So it begins...

De dagen vlogen voorbij.. eat.. sleep (voor de jongens dan) luiers verschonen en repeat... slapen deden we bijna niet. Jeroen had dan ook zorgverlof opgenomen, aangezien ook zijn denkvermogen niet zo stabiel was met al dat slaapgebrek. Hij werkte eerst halve dagen. Daarna nam hij een paar uur vrij. Achteraf gezien weet ik niet meer hoe we het deden. Was het leven op pure adrenaline?? Ik was de eerste 3 maanden eigenlijk alleen maar bezig met voeden..overdag en ook s'nachts, 24-7. Jax en Jay jay liepen niet synchroon wat betreft slapen en eten. Hierdoor werd het zo'n 24-7 verhaal. Heel veel goedbedoelde adviezen kwamen onze kant op..  "kun je de voeding dan niet rekken?" Nou.. ik weet niet maar na een paar minuten een krijsend kindje te hebben liggen waarvan je eigenlijk al weet dat ze honger hebben, dus ook alleen voeden werkt tegen het krijsen, laat ik niet nog langer krijsen als ik er wat aan kan doen. Slapen.. "dan ga je toch slapen als zij slapen". Goh.. nooit aan gedacht, maar helaas is er altijd wel 1 wakker. Haha. Heel eerlijk had ik nu ook wel een beetje de angst dat als ze me nodig waren ik er niet zou zijn. Dat ik tekort zou schieten als moeder. Dat herken ik zelf heel goed vanuit mijn jeugd en dat wil ik mijn mannen besparen.  De tijd vloog voorbij...

Daar ging de deurbel. Het consultatiebureau... toevallig sjokten we op dat moment wat in de kamer. Net uit bed gerold.. verrek. Verbaast deed ik de deur open.. de mevrouw van het consultatiebureau vroeg.." wist je niet dat ik kwam?". Haha. Ik zeg.. "ik wist wel dat je een keer zou komen.. maar door al dat leven wist ik niet meer wanneer.. Haha! Oeps. Maar ach we waren gelukkig thuis. Jax en Jay jay werden gewogen en gemeten. Het ging fantastisch!! Over een paar weken moest ik daarheen. 

Ja.. ik ben al niet de beste in plannen en agenda's bijhouden. Dat soort dingen deed ik meestal op mijn telefoon. Maar in deze periode lukte het me allemaal niet. Mn hoofd zat vol met zorgen zorgen zorgen.. hopen dat ik ergens nog die was zou kunnen doen. Hopen dat ik ons paleis van een short poetsbeurtje kon voorzien. Met naar de wc gaan (Groot traject) wachten ik tot Jeroen er was, anders lukte het gewoon niet. Dan zit je net.. en uiteraard begint er dan 1 te huilen.. 

Ook onze collega's kwamen langs. Achteraf ben ik heel benieuwd wat ze dachten..  Haha. Uitgebreide kraamhapjes hadden we niet. Daar dacht ik gewoonweg niet aan. Wel de bekende beschuit met muisjes. Ik wist niet hoeveel mensen er waren die dat dus helemaal niks vonden. Pas later als de collega's weg waren dacht ik.. oohw ja.. we hadden ook wel wat meer kunnen halen en of maken. Nou ja.. maken? Iemand vragen die dat misschien wilde doen.  Ach ja. Het scheelt dat mijn collega's mij wel kennen als die verstrooide professor. ( momenteel was het wel heel erg verstrooid).

Op een gegeven moment werd het mijn lichaam en daardoor ook mezelf wat teveel. Als Jax en Jay jay aan het huilen waren en ik wist niet waarom en na alles geprobeerd te hebben werd ik weleens moedeloos. Of ik ging even buiten staan schreeuwen (de mannen moesten er immers geen last van hebben) of ik zat erbij te huilen. Denken en relativeren werd steeds lastiger.. ik wilde ons huis netjes hebben.. maar dat lukte gewoonweg niet. Als ik om me heen leek hoopten die frustraties zich op. 

Toen kwam mijn schoonmoeder met een verhelderend blik.." mier.. heb je geen bh aan?". Nou.. nee dat ding is vaker open dan echt aan. Vind het een gedoe met die bh. Zo zonder vond ik wel handig." Wanneer heb je voor het laatst gedoucht ?". Ik had werkelijk geen idee.. en dat is vaak niet zo'n goed teken. "Waarom heb je niet iets van make up op?" Ik zei ik heb geen tijd voor dit soort dingen. Waarop mijn lieve schoonmoeder antwoorden... "mier, dit kan echt niet. Lomp gezegd maar je lijkt wel ma flodder. Zo. Die kwam binnen! "Dit is niks voor jou! Je bent jezelf aan het verliezen." Dit bracht me aan het denken.. nee klopt.. Dit ben ik ook niet. Ik hou ervan er verzorgd uit te zien. Dat ik kinderen heb, toevallig van niks maar opeens 2 wil niet zeggen dat ik een moeke moet worden. Wat was ik blij dat ze me waarschuwde en me even liet denken voor mezelf over mezelf. 

Zorgen zorgen zorgen en mezelf bijna vergeten. Ik moest leren dingen te vragen aan anderen. Dit was ik niet gewend! Mij was geleerd dat je alles alleen moet uitzoeken want anders krijg je commentaar van anderen. We gingen ons soort van rooster aanpassen.. we gingen meer dingen vragen aan anderen en gingen meer tijd voor onszelf nemen! En gelukkig vond ik mezelf als moeder weer. Het was dan ook een geluk bij een ongeluk dat ik geen borstvoeding meer kon geven.. er was immers ook geen kolven aan aangezien ik geen tijd had om extra melk te kolven, dan hadden Jax en Jay jay alweer honger.. Nu was de tijd aangebroken dat ik heeeeel af en toe ook iets voor mezelf kon doen! De eerste keer voelde zo raar.. mijn schoonmoeder en zwager kwamen langs.. en ze waren zoooo lief! Ze namen de jongens mee.. en ik ging heerlijk in bad! Met badzout! Met masker op!! De oerwouden bij langs!!! Dit kon nu allemaal! Ik moet zeggen dat ik wel even gehuild heb.. het was zoooo stil. Maar het deed me goed! 

Nu kwam inmiddels mijn werk ook weer in zicht. Heel dubbel vond ik dat!  We hadden alles met de gastouder geregeld toen ik 24 weken zwanger was! Geen beren op de weg! Dachten wij..

En daar kwam me toch een mega grizzlybeer aan...

Liefs Miranda