8 jaar geleden
Soms denk ik: Ben ik eindelijk door de depressie heen?
Het wordt niet begrepen, de achtbaan van emoties die ik voel. Een depressie van buiten niet (altijd) te zien.
Tot op heden heb ik nog steeds erg veel moeite met het verwoorden van mijn emoties.
Het tonen van mijn gevoelens gaat mij de laatste tijd wel wat beter af.
Alhoewel, beter..
Als ik mij boos voel dan is het net of ik niet kan tellen. Ja ik heb dyscalculatie maar tot 10 tellen zou ik toch nog wel moeten kunnen.
Mijn lontje is soms zo kort dat ik voor ik met mijn vingers kan knippen al van 0 naar 100 ben gegaan.
Ik probeer me dan vaak in te houden, zeker tegenover mijn zoontje, maar van binnen kook ik dan.
Het voelt alsof ik niet alleen van binnen kook maar dan breekt het zweet me uit. Mijn hoofd voelt rood aan te lopen en mijn hart klopt mijn lijf uit.
Het is nu nog steeds best moeilijk om de depressie om de gevoelens die ik ervaar in mijn depressie te omschrijven.
Of eigenlijk er goed over te schrijven. Het voelt, omdat ik vaak hetzelfde voel, alsof ik in herhaling val.
De ene dag gaat het beter dan een andere dag, soms denk ik: 'zou ik er dan eindelijk doorheen zijn?'
Boem, de volgende dag ben ik weer (of beter gezegd, voel ik me weer) negatief.
De vermoeidheid is er wel om een schappelijke tijd, de ene keer slaap ik heel snel maar soms kan ik de slaap niet vatten.
Ik ben zoveel aan het malen in mijn hoofd, zelfs in mijn dromen (tussen de rem- en de eerste slaap).
Omdat zoonlief al vroeg wakker is ben ik wel snel bezig met van alles maar het voelt allemaal op automatische piloot gaat.
Zodra ik eindelijk niet meer zo moe ben moet ik mezelf echt dwingen om iets te ondernemen.
Soms moet ik ook echt goed nadenken als ik wat wil zeggen, als ik dan wat wil zeggen en ik word onderbroken ben ik direct vergeten wat ik zeggen wilde. Weer zo'n frustrerend dingetje.
De afgelopen week was zo nu en dan een echte achtbaan van emoties.
Slecht nieuws, goed nieuws, boosheid, blijdschap, verdriet.
Ze zijn allemaal voorbij gekomen.
Zelfs om een serie kan ik huilen als er iets zieligs in beeld gebeurt.
Op zo'n moment vraag ik mij af wat ik in vredesnaam aan het doen ben... 'Kom op zeg, verman je zelf. Het is maar een script, aanstelster!'
Ook het kunnen jengelen, niet luisteren, de af en toe grote mond en tegendraads zijn van mijn kleine man kan mij zo frustreren dat het mij een schuldgevoel geeft als ik boos reageer.
Dan vraag ik mij af of het wel aan hem ligt of dat ik gewoon op dat moment niks kan hebben. Heb ik te heftig gereageerd? Ben ik niet onredelijk?
Ik doe echt mijn uiterste best mijn boosheid in bedwang te houden.
Gelukkig knuffelen we veel, bakken we cakejes, spelen we samen en lachen we ook wel samen.
Dit zijn mijn gelukkigste momenten die ik koester.
Anoniem
wees niet te streng voor jezelf en houd vast aan die mooie momenten samen. Zelfs als je uit een depressie bent is het echt niet elke dag alleen maar lachen, maar je zal wel meer de mooie dingen van het leven weer gaan zien. En emotioneel worden van een script vind ik vrij normaal. Ik kan zelf bijvoorbeeld de film Marley and me niet uitkijken omdat ik het dan echt niet droog houd... Het is wel goed van je dat je bewust bent van wat je voelt en dit probeert van je af te schrijven. Houd vol, stapje voor stapje kan je je beter gaan voelen!