Social media en de ‘perfecte’ wereld

Social media en de ‘perfecte’ wereld

In mijn vorige blog vertelde ik dat ons toekomstbeeld aangepast moest worden en dat wel veel impact had op ons. Er werden even veel tranen gelaten door mij, we hebben veel geknuffeld met z’n tweeën en drieën en we hebben veel gepraat. Iets wat voor ons heel erg belangrijk is. De liefde delen, maar ook bewust praten over de situatie en ons gevoel daarbij.

Op social media probeer ik veel te delen over Norah en haar ontwikkeling. Zowel op mijn privé account als op de pagina van upside down. Toch ben ik mij er wel heel bewust van wat ik plaats en hoe ik iets plaats. Het trotse gevoel overheerst, maar ook ik wil wel graag mooie, goed gefotografeerde foto’s delen met daarbij mooie pakkende teksten. Mijn liefde voor fotografie speelt daarbij een rol maar ook mijn gevoel van het mooi over willen laten komen door de juiste woorden te kiezen.

Dat Norah het syndroom van down heeft hebben wij open gedeeld op social media. Hier hebben wij heel bewust voor gekozen in de hoop minder ongemakkelijke momenten te creëren in het dagelijks leven. Dit heeft positief uitgepakt. Via social media hebben veel vrienden, kennissen en bekenden bemoedigend gereageerd. Dit is iets wat wij erg hebben gewaardeerd en het heeft ervoor gezorgd dat wij nu makkelijker op stap gaan naar de supermarkt of het dorp. Het lijkt gek om dit zo te benoemen, maar toch heeft dit wel invloed op het gevoel hoe wij in de wereld staan. Social media zijn tegenwoordig een platform waar vooral veel mooie plaatjes gedeeld worden. De mooiste vakantiefoto’s, feestfoto’s tot aan gezellige terrasfoto’s komen allemaal voorbij. Alles moet op een ‘perfecte’ manier neergezet worden en gedeeld worden. We zijn niet onszelf en in plaats daarvan creëren we een beeld van onszelf. Zelf ben ik hier ook schuldig aan. Wanneer ik op een terras zit probeer ik een mooie scherptediepte foto te maken en zet ik de dingen zo neer dat het mooi overkomt. Eigenlijk is het gek dat wij ons leven laten leiden door de gedachte ‘wat anderen van ons denken’. We willen allemaal ‘leuk gevonden worden’ , veel likes krijgen en leuke reacties ontvangen. Ik ben erg blij dat we tegenwoordig steeds meer een realistischer beeld gaan tonen.

Dat Norah het syndroom van down heeft, is nu bij iedereen bekend. Maar wat niet bekend is, zijn de belemmeringen en gevolgen die dit met zich mee brengt. Voor haar, maar ook voor ons. Social media tonen dus een perfect beeld van jezelf, maar wat wij allemaal vaak vergeten is dat daarachter ook iets anders schuilgaat. Zoals verdriet, schaamte of onzekerheid. De likes en reacties hebben wel veel invloed op jouw eigenwaarde, zo ook op die van mij. Dat Norah het syndroom van down heeft, oké. Maar dat anderen mogen weten wat de belemmeringen voor ons zijn is lastiger te delen. Je moet je dan kwetsbaar opstellen. Iets wat ik erg belangrijk vind in het leven, want zo kent de ander jouw echte ik maar kan jij ook hulp aanvaarden wanneer je deze nodig hebt. Die hulp, die kan ik waarschijnlijk de komende 60 jaar goed gebruiken.. Waarom ik specifiek 60 jaar benoem? Omdat dit de leeftijd is waarop de meeste ‘downies’ overlijden. Of ik dit heftig vind? Zeer heftig! Het kan zo maar zijn dat Norah dus eerder gaat overlijden dan wij, of één van ons. Het gevoel dat je kind eerder overlijdt dan jij, dat hoor ik niet te voelen. Toch is het iets wat realistisch is, en waar ik ook open over wil zijn. Mijn onzekerheid, angst en verdriet, die wil ik graag proberen te delen op social media. Dus niet alleen de perfecte plaatjes en teksten, maar ook de lastige momenten. De foto’s waar Norah niet perfect op staat en waarbij je wel degelijk ziet dat Norah een ‘downie’ is. De foto’s waarbij het even niet gaat zoals het zou moeten of de momenten waarbij we al lang hadden gehoopt dat Norah had gelopen, gepraat of gefietst. De trots, die voelen wij sowieso, maar om alleen de dankbare momenten te delen vinden wij oneerlijk. Wij hopen zelf dat wij anderen hiermee kunnen steunen, bemoedigen maar vooral inspireren om zich ook kwetsbaar op te stellen op social media. Tuurlijk wordt er niet verwacht dat je bijvoorbeeld ineens een huil-foto plaatst, maar het gaat er om dat je realiseert dat we een beeld creëren van onszelf en het juist menselijk is om imperfect te zijn. Dit maakt je uniek en beeldschoon. Het zou mooi zijn om dat met z’n allen te gaan accepteren dat we imperfect zijn en onze kwetsbaarheden tonen. Dit kan zeker door middel van mooie plaatjes, maar laten we het niet mooier maken dan het is.

(Sorry voor degenen die zich niet prettig voelen bij het woord ‘downie’, maar dit is iets waar wij ons wel prettig bij voelen en zo ook de diagnose luchtig houden.)