Soms denk ik dat het aan mij ligt..

Ik heb een klein kringetje met mensen om mij heen die mij dierbaar zijn, die ik vertrouw, die ik alles toe vertrouw en waarvan ik weet dat ze achter mij staan net zoals ik achter hen sta.

Ik vind het soms alleen jammer. Ik hou van mijn gezin en mijn familie, maar echt een goede vriendin heb ik niet.

Vroeger als kind wel. Als kind is het ook makkelijker om vriendjes te maken. Je zit bij elkaar op school of speelt met elkaar op een verloren uurtje in de speeltuin. Kinderen vinden vrijwel altijd een klik met elkaar en spelen gewoon. Ongeacht wat je bent, wie je bent, hoe je eruit ziet. Een vriendje is een vriendje. Ik had dus ook altijd op de lagere school vriendinnetjes om mij heen. Wel was ik een dromerig meisje en kon ik weleens in een eigen wereldje leven ver buiten de wereld van mijn klasgootjes. Ik werd op een gegeven moment bang. Ik was bang dat ik niet goed genoeg was, niet leuk genoeg, niet mooi genoeg, niet interessant genoeg, niet slank genoeg. Gewoon niet genoeg.

Ik kroop steeds meer en meer in mijn schulp. Ik zocht mij heil in eten, snoepen en instant noodle soepen. Ik kon het hele weekend The Sims spelen en keek de ene futuristische serie na de andere. Ik begon steviger te worden. Om dat te verdoezelen droeg ik lange grote slobber truien. Niet dat het mij ook echt wat kon schelen wat ik droeg, want een fashion sense had ik totaal niet. Toen begon het pesten. In de bovenbouw ben ik vaak uitgelachen. Ook al had ik gelukkig wel een (klein) groepje vriendinnen, ik voelde me vaak niet op mijn plek.

In de eerste van de brugklas veranderde er niet veel. Ik bleef me op dezelfde manier kleden en probeerde me als het ware onzichtbaar te maken door mij achter mijn lange blonde haren te verschuilen. Ik kreeg gelukkig ook hier een aantal leuke vriendinnen waarmee ik kon lachen en die eigenlijk net als ik buitenbeentjes waren. Ik heb ook een keer een pak Fristi over mijn hoofd heen gekregen van een (populair) meisje. Ik weet nog dat ik huilend naar de wc rende. 1 lieve vriendin liep gelijk mee en hielp mij met mijn haren uit te spoelen. Ik denk dat dat het moment was dat ik het anders wilde. Ik begon extreem te lijnen en me meer te verdiepen in mode.

Ik zag er ineens leuk uit. Ik voelde me eigenlijk niet veel beter omdat ik mezelf alleen maar aan de buitenkant aan het veranderen was. Het afvallen sloeg uiteindelijk door in anorexia, waar ik jarenlang strijd mee heb gehad. Na het behalen van mijn MAVO diploma ging ik naar de HAVO. Er ging een nieuwe wereld voor mij open. Ik werd niet meer gepest. Er werd zelfs vanuit gegaan dat ik altijd al populair was geweest. Ik liet iedereen in die waan. Mijn klasgenootjes vonden mij mooi. Ik denk dat ik vanaf dat moment mezelf anders ben gaan voordoen dan dat ik daadwerkelijk was. Hoge cijfers haalde ik altijd al. Daar ben ik niet mee gestopt, maar ik ging wel anders naar mezelf kijken en begon van mezelf te houden. Ook al bleef ik onzeker en deed ik mezelf vaak veel stoerder voor dan dat ik daadwerkelijk was. Met vriendjes is dit niet anders gegaan. Ik heb leuke, lieve en knappe vriendjes gehad, maar durfde eigenlijk nooit mezelf echt compleet bloot te geven.

Zo was en is dat ook bij vriendinnen. Ik had het idee dat ik bij de leuke vlotte meiden hoorde aan de buitenkant, maar bij de stille teruggetrokken meiden qua persoonlijkheid.

Er is altijd een tweestrijd in mij geweest. Ik trok veel op met mijn zusje en haar vriendinnen. Veel mensen hebben een verkeerd beeld van mij. Ik maak altijd met iedereen een praatje zo ook op het schoolplein. Ik ben altijd vrolijk. Maar van binnen huil ik soms. Ik heb een prachtig gezin en een lieve familie waarmee ik veel kan delen, maar ik mis een echte goede vriendin. Zo eentje die je steunt door dik en dun. Zo eentje waar je op kan bouwen, met wie je kan lachen en huilen. Zo iemand die je alles durft toe te vertrouwen en die echt daadwerkelijk interesse heeft in jou. Maar ja, misschien vindt ik haar nooit en misschien kan ik mezelf ook niet openstellen en stiekem vraag ik me af of ik het diep van binnen ook wel echt wil. Want soms ben ik ook gewoon graag alleen. Zit ik in mijn onesee op de bank met mijn haar in knot en kijk ik naar Harry potter of zo…