Sleutel van mijn eigen huis

Mijn eigen huis, mijn eigen sleutel, mijn eigen paleisje, nou ja, dat moet er nog van gemaakt worden.
Als de makelaar weg is en ik met de kinderen in mijn huis sta, wordt ik toch wel een beetje zenuwachtig, mijn hemel wat ziet een leeg huis er toch slecht uit zeg, er moet in drie dagen geklust en verhuisd worden, een ding is zeker, dat is niet haalbaar.

Gelukkig komen de hulptroepen er al aan, mijn ouders en zussen, neef en een vriendje van mijn dochter.
Met zijn allen trekken we in een dag al het laminaat eruit en maken we een begin met behang trekken en verven, aan het einde van de dag is er een hoop gedaan.
Mijn lieve vriendje, komt alleen maar niet, waarom....durft hij mijn familie niet te zien (ze hebben allemaal een probleem met het feit dat hij zoveel jonger is) heeft hij geen zin om te helpen, of wat dan.....
Eindelijk belt hij op, zijn auto is stuk en hij kan onmogelijk hierheen komen, met het openbaar vervoer is geen optie en als hij nu zijn best doet om zijn auto te maken dan kan hij morgen komen. Wat baal ik hiervan zeg, ik wil hem zo graag het huis laten zien en dan dit.

Ondanks alles gaan we in de avond moe maar voldaan naar "huis" en slaap ik heerlijk. De volgende dag gaan mijn vader en zwager als een gek tekeer om zoveel mogelijk laminaat te leggen, zodat wij idg in een kamer matrassen neer kunnen leggen om te slapen, want morgen gaan al de spullen al over.
Gekke werk denk ik, maar het moet want maandag beginnen de scholen weer en dan kunnen de kinderen vanuit hun nieuwe huis naar school. De rest van de familie gaat verder met behangen en verven en ja wel wie staat er voor de deur......M
Ik vlieg hem om zijn nek, echt, hoe blij kan je zijn om iemand te zien.
Tijdens een rondje door het huis, stel ik hem aan mijn familie voor, het is allemaal erg ongemakkelijk, en tot overmaat van ramp komt meneer ook nog helpen klussen, hij is zo ongelooflijk handig dat ik blij ben dat hij nog ven wat leidingen verlegt een radiator plaats en nog wat loodgieter werk doet (dit zal ik wel aan hem missen) kortom: het is een rare situatie en een rare dag.

En dan breekt de laatste nacht aan in mijn huis waar ik jaren heb gewoond, waar mijn ziel en zaligheid in zit, waar mijn kinderen zijn verwekt en net niet zijn geboren, in het huis waaruit ik eigenlijk helemaal niet weg wil, het huis waaruit ik wordt gezet, het huis waarin ik als oud vuil ben gedumpt.

Het wordt een onrustige nacht en ik ben blij als mijn zwager voor de deur staat, met een flinke aanhanger en al mijn familie er is om te helpen verhuizen, waar zijn eigenlijk mijn vrienden......ze laten het stuk voor stuk afweten.......
Meneer komt ook helpen, hoe eerder ik weg ben hoe beter, M heb ik gevraagd om thuis te blijven, dit is een hoofdstuk die ik wilde afsluiten zonder hem, gelukkig begrijpt hij dit.
Met zijn allen werken we ons de blubbers en aan het eind van de middag is alles overgebracht, ik ga als laatste de deur uit.
Ik draai de sleutel om en dan moet ik heel hard huilen, wat ben ik blij dat ik helemaal alleen ben.
Ik ben een emotioneel wrak, hoe graag ik ook een nieuw leven op wil bouwen en hoe meer ik erachter kom dat ik jaren lang opgesloten heb gezeten in mijn huwelijk, doet deze handeling mij zoveel pijn dat ik niet in staat ben om auto te rijden.
Een heel tijd zit ik dan ook in mijn auto te proberen om rustig te worden, gelukkig lukt dit en kan ik de 9 km naar mijn eigen huis af leggen.

Als ik de voordeur binnen kom van mijn nieuwe huis, schrik ik mij een ongeluk, wat een troep, wat een spullen, wat een chaos.
Morgen moet iedereen naar school en ik weer werken, wanneer ga ik ooit dit allemaal opruimen en verder afmaken.

Die nacht liggen er drie matrassen naast elkaar op de grond in het enige kamertje waar het laminaat af is, vuilniszakken voor de ramen en een lampje op de grond.
Het is maar voor een paar weken, een soort van kamperen, noemen we het maar.
De kinderen slapen gelukkig snel en ik......ik zie elk uur van de klok