Speciaal voor jou

Lieve zoon, lieve Luca,

Terwijl ik dit schrijf, lig je in bed te brabbelen tegen je knuffels. Je bent acht weken oud. Ik las in allerlei tijdschriften en boeken dat je, je baby meteen herkend zodra die op je buik word gelegd na de geboorte. Dit verwachtte ik ook: een diepe band vol liefde, alsof je er altijd al was. Dat ik je zou zien, zou voelen en ruiken en meteen zou denken: jou ken ik wel! Maar als ik eerlijk ben, ging het niet zo. Toen de verloskundige jou in mijn armen legde, zag ik door mijn zweetdruppels heen - een onbekend gezicht. Een mini lijfje waar ik nog nooit over gedroomd had. Ben jij nu mijn zoon? Dacht ik, terwijl ik je stevig vast hield. Nee, ik herkende je niet. Maar ik kon niet stoppen met staren naar jou en je mooie koppie.

Toen je savonds op mijn borst lag te slapen voelde ik mij trots en gelukkig. Met het idee dat wij voor altijd verboden zijn aan elkaar. Dat ik jou moet beschermen en dat ik (samen met mijn man) jou gemaakt hebt. Wanneer je dit leest ben je een puber, al zou je je waarschijnlijk niet zo voelen. Toen ik zo oud was, voelde ik mij al volwassen en oud en dacht ik dat ik de hele wereld aan kon. Nu ik tot slot volwassen ben, voel ik mij dan alleen zó in bepaalde situaties. Wanneer kinderen in de supermarkt mij aanspreken met “mevrouw” of laatst toen ik een rekening kreeg van de belastingdienst en droom ik terug wanneer ik rijk was, omdat ik 20 euro kreeg voor de kermis. Oké, ik dwaal af.

Sinds 8 weken voel ik mij groter dan ooit te voren. Als ik met jou door de kamer loop, heen en weer, tot dat je rustig in slaap bent gevallen en wanneer ik als octopus-mom jou voed, zelf eet en tegelijkertijd de witte was aan zet. Jou komst heeft mij dingen geleerd die ik zelf niet had kunnen verzinnen. Je bent sterker dan je denkt.

De eerste weken van jouw leven hebben mij het vertrouwen in mijn lichaam terug gegeven. Je wilde in de eerste periode om de 1,5 uur drinken, knuffelen en een schone luier, vooral ‘snachts. Hoe overleef je dit?! Dacht ik wanneer je weer aan mijn borst hing. Maar telkens wanneer ik huilend en vermoeid met zelfmedelijden in een hoekje mezelf wilde terugtrekken, ging je huilen. Je had mij nodig en ik wist dat ik door moest.

Je vader en ik sliepen ongeveer een uur of vier per nacht. Vreemd genoeg begon ik mij na een aantal dagen juist fitter te voelen. Daarbij kwam ook het punt dat ik mij minder zorgen maakte over hoe ik overkom op anderen. Jij was nu het belangrijkste. Waar ik vroeger gerust uren kon piekeren over de toekomst, had ik daar simpelweg geen tijd meer voor. Maar nu na acht weken, begin ik wel wat vaker na mijn bed te verlangen. Maar toch: ik doe meer. Ik vertrouw meer dan ooit op mezelf en ik had jou nodig om dat te leren. Wat ik jou wil meegeven is: geloof maar dat je het kan, fysiek en mentaal. Zorg goed voor jezelf en blijf altijd positief. Pas op jezelf, maar laat je niet bang maken. Dan kom je een heel eind. Wij geloven in jou.