Sommige hobby’s zijn moeilijk te combineren met kids

Motorrijden is een way of life. Het is heerlijk om te doen. Het is niet zomaar iets dat je even een uurtje tussendoor doet. Nee, als je gaat, ga je gelijk een hele dag. Of een weekend. Of een week. Liefst met een groep. Maar met z’n tweetjes is ook romantisch. Lederen pak aan, helm op, navigatie mee, en gáán. Liefst wegen met veel mooie bochtjes. Alleen maar recht door is niet onze stijl. ;-)

Het liefst gaan we de bergen in. Daar zijn pas mooie wegen! We hebben het geluk in het zuid-oosten van Nederland te wonen. We zijn in een uurtje in de Duitse Eifel. En in anderhalf uurtje in de Duitse Moezel. Maar voor de echte bergen, moet je verder weg. Dan maken we er een hele vakantie van. Met een gezellige groep in een georganiseerde reis. Heerlijk.

Voordat we kinderen hadden, gingen we minstens één keer per jaar. Dat wilden we eigenlijk wel voortzetten, toen ik zwanger was van de eerste. Onder het mom van: jezelf blijven, niet te veel veranderen, als je kinderen hebt. Dat was onze ambitie. Motorrijden is onze passie. Dat moest toch wel te combineren zijn met kinderen? We hebben de luxe drie paar opa’s en oma’s te hebben! (de ouders van mijn man zijn gescheiden en hebben beiden een nieuwe partner). Dat moest toch lukken? Toch??

Het eerste jaar nadat de oudste geboren is, hebben we onze jaarlijkse motorvakantie overgeslagen. Ik heb in het algemeen weinig gereden. Nu was mijn dochter even eerste prioriteit. Mijn motorbloed hield zich rustig. Mijn spiksplinternieuwe Honda CBR600RR stond met nog maar 1500 km op de teller in de garage trouw op me te wachten. Mijn tijd kwam wel weer. Ik vond het prima en was niet jaloers als mijn man wel even een rondje ging, in zijn eentje of met vrienden. Ik bleef zonder naar gevoel achter. Mijn mamahormoon was sterker dan mijn motorbloed. Maar de motor wegdoen, zoals veel vrouwen die moeder worden doen, no way....! Daar moest ik niet aan denken. Af en toe liep ik de garage in om een aaitje over de kuip of over het kontje van mijn ‘bike’ te geven. ‘Onze tijd samen komt wel weer’, mompelend…

De eerste keer als mama motorrijden. Dat was best wel een beetje gek. Ik merkte dat ik voorzichtiger was. Natuurlijk kwam dat ook doordat ik al zo’n lange tijd niet meer had gereden (hoewel…. Ik heb best lang door kunnen rijden tijdens de zwangerschap omdat ik maar een bescheiden buikje had, maar ná de bevalling duurde het best een tijdje voordat ik weer ging…). Maar vooral ook doordat ikzélf veranderd was. Ik was moeder. Ik was minder onbekommerd. Ik had een klein meisje dat afhankelijk van mij was en mij niet kon missen. Natuurlijk had ik altijd al in mijn achterhoofd gehad tijdens het rijden dat ik niet onsterfelijk ben en dat ik ondanks mijn sportieve rijstijl voorzichtig moet doen. Maar nu was het gevoel extremer. Bijzonder, hoe de natuur dat regelt! Om dat zo heftig te ervaren!

De eerste keer als mama een paar dagen op vakantie gaan zonder je kind… Dat was ook even een dingetje. Maar al snel voel je je weer als vanouds en kun je weer even alles ‘vergeten’ en genieten. Ze was in goede handen, mijn anderhalf jaar oude meisje. Bij opa en oma (mijn ouders).

Toen werd ik zwanger van mijn tweede. Het motorrijden kwam weer op een lager pitje te staan. Maar ik had er wederom geen moeite mee. Net als bij de eerste keer. Mamahormonen zijn sterk. Ze houden het razende motorbloed in toom. Mijn motor wachtte ook nu wel weer veilig on onze verwarmde garage op me.

Toen mijn jongste dochter net één jaar oud was, gingen we weer. Een week naar het Schwarzwald. Het was heerlijk. De meiden waren een halve week bij mijn ouders en halverwege zouden ze ze naar de vader van mijn man en zijn partner brengen. Dat ging allemaal perfect! En omdat het allemaal zo vlekkeloos verliep, konden wij ook meer genieten. We were back on the road, baby! Het was ons gelukt! We konden onze hobby (passie!) combineren met het hebben van een jong gezin!!

Het jaar daarna verliep minder vlekkeloos. De jongste was in een vermoeiende fase. Vroeg wakker ’s morgens. Altijd maar op ontdekkingstocht. Minder gehoorzaam als de oudste…. Ze heeft gewoon een nieuwsgierig karaktertje en je moet haar héél goed in de gaten houden. Toen we terugkwamen van een geslaagde vakantie, weer helemaal opgeladen voor het ouderschap, kregen we van beide grootouder-paren (die wederom ieder een helft van de vakantietijd de kinderen bij zich gehad hadden) te horen dat het toch wel zwaar was geweest voor ze. Ze wilden dit volgende keer niet meer. Ze zijn grootouders, geen oppassers. Het moest wel leuk blijven. Één nachtje is nog wel leuk, maar als het te zwaar wordt is het niet meer leuk. En dat is natuurlijk niet de bedoeling van opa en oma zijn. We schrokken wel een beetje. Dit is iets waar we altijd voor hadden willen waken: we willen absoluut nooit een opa of oma het gevoel geven dat we ze gebruiken als oppas. En nu was dat dus wel gebeurd! Ik vond het wel erg fijn dat ze zo eerlijk tegen ons waren. Maar ergens stak het wel. Ze moeten onze kinderen zó leuk vinden dat ze het altijd heerlijk vinden om ze om zich heen te hebben, hoe lang het ook is…..!! Maar jeetje, ze vonden onze relatief gemakkelijke meiden zwáár en vermoeiend! Onze jonge fitte ouders van voor in de vijftig.

Dat moesten we wel even verwerken. Hoe gingen we dat volgend jaar nou doen? Geen idee.

Tot mijn schoonmoeder en haar man opeens uit zichzelf naar ons toe kwamen met een grandioos idee. Tot dat moment hadden we nooit aan hen gedacht omdat zij altijd al te kennen gaven dat zij niet gebonden willen zijn. Zij zijn zélf altijd op vakantie (vooral in die periode dat wij ook altijd willen gaan) en konden nooit oppassen dan. Maar nu wilden ze hun eigen vakantie juist combinéren met het oppassen op onze kinderen…. Als zij nou zorgden dat ze op een camping in Nederland zaten, dus niet te ver weg, dan konden wij de kinderen bij ze brengen en dan konden de kinderen lekker samen met hún op vakantie en lekker slapen in de caravan. Iets waarvan mijn schoonmoeder al zoooo lang droomde. Dat was een perfecte oplossing!!!! Ik kreeg er tranen van in mijn ogen, zo ontroerd was ik van dit idee. Zou de band tussen hen en ons hierdoor eindelijk wat verbeteren? Want tot dat moment was die wat vertroebeld door de komst van haar nieuwe man.

Helaas liep dat het kamperen bij schoonmoeder en echtgenoot helaas ook op een groot fiasco uit….. Nouja, het kamperen was helemaal super. Onze motorvakantie ook. Maar het kreeg helaas een zeer vervelende nasleep…. (te lezen in blog over dit gebeuren) Dus die optie hebben we voor komend jaar ook niet meer.

De opties zijn op. Één jaar hebben we gedacht dat we ons gezin perfect konden combineren met onze hobby…. Maar helaas. Het heeft niet lang geduurd. Dit jaar wilden onze motorvrienden weer weg. Naar de Ardèche (Frankrijk). Het is een groepsreis die dit jaar maar één keer gaat. Er kon dit keer geen rekening gehouden worden met ons qua tijd, zoals voorgaande jaren wel het geval was. De reis stond vast op eind mei, als er geen schoolvakantie is. Onze grootste meid bijna zes en leerplichtig. Ze moet elke dag naar school. Dat is lastig met eventuele oppas. Want ze wonen allemaal niet naast de deur (vrienden, zussen, etc). En iedereen werkt of heeft andere verplichtingen. We kunnen de meiden nergens kwijt.

Dus hebben mijn man en ik gisteravond samen de knoop doorgehakt. Een hele dikke stugge knoop…. Mijn man gaat alleen met de groep mee. En ik blijf thuis. We hebben er ook even aan gedacht om samen uit, samen thuis, te hanteren. Maar nee, allebei thuis is ook zo sneu. Één van ons is het wel gegund om lekker mee te gaan. Als mijn man deze keer meegaat, dan kan ik misschien volgende keer mee…. Ééndaagse motorritjes deden we al geruime tijd apart van elkaar. Ombeurten. Zodat 1 van ons bij de kinderen kan blijven. Maar nu wordt het dus de eerste keer dat we onze geliefde motorvakantie apart van elkaar gaan doen. En dat voelt echt heel erg klote. En machteloos. Maar het is niet anders….

En zo kom je op een bepaald moment op een punt dat het hebben van kleine kinderen best wel eens lastig kan zijn als het over je vrijheid gaat. Begrijp me niet verkeerd; de momenten dat ik van ze geniet en het heerlijk vind dat ze in mijn leven zijn, overheersen enorm. 99% van de tijd ben ik super gelukkig met ze. Ik wil ze nooit meer kwijt! Maar die ene procent verlang ik soms ook wel eens naar die vrijheid van toen. Dat je zonder gepuzzel/geregel/nadenken spontaan de motor kunt pakken en met iedere uitnodiging van motormaatjes mee kunt gaan voor een mooie rit! Sámen met je man.

Uitgaan, stappen, festivals, feestjes. Die kunnen me gestolen worden. De tijd dat ik daar van genoot is voorbij. Ik heb er mooie herinneringen aan maar verder nu geen echte behoefte meer aan. Maar het motorrijden… Dat is echt iets dat ik heel erg mis. Ik dóe het nog wel. Maar niet zo vaak als ik zou willen. En dat steekt. Vooral op momenten als vandaag. De dag nadat we besloten hebben dat ik eind mei alleen thuis blijf. En mijn man alleen gaat rijden, met onze gezamenlijke motorvriendengroep. Wat zullen we elkaar missen…. De groep is niet compleet zonder mij. Lekker melodramatisch ben ik... ;-) Maar zo voel ik het nu effe.

Herkennen jullie mijn gevoel een beetje? Hebben jullie ook passies die niet zo goed te combineren zijn met het hebben van kinderen?