Snap
  • Mama
  • #ontspannen
  • #hulpnodig
  • #overbelast
  • #overwerkt
  • #thuis

Still empty

Mijn hemel, ben nu twee weken verder sinds ik hoorde van de huisarts dat ik midden in een burn-out zit. Nu twee weken dat ik het werk helemaal los moet laten, geen werk gerelateerde berichten lezen, in de vorm van mailtjes, what's app berichten. Alleen bezig zijn met de dagelijkse dingen zoals mijn kinderen, huishouden (waarbij ik ook flink achter de feiten aan loop). Ik moet vooral proberen te genieten, dat stukje genieten lukt wel voor het moment dat er te genieten valt. Als me kinderen lachen, als ik naar ze kijk, als ik met ze een speel of als ik die armen van hun om me heen voel. De vanzelfsprekende dingen daar moet ik bewust van gaan genieten. Het huishouden loopt niet helemaal op rolletjes en ook hierin moet ik meer vragen van anderen. Aan mijn man bijvoorbeeld, hij doet echt super goed zijn best en ik waardeer het enorm, maar toch doe ik het liever zelf. Uit schuld gevoel omdat hij werkt en ik op moment thuis zit? Heeft mijn dwang hier mee te maken dat ik graag wil zodat het op mijn manier gaat? Ik denk dat het laatste er vooral mee te maken heeft. En dus loop IK in mijn hoofd achter de feiten aan terwijl het keurig op schema ligt. Doe er dan wat aan hoor ik al iemand zeggen. Ging dat maar zo makkelijk! Prioriteiten moet ik stellen en niet proberen alle ballen hoog proberen te houden, dat kan niemand, zelfs ik niet. En ik voelde me echt een super woman, een sterke vrouw die WEL alle ballen hoog kan houden en niet faalt als het gaat om het zijn van partner, moeder of huisvrouw, vriendin, collega. Maar me energie is op, ik moet de handdoek in de ring gooien: ‘ik kan het niet meer’

Oh wat voelt dit als falen. Ken je dat gevoel? En hoe ging jij ermee om? Eind van de maand start mijn burn-out therapie in de vorm van oefentherapie. Het schijnt dat je hierbij leert om van binnen te voelen waar je grens ligt, waar prioriteiten liggen, dat je weer je lijf voelt en dat je van jezelf moet houden en balans vind in je dagelijkse routine zonder je grens over te gaan. Ik kijk er erg naar uit en ik hoop zo van harte dat het gaat lukken en nu moet ik ook goed bedenken dat ik niet te snel wil, niet te snel willen opknappen of denken dat het goed gaat terwijl het eigenlijk nog niet zo is. Maar daar heb ik goede begeleiding voor daar en ik heb vertrouwen dat dit me gaat lukken en dat ook ik NEE kan en durf te zeggen tegen mensen en tegen dingen die geen prioriteit hebben en dat dingen best even kunnen wachten omdat andere dingen belangrijker zijn, zoals een moment met me kinderen, een kop koffie of knuffelen met mijn man. Samen een filmpje kijken of even met hem de stad in voor kop koffie. Het klinkt allemaal zo mooi en makkelijk.... maar waarom lukt het me niet?? En geloof me, ik ben echt zoo enorm dankbaar voor mijn gezin, en ik geniet elke dag elk moment opnieuw! Maar ik moet nóg meer genieten van alles wat me lief is💕

3 jaar geleden