Stiltes na de storm

"Heeft u al nagedacht over orgaandonatie?" Wordt er gevraagd. Ik hoor zijn vraag luid en duidelijk. Ik vind het een stomme en achterlijke vraag. "Natuurlijk niet, lul. Je hebt zojuist 40 minuten op mijn kind staan in te beuken, terwijl je twee uur geleden nog zei dat ze niet in levensgevaar was" denk ik. Ik wil normaal op zijn vraag reageren, maar dan verbeterd hij zichzelf al. "Eigenlijk zijn haar organen door de kanker niet meer geschikt. Enkel haar hoornvlies zou nog een mogelijkheid kunnen zijn, maar daar is geen tekort aan. Zullen we het maar laten?". "Ja, mompel ik... en ik aai over het korte koppie van mijn arme meisje". "Ik wil direct de tube weghebben" geef ik ze als opdracht. "De reanimatiestickers, de monitorstickers. Alles moet weg. Nu". Mensen beginnen direct met lopen en halen alles weg. Een verpleegster komt aan met een bakje warm water. "Wilt u meehelpen schoonmaken?" Vraagt ze. "Ja!" Zeg ik adequaat en ik wring de warme washand uit boven het metalen bakje. Voorzichtig veeg ik het bloed van haar wangen. "Ik ga je schoonmaken liefje" zeg ik in gedachte tegen haar. Ik spoel het washandje nog eens uit en veeg langs haar mooie zachte lippen. "Mijn mooie meisje". Van deze mooie mond hoor ik chocolade te vegen of andere rotzooi waar ze van heeft genoten, maar in plaats daarvan was ik nu een spoor van chaos. Ik volg de golf van bruin bloed van haar neusje, naar haar mond, wang, hals en oor. Haar neusgaatjes, haar oorschelp. Alles maak ik met liefde schoon. "Wat hebben ze toch met je gedaan? Wat is er met je gebeurd?". Je bedje wordt verschoond en ik pak een lekker pyjamatje voor je. Ik kleed jou zelf aan. Voor de laatste keer kleed ik je aan, maar voordat ik je t-shirt aantrek leg ik nog 1 keer mijn oor op je borst. Stilte. Geen borrelende geluidje, geen gesus, geen kloppend hartje. Nog nooit in mijn leven heb ik zo'n verdrietige stilte gehoord als op dit moment. Waarom jij? De verpleegster die mij helpt, werkt op mijn zenuwen. Nog niet zo heel lang geleden had volgens haar de monitor wat storing en moest ik mij als moeder bezig houden met mijn dochter en niet met taken van de verpleegkundige. Ik heb het geprobeerd hoor, echt, maar ik heb er nou eenmaal meer verstand van dan zij en zij reageerd na 10 minuten nog niet op een melding vd monitor terwijl mijn meisje aan het zuurstof lag. Zelfs toen ik bij mijn dochter geen pupilreflex meer zag, hielden ze vol dat dit geen reden tot paniek was. Ze heeft nog ruim een half uur zo gelegen, niemand snapte wat er aan de hand was. De verpleegster pakt het witte laken en wil het volledige lichaam van mijn lieve Emy bedekken. "STOP!!!" Roep ik. " Dit doe ik!". Ik pak het laken aan en laat het zachtjes op haar neer dansen. Ik ben niet klaar. Maar ik wordt gedwongen om een laatste wandeling met mijn oh zo lieve kind te maken. Waar ik 2 maanden geleden nog een heerlijke vakantie met haar heb gehad, waar nog geen sprake was van ziekte loop ik nu een eeuwig durende wandeling... naar een koude en kille ruimte, verborgen in het UMC.