Social media of schoolplein deja vu?

Er moet me iets van het hart. Normaal kan men mijn blogs met een korreltje zout nemen. Ik bekijk het leven over het algemeen met wat humor en een gezonde dosis zelf spot. Zwaarmoedigheid; niet zo'n fan van. Vandaag viel mijn mond echter open van verbazing over een onderwerp waar ik me al langer over verwonder. Het ging om het volgende:

Een Facebook "vriendin" plantte vandaag een status. Ik zal hier niet over het exacte bericht uitweiden, dat is niet relevant voor mijn verhaal, maar het was zo'n status waarvan je dacht: "hmm vaag, ff de reacties lezen wat er nou aan de hand is". Er stond ten slotte kort en bondig dat ze verdrietig was ( :( je kent het wel). Ik houd niet van dit type 'aandacht' posts, maar ben te nieuwsgierig van aard om niet op 'reacties' te klikken...

Wat ik daar aantrof zorgde ervoor dat mijn nek haren overeind gingen staan en langzaam voelde ik de onrust in mijn lijf toe nemen. Niet om wat deze  "vriendin" nou eigenlijk bedoelde met haar cryptische omschrijving, maar om wat de reacties waren van haar vele andere Facebook maatjes. Het meisje legde uit dat ze een voor haar erg moeilijke beslissing moest maken in verband met de komst van haar eerste kindje. Ze zocht steun, begrip en ja, aandacht. Wie vind het niet fijn om in tijden van verdriet een beetje extra aandacht te krijgen?

Hoewel ik social media persoonlijk geen plek vind om mijn vuile was op te hangen, vind ik ook dat iedereen moet doen waar hij/zij zichzelf prettig bij voelt. Ik wenste haar dus sterkte en was al bezig mijn telefoon weer weg te leggen toen de meldingen binnen stroomde: ".... heeft ook gereageerd op de status van..." en dat dan zo'n 20x. Pfff even de meldingen uitzetten dacht ik nog tot mijn oog op de aard van de reacties viel...

"Rotwijf" "Ben je gek of zo" "Je bent het licht in de ogen niet waard".... eh.... zijn we allemaal gek geworden?! Sinds wanneer is het normaal geworden dat wanneer we het niet eens zijn met de beslissing van een ander, van iemand die we misschien wel helemaal niet persoonlijk kennen, we iemand volledig vernederen en de grond in trappen? Sinds wanneer accepteren wij het zo makkelijk dat iemand in onze omgeving, ook al kennen we deze persoon amper, getreiterd en uitgescholden wordt? Hoe komt het dat wij op basis van 1 enkele status update onze conclusies trekken en maar beginnen te roepen? 

Nu ken ik de desbetreffende vrouw in mijn verhaal amper. In onze huidige maatschappij zou het me nauwelijks iets horen te doen... maar dat deed het wel! Ik ben het zat om maar overal om me heen verbaal geweld te horen of lezen zonder reden, gewoon omdat het kan. Ik trok mijn stoute schoenen aan en nam het in een paar enkele reacties voor haar op, met een handje vol medestanders die haar duidelijk beter kende dan ikzelf. Gelukkig verwijderde ze zelf de gehele status voordat het nog meer uit de hand liep. Verstandig, vond ik.

Zooo, orde van de dag. Kindjes eten, kindjes douchen, kindjes naar bed...mama tijd. Heerlijk even bijtanken van wederom een drukke dag dagelijks leven. Tv aan, he weer niks interessants, maar even op Facebook kijken dan.

Eerste bericht: "...is getagd in een bericht", met daaronder de bij behorende status. Een status, geschreven door een voor mij onbekend persoon. Hierin in stond bijna letterlijk (ik wil het netjes houden) "ik hoop dat karma jou en je gezin hard zal treffen". Daar moest ik even van slikken omdat ik wist dat mijn "vriendin" een baby van een paar dagen oud heeft. Waarom wens je een weerloos kind zoiets toe? Bij het volgende bericht barstte de waterkraan open. "Je hebt je zin gekregen, we zitten in het ziekenhuis".

Stil...even. Wederom klikte ik op 'reacties' om haar sterkte te wensen. Kort daarna verscheen er een reactie van de persoon die haar de slechte karma had toegewenst. Niet om haar excuus te maken en sterkte te wensen, nee.. "lekker voor je, hoop dat je daar lang mag zitten en dat kind interesseert me geen moer". Een rode waas voor mijn ogen. Bestaan zulke mensen echt? Bah! Diepe teleurstelling in de mensheid.

Mijn woede reikt niet alleen over bovenstaand voorbeeld. Ik zie dit soort gevallen steeds vaker voorbij komen. Op Facebook, Twitter, Forums. Waarom? Is het echt zo moeilijk om na te denken voor we iets typen? Zijn we door de tijd heen zo ontzettend gevoelloos geworden, dat we 'hopen' dat er iets slechts gebeurd met een pas geboren kindje omdat de mening van zijn moeder ons niet aanstaat? Is het normaal dat wanneer iemand trots een foto plaatst waarbij ze vermeld dat ze al 5kg is afgevallen, iemand eronder comment met "nou en, je bent nog steeds een vette zeug". Moeten we gelijk met zijn allen "slet" roepen, wanneer iemand meerdere malen per jaar zijn status van "in een relatie" naar "uit een relatie" verandert? Moeders die elkaar afbranden op basis van hun opvoeding... Voelen we ons daar nou echt zelf beter door. Wij zijn volwassen toch? Het schoolplein ligt al ver achter ons. Laten we ons ook zo gedragen dan! Pesten moet stoppen!

Deze keer bij mijn blog geen conclusie. Ik kan enkel maar concluderen dat de mensheid gek geworden is. Misschien leest iemand dit, die vandaag dezelfde discussie heeft gevolgd, en denkt "mens, stel je niet aan". Dat kan. Ik sta altijd open voor de mening van een medemens, mits deze mij met hetzelfde respect behandeld, waarop ik anderen behandel. Wat mij beangstigt heeft is de hoeveelheid volgers er zijn die zelf geen mening vormen, maar gewoon mee lopen met de kudde. Een discussie wordt groot gemaakt door het aantal mensen die hem voeden (kijk maar naar Zwarte Piet). Niet opkomen voor de zwakkeren in deze samenleving is in mijn ogen net zo erg als mee doen of de kudde leiden. Hoewel ik me er zeer bewust van ben dat je helaas niet altijd iets kunt doen... Ik ga in ieder geval gigantisch mijn best doen om mijn kinderen respect voor anderen bij te brengen.

Ik ben boos. Ik ben verdrietig. Ik ben teleurgesteld. Ik voel me machteloos. Ik voel me opgelucht dat ik het hier heb mogen delen. Bedankt voor het lezen!