Stap voor stap naar een betere toekomst.

Mijn laatste therapie is begonnen.. 

Mijn reïntegratietraject gaat starten..

De gastouder is geregeld..

De laatste stappen naar een "normaal" leven ga ik nemen....

Wat is dit vreselijk eng zeg! En ergens kan ik niet wachten om weer normaal in de samenleving te functioneren.

Ik ben nu 3 jaar thuis een van de redenen is dat ik een zware Burn-out heb gehad, in die 3 jaar volg ik al therapie en toen 1,5 jaar geleden eindelijk mijn groepstherapie zou starten was ik hoogzwanger dus mocht ik niet starten.. mijn zwangerschap en (zware) bevalling hebben mij heel erg geholpen! Door het mama zijn heb ik wat in het verleden is gebeurt een plekje kunnen geven zodat ik weer naar de toekomst kan kijken en me daarop te richten.

Van de gemeente en het uwv krijg ik nog vrijstelling van werk, maar ik ben er wel klaar voor om weer rustig te beginnen.. dus in overleg met mijn psycholoog ga ik vervroegd het reïntegratietraject starten!

En toen kwam de stroomversnelling....

Binnen een week had ik het gesprek bij de gemeente/uwv om een plan te maken.... Ik was heel duidelijk over hoe ik het graag wilde  ( dat is heeeeeeeeeeeeel moeilijk voor mij)  De mevrouw van de gemeente/uwv was heel begripvol over mijn plan: eerst 1 dag werken dat even aankijken en dan 2 dagen weer even aankijken dan 3 dagen en dat zo tot ik 4 dagen werken zonder moeite kan volhouden. Want ik wil natuurlijk niet dat ik weer teveel werk en dan een terugval kan krijgen en dan weer door die moeilijke molen van therapie en uitkering etc. terecht kom... 

Nu kreeg ik de mogelijkheid om eerst zelf een bedrijf te vinden die mij zou willen aannemen met werken met behoud van uitkering of een eventuele subsidie.. nou van de +50 sollicitaties die ik heb verstuurd heb ik 32 afwijzingen gehad... dus dat voelt echt goed hoor...maar niet heus! Voelde me gelijk weer depressief en t voelt alsof je niet goed genoeg bent...

Nou had die mevrouw van het uwv mij ook aangemeld bij een reïntegratiebedrijf want die geven ook trainingen om weer op de arbeidsmarkt te komen. 

Daar heb ik gisteren een gesprek gehad en hoppa de stroomversnelling gaat nog harder... maandag 7 november ga ik beginnen!!  Mijn coach daar vond mijn plan heel goed en normaal doe je er ongeveer 1 jaar over om weer op de arbeidsmarkt te komen, maar voor mij kan het al sneller! Alles mag in mijn tempo gebeuren en ik geef aan het lukt wel of het lukt niet. Ik ga eerst daar een paar trainingen doen dan gaan we kijken naar een stageplaats/vrijwilligerswerk zodat ik kan werken met behoud van mijn uitkering. En hun helpen mij ook als ik klaar ben om weer te starten voor een "echte" werkgever! 

Dit is allemaal best snel gegaan om deze stappen te nemen, dus ik moest snel opvang regelen voor mijn zoontje.. ik wilde eerst naar een kinderdagverblijf maar na ongeveer 25x gebeld te hebben en tientallen mails te hebben verstuurd en nog niet eens 1 reactie terug te krijgen! Wil ik niet dat mijn zoontje daar terecht komt! Dus nu hebben we een lieve gastouder gevonden! Ze woont ook nog eens bijna bij mij om de hoek dus ideaal!

Toch vind ik dit alles heel spannend en eng.. ik weet dat het allemaal wel goed gaat komen maar toch zijn dit hele grote stappen naar een "normaal" leven!

Zodra mijn basis goed is van therapie afgerond en ik heb een baan en dus echt op eigen benen weer kan staan en dat het ook een tijdje goed gaat, dan willen mijn vriend en ik gaan samenwonen dan kunnen we pas echt een gezinnetje zijn volgens de huisje boompje beestje norm ;-).

Wat heb ik er zin in!!!!

Xxx