit heeft ook wel iets weg van een piraten-look. Zo met die…

Nog voor ik mijn gedachte af kan maken gaat de bel. ‘Wie zou dat zijn?’ Ik loop naar de deur en zie tot mijn verbazing hem daar staan. Hij kijkt net de andere kant op dus ik zie mijn kans schoon. Als de nieuwe Usain Bolt sprint ik op mijn panty omvatte voetjes naar mijn schoenen. Half struikelend trek ik mijn hakken weer aan. Ik werp een vluchtige blik in de spiegel, kneed mijn haar in model (alsof dat ook maar enige zin heeft), strijk mijn kleding goed, lach naar mezelf (niets tussen mijn tanden?) en loop dan schijn-nietsvermoedend naar de voordeur. Ik haal een keer diep adem en open dan de deur.

‘Hee, wat doe jij hier?’ vraag ik hem. ‘Ik ben uitgenodigd. Jermain ook maar die moet werken dus die kon niet'. ‘Oh, oké, gezellig. Kom binnen!’

‘Hij oogt wel heel erg jong’ denk ik wanneer hij me passeert. Maar over het feit dat hij iets over zich heeft valt niet te twisten. Hij is lang, oogt vriendelijk, heeft prachtig groen/bruine ogen, een stel volle donkere wenkbrauwen er op en een scherpe, zeer aanwezige kaaklijn. En dan heb ik over zijn bos krullen nog niet eens gesproken. Daarnaast was hij de vorige keer zo goed met Jay-Dean. Ja, dan heb ik al snel een zwak voor je.

Die hele dag was enorm gezellig. Jay-Dean werd aan alle kanten verwend met cadeautjes en alle aandacht van de wereld. Het was heerlijk. Mijn zoon genoot dus ik genoot.

Uiteraard was ik me er van bewust dat hij (en dan heb ik het niet over Jay-Dean) er de hele tijd bij was. Maar veel aandacht besteedde ik er niet aan. Dit vroeg hij ook niet van mij. Ik kon mijn volledige aandacht richten op Jay-Dean.

Maar klokslag twaalf uur zaten we toch ineens met zijn tweeën op het bed waar Jay-Dean in slaap was gevallen.Ik wilde bij JD zijn op het moment dat hij twee werd dus was iets voor twaalf naar de kamer gegaan waar hij sliep. Nog geen minuut later werd er zachtjes op de deur geklopt. Voorzichtig stak hij zijn hoofd door de deuropening en vroeg me of hij ook nog heel even bij Jay-Dean kon zijn. Ik knikte. Stilletjes kwam hij de kamer binnen en ging zitten aan de andere kant van het bed.

Als een jonge puber voelde ik dat mijn hartslag omhoog ging en mijn handen begonnen te zweten. We keken elkaar niet aan. Beide richtte we onze blik volledig op Jay-Dean.

Heel even werd er niet gesproken. We zaten gewoon daar, met z’n drieën, te wachten tot het 12 uur werd. ‘Zo had ik het niet verwacht’ zeg ik hem. ‘Jay-Dean zijn verjaardag in gaan met z’n drieën in plaats van met zijn tweeën’.

Het voelde fijn dat hij er was. Heel even voelde ik me hoe ik me al die tijd had voorgesteld hoe het zou voelen om een mooi moment te delen met een partner aan mijn zijde. Heel even was de puzzel compleet. Heel even voelde ik me niet alleen. Heel even was ik niet die alleenstaande moeder. Heel even genoot ik samen. Samen met hem van de rustgevende ademhaling van Jay-Dean.

Op dat moment gooide ik al mijn verstand uit het raam. Ik moest en zou dit gevoel vasthouden. Langzaam bewoog ik naar hem toe. Op het moment dat ik mijn armen om zijn middel sloeg was ik verloren. Alles wat ik in de tijd hiervoor miste, vond ik in de warmte van zijn lichaam. Zijn hand bewoog hij naar die van mij en streelde zachtjes mijn onderarm. Na een enkele seconde twijfelen zocht ik zijn lippen en kuste hem een keer zachtjes om hem vervolgens weer te laten gaan. Maar zijn lippen zochten die van mij opnieuw en opnieuw en vonden ze telkens weer.

Ik wist dat ik moest gaan. Ik wist dat wat ik aan het doen was mij enkel zou teleurstellen. Ik wist dat wat ik nu voelde niet in stand gehouden zou kunnen worden.

Ik wist alles maar deed niets.

Zijn aanraking voelde als verdovend vanaf het eerste moment. Zijn lippen, zijn grote mannelijke handen, zijn zelfverzekerde doch voorzichtige aanrakingen.

Ik voelde me weer even 16. Heel even was ik terug in mijn slaapkamer op de tweede verdieping van mijn moeders huis. Alles voelde nieuw. Alles voelde spannend. Alles moest geheim.

Terwijl zijn lippen mijn nek raakte wist ik dat ik nu echt moest gaan als ik nog wilde ontsnappen aan het nemen van nog meer ondoordachte beslissingen. Dus ik stond op, liep naar de deur en zou de deur uitlopen zonder hem verder iets te hebben gezegd…

Maar hij was niet van plan me te laten gaan. Hij pakte liefdevol mijn hand en trok me naar zich toe. In een soepele beweging stond ik in zijn omhelzing. Als een boot die na een hevige storm arriveert in een veilige haven. Zijn armen had hij om mijn middel geslagen en hij rustte zijn hoofd op mijn schouder. Ik sloot mijn ogen en gaf me over aan het gevoel dat hij me gaf. Het gevoel dat hij heel even mijn verdriet en angsten zou dragen. Het gevoel dat ik even mijn zorgen kon los laten. Het gevoel dat ik er toe deed. Dat hij me lief had. Dat hij me zag. Dat ik niet alleen hem maar hij mij ook wilde vasthouden.

Maar door alle deze gevoelens heen wist ik dat ik mezelf voor de gek hield. Ik wist dat er een einde zou komen aan deze verdovend fijne knuffel. Dat mijn zorgen, angsten, verdriet, pijn allemaal weer zouden terugkeren op het moment dat hij me zou loslaten.Om deze teleurstelling te voorkomen nam ik het heft in eigen handen en koos ik er voor eigenhandig terug te keren op aarde. Ik bevrijdde mezelf uit zijn omhelzing, nam mijn zorgen terug en verdween door de deuropening...

*namen zijn veranderd