Stop de tijd nu!

Afgelopen weken zijn de voorbereiding van de eerste verjaardag van onze kleine Boris al in volle gang. 27 juli is het alweer zover. En we zijn nog ruim 2.5 week op vakantie dus de uitnodigingen zijn al ontworpen en besteld.

10 maanden oud is het ventje al... 10 maanden. Als je het snel zegt; is het niks. Maar een leven zonder hem, kan ik mij al niet meer voorstellen. En toch is het als de dag van gister dat hij uit mijn buik werd gevist. Gevist ja, dat  werd hij. Een geplande keizersnede. Een kort van te voren geplande keizersnede. Omdat meneer met 38.2 ineens helemaal verkeerd om in mijn buik was gaan liggen. Zijn hoofdje net onder mijn rechterborst. Heel raar van hem. Ik neem het hem soms nog steeds kwalijk ;) Daarover later meer....

Maar ongelofelijk. Hoe de liefde er meteen was, hoe onze wereld alweer totaal was veranderd. Nu waren we met zijn vieren. We moesten allemaal wel wennen. Ik moest vooral wennen aan het moeder zijn van een new-born-baby én een (baldadige) peuter waar ik niet veel mee kon omdat ik moest herstellen van die keizersnede. Dat was moeilijk, onze peuter. Ik vond het moeilijk. Net alsof ik mezelf als moeder voor onze oudste even kwijt was. En hij moest dan weer wennen aan het hebben van een broertje, de wereld draaide niet meer om hem alleen. Hij worstelde met de vraag; wanneer gaat de baby nu weer terug de buik in? En gaat dat eigenlijk wel gebeuren? Arm kereltje. Ook was hij trots en vrolijk en blij en druk, heel erg druk. Of deed hij zo omdat dat van hem verwacht werd? Omdat hij op die manier de aandacht kreeg? Ik wilde de beste moeder zijn en voor onze oudste lukte dat me niet. Tenminste dat vond ik. En nog steeds had ik nooit verwacht dat het baby-moeder-zijn mij beter af ging dan het peuter-moeder zijn. Ik vind het vaak gewoon niet zo leuk. Terwijl ik zielsveel van hem houdt. En ook echt geniet van al die rare fratsen, grapjes, eindeloos lange verhalen, fantasiewereld en onophoudelijke energie.

Het iedere keer waarom-vragen, het herhalen-herhalen-herhalen, de driftbuien, de discussie's, kattenkwaad uithalen, het dwarse gedrag. Het kost me zoveel energie. En dat kan ik nu niet zeggen van het eerste jaar. 

Want wat houd ik van het eerste jaar. Van Boris zijn eerste jaar, die van Simon vond ik overigens ook prachtig.   En wij hebben dan ook de perfecte baby denk ik. Hij huilt zelden. Zijn huil-uurtjes zijn maar liefst 2x voorgekomen en hij is super chill. We zeggen dan ook niet voor niks dat hij ook wel; Chill-Bill heet. De eerste dagen dacht ik even... het komt zo wel. Zo meteen dan barst hij los en krijgen we de huil-dagen (regeldagen noemen ze die, nou je regelt dus helemaal niks op zo'n dag). Toen die niet kwamen dacht ik; ïk juich niet te vroeg want wie weet wat hij doet als hij een week of 4 of 5 is. Maar de pittige momenten zijn uitgebleven. Behalve dan de pittige momenten voor mij... Met de geboorte van Boris werd ook een nieuw soort verdriet geboren. Het verdriet van het missen van "zijn Opa Hans". Mijn vader, die met 23 weken zwangerschap plotseling is overleden. Met Boris samen begon mijn echte rouw. Ik laat veel tranen bij hem. Misschien huilt hij daarom niet. Een vriendin van mij zei toen Boris een maand of 4 was; "Hij voelt in al jouw vezels wat jij hebt meegemaakt, hij was erbij en daarom is hij zo ontzettend lief".  

Ik denk ook dat ik gewoon weer opnieuw verliefd ben. Verliefd op je kind. En dan schreeuwt alles in mij; "Stop de tijd!" Nu hij een beetje eenkennig is en als hij in mij ogen kijkt het weer okee is met hem. Als hij met zijn duim in z'n mond zijn hoofd op mijn borst legt, als hij zo hard moet lachen als ik hem knuffel alsof ik het beste doe wat iemand ooit heeft gedaan. Laat het zo blijven... Maar alles gaat gewoon door. En dat moet ook. Eind volgende maand verwelkomen we de dreumestijd. Die ook zijn charmes heeft. Maar wat geniet ik nu nog even van dat eerste jaar. En ik bedenk me ook vaak, dat er misschien nooit meer een eerste jaar komt. Wie weet komt er nog een broertje of zusje? Wie weet niet. Ik ben ook ongelofelijk nieuwsgierig hoe onze Boris gaat zijn als dreumes en peuter. Eén ding weet ik wel, wat voor peuter Boris ook gaat worden, nog steeds een Chill-Bill of net zo'n boef als zijn broer? Dat heerlijke eerste jaar nemen ze niet meer van ons af!