Snel weer zwanger

21 september de dag waarop Joël - onze middelste geboren is na een voorspoedige bevalling van 2,5 uur. Een paar hechtingen aan de onderkant verder (ja dat hoort er soms bij) De kraamweek verliep als een zonnetje in vergelijking met de kraamweek van Rick – onze eerste. Het was wel even wennen 2 kinderen. Je moet ineens de aandacht verdelen. Maar daar was ik zo aan gewend. Rick moest zijn plek in het gezin weer ‘opnieuw’ vinden. Joël was een makkelijke baby, hij sliep veel en was heel rustig. Sliep ’s nachts snel door heerlijk, mijn eigen nachten weer terug (lees: tijd voor elkaar als man en vrouw)

Na 6 weken weer terug op na controle bij de verloskundige. Alles zag er prima uit. We groeten elkaar en zeggen misschien tot een volgende keer. (Niet wetende dat ik na een aantal weken al weer bel om te vertellen dat ik opnieuw zwanger ben) –schaam-schaam.

Ojee, oma met de rode ferrari kwam ook al weer langs na 6,5 week. Phoe wat vroeg.. Na maanden heb je het weer cadeau. Waren jullie ook vlot weer aan de ‘rode ferrari’? Op 4 december moest ik het dan weer opnieuw worden, maar op 6 december was er nog steeds niks. Bij Rick had ik mijn cyclus snel weer terug. Ik dacht met mijn gekke kop, laat ik een test doen.

O,o en tot mijn grote verbazing was deze ook nog eens positief. Je kunt mijn gezichtsuitdrukking wel raden, wat was ik geschrokken. Joël is op dat moment 11 weken oud!! Ik hoor je denken, dat je al zo vroeg ‘zin’ had. Uhm, ja ik ben er niet vies van..

12 december heb ik de moed bij elkaar verzameld om de verloskundige te bellen, want o wat schaam ik me om al weer te bellen. Ze feliciteert me en we maken onze eerste afspraak op 17 januari.

De dag breekt aan, ik mag naar de verloskundige. Rick en Joël gaan spelen bij mijn schoonmoeder. Op het moment dat ik de jongens breng weet zij nog niet dat ik opnieuw in verwachting ben. Tot onze grote verbazing ben ik geen 10 weken zwanger maar al 11 weken! Dit moet even ‘landen’ in mijn hoofd. Ik heb even de tijd nodig om het iedereen te vertellen. Allereerst wilde ik mijn werk op de hoogte stellen aangezien ik net weer begonnen was na mijn verlof van Joël. Gelukkig pakten ze het daar goed op. De zwangerschap verliep goed (tot zo ver) en met 15 weken wisten we dat we een meisje kregen. Super leuk na 2 jongens. Wat was ik natuurlijk blij, maar ik geloofde het niet. (als het een jongetje was het ook goed geweest) Met 20 weken kregen we een uitgebreide echo, hierop bleek ik ‘placenta previa’ te hebben. Dus daar gingen we de medische molen in. Niet ideaal als je nog een baby van 6 maanden hebt. Maar daar over treed ik nu niet verder in detail. Op 26 juli (38+1) heb ik een geplande keizersnee staan door ‘placenta previa’. Hoe ik dit heb ervaren, lees je de volgende keer.

Met de geboorte van onze dochter Louisa heb ik ineens 3 kleine kindjes in huis. Die alle drie aandacht willen. Joël is op dat moment 10 maanden. Even wennen hoor. Met een keizersnee mag je natuurlijk ook 6 weken niets. Dus ja ik mocht Joël niet tillen. Wat was ik blij toen ik 6 weken verder was. Maar ja toen moest ik alles alleen doen. Wat heb ik tegen die dag op gezien. (dat begrijp je wel toch?)

Maar wat ben ik blij met mijn 3 schatjes. Er zijn dagen dat ik het rete zwaar vindt. (lees: dan vind ik het echt pittig al die fases en planningen en noem maar op) Rick met zijn driftbuien, Joël die overal aan zit en steeds moet corrigeren en Louisa die ook graag haar aandacht wil. Gelukkig is Louisa een hele makkelijke baby en huilt ze bijna niet. We hebben natuurlijk ook dagen die heel fijn gaan en soepel verlopen (ja jongens, ik ben positief ingesteld) Je hoort ze dan de hele dag niet. Ze kunnen zich dan samen heel goed vermaken en ontzetten lief spelen. Soms herken ik mezelf niet eens door die stomme hormonen en loop ik te schreeuwen (ik weet dat hoort niet, maar het gebeurt) Onze buren zullen vast gek worden van ons. Haha ze zeggen het niet, maar ondertussen..

Nu sinds een paar weken loopt Joël en gaat er een wereld voor hem open. Ideaal ook voor mij, want ik hoef ze niet steeds beide op te tillen. Hoewel als ik naar de auto ging het in etappes deed. En als ik nu terug denk, denk ik weleens hoe ben ik die eerste 3 maanden doorgekomen met 3 kleintjes. Maar mensen het is me gelukt. (als de kinderen maar eten en drinken hebben toch?)

Ik ga nu ook niet zo vaak de deur meer uit om een klein boodschapje te doen, want ja voordat je iedereen de jas aan hebt. We plannen het nu zo dat Henriko – mijn man het doet of ik doe het als hij thuis is. (lukt niet altijd met een eigen bedrijf)

Op 14 november 2018 mag ik weer beginnen met werken. Na mijn verlof en 4 weken vakantie. Ik ben benieuwd hoe ik het ga ervaren om 3 kids weg te brengen. Zal dat een hoop geregel zijn? (Rick en Joël gaan al elke vrijdag naar het kinderdagverblijf) Maar ik heb er in ieder geval weer zin in. Even geen mama, maar collega. Hadden jullie ook weer zin om aan de slag te gaan?