Start van de therapie en krijg ik medicatie?

2 januari was ik bloednerveus: morgen begint de therapie waar ik al zo ontzettend lang op wacht. Al 5 maanden om precies te zijn. Wat een rottige, donkere periode... Terwijl ik mezelf steeds voor blijf houden dat er vele andere mensen door veel moeilijkere tijd zullen gaan, voel ik mezelf afdrijven. Ik word al boos als er een beker ranja met slechts een bodempje erin om gaat. De gezellige speelgeluiden van mijn overwegend lieve kinderen, kan ik maar met moeite verdragen.
Het is dus een gezellige boel met mij!

Iedere ochtend sta ik vermoeider op dan ik in bed stapte. Dus ik kijk iedere ochtend angstvallig in de spiegel of ik wallen of donkere kringen kan vinden. Maar tot nu toe kan ik het zelfs met een vergrootglas erbij niet vinden. Wat een geluk! Want een uurtje of 4 onrustige slaap kan niet goed zijn voor je uiterlijk.... En dat iedere nacht al bijna 5 maanden achtereen.
Nog altijd heb ik iedere nacht die verschrikkelijke nachtmerries. Hoewel ze wel wat veranderen, zijn ze nog steeds afschuwelijk. Meestal word ik opgejaagd en vervolgens vermoord. Waardoor ik ellendig wakker word en niet meer wil slapen.

Maar toen was het ineens de dag! De dag waar ik al zo ontzettend lang voor knok. Nu start mijn therapie om die ellendige nachtmerries en paniekaanvallen te stoppen. Ik sta op met buikpijn, voel me misselijk. 
Want ik weet dat het niet makkelijk gaat worden, ik moet dwars door de voor mij o zo moeilijke stukken van het hele ongeluk. De beelden en de pijn oproepen die nou juist zorgen voor alle ellende.

Het grote geluk is dat mijn man nog vakantie heeft, dus zal ik na de eerste sessie voldoende ondersteuning hebben in de verzorging van de lieve kinderen. Want ik weet al dat ik na een EMDR-sessie erg moe zal zijn.
Vol goede moed zit ik te wachten tot ik aan de beurt ben. Mijn buik krampt steeds heftig en ik voel me misselijker dan ik me ooit tevoren heb gevoeld. Wat zie ik er ontzettend tegen op zeg!

Eenmaal binnen nam ze het verloop met me door. Zegt gelijk dat we nog niet gaan starten met de wèrkelijke therapie, maar dat er nu een uitleg volgt en dat we een probleemanalyse maken. Huh? Wat? Nog steeds niet beginnen? De volgende afspraak staat over 2 weken, moet ik dus weer 2 weken wachten op de ontzettend gewenste hulp! Prima, kan er ook nog wel bij, schiet er door mij heen! Deze dag was mijn houvast, het punt waarop we zouden gaan werken aan mijn herstel!

Ze begint haar uitleg over de EMDR. Dat ik één van de heftige beelden voor ogen moet nemen en het gevoel wat het oproept een cijfer geven van 0 tot 10, waarvan 0 geen enkele emotie brengt en 10 ondraaglijk heftig voelt. Vervolgens dat beeld en gevoel moet vast houden, terwijl zij met haar hand voor mij heen en weer gaat die ik met alleen mijn ogen moet volgen. Niet met je hoofd heen en weer, want dan word je misselijk en gedesoriënteerd. Ok klinkt debiel, maar als het me helpt, prima!

Maar eerst moeten we een top 3 of top 5 aanleggen van de meest heftige beelden/gevoelens. Natuurlijk moet ik er even over nadenken, maar binnen 10 minuten hebben we er 4 opgeschreven. Dan nog even rangschikken van ergst naar iets minder erg. Ook dat was erg vlot klaar.

Nou, dat ging mooi vlot zei ze. We hebben nog voldoende tijd over om een eerste sessie te doen. Zou je dat willen?
Of ik dat wil? Niets liever! Daarvoor ben ik hier! Kom maar op! Ik zeg er nog wel even bij dat ik me misselijk voel en me enorm gespannen voel.
Heel normaal, hoort erbij hoor!
Nou, laten we dan maar snel beginnen....

Eerst even droog-oefenen met het vinger-zwaaien-gedeelte. Het voelt heel bizar en onnozel, maar nogmaals: ik doe alles om van deze ellende af te komen!

Dan is het zo ver: ik moet het voor mij heftigste beeld oproepen. Het voelen en het vasthouden. Wat zie je?
Mijn dochter, op de bodem van het zwembad, weet ik uit te brengen. Mijn keel voelt dichtgeknepen en ik voel de tranen over mijn wangen lopen. Zó ècht voelt het voor mij. Ik probeer uit alle macht mijn snikken in te houden, ik moet wel in staat zijn om naar de psychologe te kunnen blijven luisteren. Maar het is moeilijk, bijna onmogelijk. Voor mijn gevoel verloor ik daar ter plekke mijn dochter, voor de zoveelste keer. Net als in mijn dromen, net als de eerste paar dagen na het ongeluk....
"Wat denk je nu?" vraagt ze.
"Ik ben haar kwijt!" 
"Hoe heftig voelt dit voor je?"
Ik kan maar net uitbrengen dat het een 10 is.
"Prima, hou dit vast en volg mijn vinger."
Terwijl ik haar vinger volg met mijn ogen voel ik mezelf rustiger worden. Mijn ademhaling word minder gejaagd, mijn lichaam ontspant zich licht.
Ze stelt enkele vragen terwijl ik moet blijven volgen. Ik kan me zo niet herinneren wat ze vroeg, omdat dit cyclus zich enkele keren herhaalde en ze per sessie verschillende vragen stelde.
Na de eerste cyclus moest ik opnieuw kijken naar het beeld en het opnieuw een cijfer geven. Hoe vreemd ook, maar het voelde al niet meer zó ontzettend heftig als het eerst voelde. Maar nog steeds een 8 vond ik.
"Wat zie je, waar ben je zelf in dit plaatje?"
"Ik ben er niet fysiek aanwezig, ik kijk schuins van boven hoe mijn meisje daar onder het water ligt. Grauw-verkleurd."
"Waarom voelt het zo heftig voor je?"
"Wat zal ze bang zijn, ik ben er niet voor haar!"
"Hou dat vast, gaan we weer"
Ik volg haar vinger terwijl ze weer enkele vragen stelt. Soms stoppen we even, een volgende vraag en weer de vinger volgen. Vragen als: "Kan je haar voor alles behoeden?", "Wat zal je boos zijn op je broertje!", "Wat verwijt je hem?" en nog een aantal.....
Na deze sessie voelt het als een 4. Dat komt door de gedachte dat ik haar in de steek heb gelaten.
Daarna voelt het als een 2, omdat het niet hoort, ze hoort niet op de bodem van een zwembad te liggen.
Heel bijzonder, maar na de laatste sessie kan ik naar het plaatje kijken zonder dat er een gevoel of gedachte bij komt kijken.
Ik sta er zelf van te kijken, hoe is dit nou mogelijk? Een ruim half uur geleden stortte ik bijna in bij het zien van dit beeld, maar nu doet het mij niets? Hoe bestaat het? Dat kan toch helemaal niet? Stomverbaasd en vol ongeloof zeg ik dat ik niets meer voel!

"Je hebt het uitzonderlijk goed gedaan, je hebt echt heel goed vooruitgang geboekt! Dat is best bijzonder voor een eerste sessie! Meestal is dat wat aftasten hoe het werkt" zegt mijn psychologe met een vleugje ontzag in haar gezicht.
"Nou ja, ik heb er dan ook lang genoeg op gewacht, ik wil heel graag weer verder kunnen en weer genieten van mijn kinderen en mijn gelukkige leven oppakken!"
Verder zei ze me dat deze sessie gelijk stond met het lopen van meerdere marathons aan één stuk, dat ik dus echt goed moest gaan rusten en mij moest overgeven aan de vermoeidheid. Het kon tot 7 dagen na-ebben.

Ik ga weer in de wachtruimte zitten, want ik heb aansluitend een afspraak met de psychiater om te bespreken of het verstandig zou zijn medicatie in te zetten om mijn herstel te bespoedigen. Zelf betwijfelde ik het, want mijn nachtmerries leken te veranderen. Voor mijn gevoel zou het vanzelf beter gaan zodra we wat verder in de therapie zouden zijn. Mijn aversie voor medicatie is namelijk zó groot, dat ik het graag wilde afwachten of het vanzelf over zou gaan. Ik kan het nu al bijna 5 maanden volhouden, tot het einde van de therapie zou me toch ook nog wel lukken?

Afijn, ik werd opgehaald door de psychiater. Ik had me een eigenwijs ogend mannetje voorgesteld, een beetje arrogant zelfs.
Maar ik werd verrast door een heel vriendelijk en open man van middelbare leeftijd. Niet stok-oud maar ook niet van mijn eigen leeftijd.
Toen ik plaatsnam, vroeg hij mij wat hij voor me kon betekenen. Ik zei hem dat mijn behandelend psychologe zich afvroeg of het zinvol en wenselijk is om medicatie in te zetten voor de aanhoudende nachtmerries.
"Aha. Waarom heeft u die nachtmerries mevrouw?"
"Omdat mijn dochter van bijna 4 jaar afgelopen vakantie bijna is verdronken terwijl ze bij mijn broertje logeerde," was mijn korte, maar duidelijke antwoord.
Zijn opslag veranderde direct, indien mogelijk werd hij nog innemender.
"U zei afgelopen vakantie, hoelang is het geleden dan?"
"Het was 7 augustus, bijna 5 maanden geleden."
"En hoe vaak heeft u de nachtmerries, als ik vragen mag? Kunt u dat inschatten?"
"Iedere nacht," is mijn korte antwoord.
Hij kijkt mij verbaasd aan, "iedere nacht?" vraagt hij met een bezorgde blik.
"Ja, iedere nacht. Inmiddels niet meer specifiek over mijn dochtertje, maar wel dat ik zelf vermoord word of in ieder geval dood ga."
"Dus al die maanden heeft u iedere nacht nachtmerries? Hoe kan het dat u nu pas ingestuurd wordt voor medicatie?" vraagt hij terecht.
"Ik ben al sinds half september aan het knokken voor de juiste hulp. De huisarts vond dat eerst de POH-GGZ geconsulteerd moest worden. Voor het eerste consult moest ik bijna 2 weken wachten. Zij had al wel medicatie voorgesteld voor de nachtmerries, dat zou besproken worden in de bespreking met de 'psychiater van het huis' en ik zou er bericht over krijgen. Ik heb er diverse keren over gebeld ik ben zelfs na 2 weken bij mijn huisarts op consult geweest om het te kunnen krijgen. Hij zou aan hun eigen psychiater vragen welk medicijn dat was, zodra het recept de deur uit ging zou ik gebed worden. Dat bericht wacht ik nog steeds op. Het klikte niet met de POH, ik moest nog bij een andere POH op consult. Weer 2,5 week wachten tot ik bij háár terecht kon. Ik heb er later op gestaan dat ik verwijzing zou krijgen naar deze instelling maar dat kon niet, de POH moest een indicatie afgeven voor een dergelijke verwijzing. Dus ik met jullie gemaild, of het werkelijk nodig is dat ik compleet instort voor ik passende hulp kan krijgen. Maar nee, was het antwoord, de huisarts kan gewoon een voorlopige diagnose stellen en dat in een verwijsbrief zetten! Op deze manier heb ik dus de verwijzing af moeten dwingen. Toen ik die verwijzing eenmaal had, heb ik die medicatie maar laten zitten, in de hoop snel aan de beurt te zijn hier. Maar dat duurde en duurde ook allemaal maar...." gooi ik er uit.
"Wat een nare samenloop van omstandigheden en miscommunicatie! Ik denk dat het zeker wel verstandig is medicatie in te zetten want dit duurt al zo lang dat u daar niet zomaar uitkomt. Bovendien moeten we zien te voorkomen dat u straks niet meet dúrft te gaan slapen, omdat u wéét dat er weer zo'n akelige droom aankomt."
Hij gaf wat meer uitleg, vroeg nog heel veel extra informatie. Want het medicijn wat ik zou krijgen, is een anti-psychoticum. Normaal wordt het ingezet bij schizofrene mensen, maar dan tenminste 500mg.
"Voor u stel ik 25mg voor, een half uur voor u naar bed gaat in te nemen. Nachtmerries zijn erg nauw aan psychosen verwant, want in beide gevallen worden er beelden geprojecteerd die er in werkelijkheid niet zijn."
Hij had me overtuigd van de noodzaak en met een lab-formulier verliet ik de spreekkamer. Want hij moest de start-waarden van diverse levels in mijn bloed weten.

We zijn nu 10 dagen verder, ik ben vorige week woensdag begonnen met deze medicatie. En wat gaat het goed! Ik word gewoon uitgerust wakker! Ik slaap weer hele nachten aan één stuk! Zo fijn. Ik ben dan ook veel gezelliger nu, ik heb weer energie voor van alles! 

Donderdag de tweede sessie, kom maar op!!!