10 jaar geleden
Spijt
Heb je nooit eens spijt dat je niet langer met iemand hebt staan praten, iemand die je van vroeger kent en weet dat ze het moeilijk heeft…? Dan vraag je hoe het gaat maar als ze er dan niet echt op ingaat wil ik ook niet aandringen. Helemaal niet op hun werk. Ik wil niet overkomen als een bemoeial en vraag dan maar niet verder. En toch vraag ik mezelf nu af; had je niet moeten doorvragen ?! Niet dat het de situatie had veranderd maar toch…Misschien had ze haar hart even kunnen luchten, even haar verhaal kwijt gekund... Maar ik heb het niet gedaan en nu kan het niet meer…Nu blijkt dat ze het echt heel erg moeilijk had en het leven niet meer zag zitten. Ik vind het zo erg en het gaat maar niet uit mijn hoofd.. Dat je het leven niet meer aankan en het niet meer leuk genoeg vind om te blijven leven. Dat je het in je hoofd zo moeilijk hebt, is voor anderen mischien niet te bevatten. Maar het is ook gewoon een ziekte...Vreselijk toch..?!! Ik geniet met volle teugen van het leven, snuif ieder moment waar ik gelukkig van word en ben zelfs wat makkelijker geworden met sommige dingen, wat mezelf weer een beetje meer "rust"geeft ;)
Lucy1
Nee..dat is zo..Het zit ook te diep en ik weet het ook wel hoor maar toch vraag je je af of je iet had kunnen betekenen voor haar. Achteraf hoor je dan de verhalen en dan merk je hoe erg het eigenlijk was., Dank jullie trouwens voor de reacties :)
Inekevk
Afschuwelijk (ook jouw verhaal nahsuusje) maar depressiviteit is een gevaarlijke ziekte. Daar komt je helaas niet met wat langer praten vanaf, ik begrijp je gevoelens heel erg want ook ik heb het op die manier mee gemaakt, maar wat ik ook gezegd had voor mijn vriendin zou het geen oplossing zijn geweest.
nahsuusje
denk dat je niet veel had kunnen veranderen behalve het uitstellen, zulke mensen moeten professionele hulp krijgen. Mijn neef die overigens een dochter had waarvoor ie kon leven heeft ook deze keuze gemaakt. Hij is diezelfde dag wel gestopt en geholpen door vriende maar in een onbewaakt moment toch naar buiten geglipt en onder een trein gesprongen. Zij hebben het moment alleen uitgesteld voor hem door er op dat moment voor hem te zijn wat hem op dat moment ook echt goed zou moeten hebben gedaan. Als je al niet meer kan leven voor je dochter zodat je die op kan zien groeien en zodat zij nog een papa in levn had, dan ben je geestelijk echt ver in je keuze denk ik. Vooral niet de "schuld' bij jezelf leggen, al zou ze klein beetje verteld hebben dan nog had ze dit misschin alleen met professionele hulp op hebben kunnen lossen.