Snap
  • Mama
  • Relatie
  • post

Slechte soap..?!

Van hardwerkende carrière vrouw naar single bijstandsmoeder leek een grote verandering, maar als ik een jaar geleden toch wist wat me allemaal nog te wachten stond had ik dat peanuts gevonden.. Een tweede, ongeplande, zwangerschap; een doorgedraaide ex.. Slechts een kleine greep uit de gebeurtenissen van de laatste paar maanden.

 

 Stel… Ik wil het volgende verhaal insturen als idee voor een boek, film of televisieserie:

“Er was eens een meisje dat na een lange ‘huisje, boompje, beestje’ relatie besloot de bloemetjes eens flink buiten te zetten. Een periode van heftig feesten en daten volgde. Vervolgens kwam er de foute, maar oh zo interessante man en een carrière switch van (semi)overheid naar de snelle saleswereld volgde. Hierna werd het rustiger. Ze was gefocust op haar werk en vrienden. Maakte mooie reizen in haar eentje, leuke etentjes, veel naar het strand: Vrijheid, blijheid en rust.

Tot ze na een paar jaar haar tweede grote liefde ontmoette. Oh wat waren ze verliefd! Maar deze heerlijke man had al 2 kinderen en ook al was hij al een half jaar weg thuis toen zij elkaar leerden kennen hij bleef het missen van die kinderen moeilijk vinden. Na een heftig jaar besloten ze elkaar los te laten en ging hij het opnieuw proberen met zijn gezin. Een affaire was iets wat ze beiden absoluut niet wilden. Een moeilijke tijd volgde en in andere mannen had het meisje al helemaal geen zin: werken en een mooie reis waren de remedie. Het gevoel van houden van en gemis bleef gek genoeg, het sleet maar niet. Uit pure frustratie besloot ze na een jaar toch die ene man die zo veel moeite deed toe te laten. Twee maanden gingen ze uit en het was zo waar leuk. Maar grote liefde? Nee.. Ook bleek hij van een vrolijke man ineens om te kunnen slaan in een scheldkanon  en daar had het meisje al helemaal geen zin, dus ze maakte hier gauw een einde aan. Op het zelfde moment bleek een overstap in haar carrière een foute gok te zijn geweest en ze kwam zonder werk te zitten. Maar echt druk maakte ze zich niet, want zij regelde dat wel weer en kwam altijd op haar pootjes terecht. Tot ze totaal onverwacht en ongepland zwanger bleek te zijn van 1x niet opletten met haar ‘2 maanden-date’. Een moeilijke periode van wikken en wegen volgde. Ze bleek moeite te hebben met abortus, maar jeetje.. Alle voorwaarden die zij zelf ooit gesteld had aan het krijgen van kinderen: werk, gelukkige relatie en financiële zekerheid ontbraken! De man wilde het kindje niet en ze zou het alleen moeten doen. Uiteindelijk koos ze toch voor het kindje en na 9 maanden werd haar zoontje geboren waar ze vanaf het eerste moment zielsveel van hield en dolgelukkig mee was. De eerste periode met hem was heftig vanwege gezondheidsproblemen, maar echt zwaar vond ze het op dat moment niet. De liefde die ze voor hem voelde was groter dan wat dan ook. Hij werd haar zonnestraaltje, haar alles.

Na 4 maanden ging het gelukkig eindelijk beter met haar zoontje en werd het rustiger. Er kwam weer ruimte om die parttime baan te vinden, want dat was haar tijdens haar zwangerschap nog niet gelukt. Ze werd nog net niet uitgelachen als ze hoogzwanger ergens solliciteerde en (toekomstige) werkgevers haar vertelde dat ze eerst maar eens moest gaan bevallen en van haar kind moest gaan genieten.

Ineens  kreeg ze op een rustige vrijdagavond een bericht van haar grote liefde. Hij had gezien dat ze moeder was geworden en was super trots op haar. Hij vroeg haar of hij langs mocht komen om bij te praten. Het meisje gaf aan dat, dat wellicht niet zo slim was omdat haar gevoel ondanks de afstand en tijd niet minder was geworden. Het gemis had een plekje, maar was nooit weggegaan en ze dacht nog dagelijks aan hem. Hield ze andere mannen op grote afstand vanwege haar zoontje, deze vertrouwde liefde kwam toch langs. Een fijne avond was het gevolg, waar gevoelens van missen en houden van werden uitgesproken zonder dat er verwachtingen aan vastzaten. Ze hadden inmiddels beiden geaccepteerd dat zij niet samen zouden zijn. Van het één kwam het ander en de fijne avond werd op een nog fijnere maar tegelijk foute manier afgesloten. Dit was iets wat ze beiden altijd hadden willen voorkomen en nu gebeurde het toch. Dit keer iets minder onvoorzichtig nam het meisje haar maatregelen. Maar ondanks de genomen maatregelen werd zij toch weer zwanger! Hoe kon dat nou?! Wat nu?! Het kon natuurlijk absoluut niet! Maar na zo kort geleden te zijn bevallen van haar zoontje, hem 9 maanden te hebben gedragen en te hebben ervaren hoe bijzonder dat was werd de beslissing voor abortus alleen maar moeilijker. Daarentegen was daar haar zoontje aan wie ze de wereld wilde geven en waar ze alles voor wilde doen. Hoe kon dat als er zo snel een tweede kindje kwam in haar omstandigheden? Haar grote liefde vond dat de beslissing van het meisje moest zijn: zij moest met de beslissing kunnen leven. Hij was geen voorstander van het kindje houden en dat zou voor hem verstrekkende gevolgen hebben, maar toch begreep hij ook de andere kant. Toen ze na 2 weken dubben en piekeren in een persoonlijk gesprek vertelde geen uitweg te zien, maar ook bleef blokkeren bij weghalen en dat niet kon, sloegen bij hem de stoppen door. Vanuit het niks gaf hij haar een klap en begon haar vervolgens te wurgen. Het meisje vocht voor haar leven. Smeekte hem te stoppen omdat haar zoontje niemand meer had als hij haar dood zou maken. Ze alles zou doen wat hij wilde.. Nadat hem duidelijk werd dat er mensen wisten dat hij bij haar was liet hij uiteindelijk los. Na haar mobiel gewist en onklaar gemaakt te hebben verliet hij haar huis met de woorden dat hij haar dood zou maken als hij hierdoor zijn kinderen kwijt raakte, dat een paar jaar gevangenis hem niet uitmaakte.

Het meisje was compleet in shock en kon nauwelijks bevatten wat er net gebeurd was. Werkelijk niemand had dit achter de altijd liefdevolle en rustige man gezocht. In paniek belde ze haar moeder en vroeg haar geen politie te bellen. Want stel dat hij werd opgepakt in het bijzijn van zijn gezin, dan zou hun avond en de gevolgen daarvan uitkomen, raakte hij wellicht alles kwijt en zouden zij en haar zoontje nooit meer veilig zijn. Pure angst was wat ze voelde. Vooral angst dat haar zoontje zonder moeder zou opgroeien. Haar moeder verzocht haar toch de politie te bellen maar nog geen aangifte te doen. Dat deed het meisje, maar bleek niet handig want de politie besloot dat ze dit ernstige vergrijp (poging doodslag, mishandeling en bedreiging van een zwangere vrouw) niet konden laten lopen en gingen hem hoe dan ook aanhouden. Wanner zij geen aangifte deed zouden zij ambtshalve aangifte gaan doen. Haar angst werd werkelijkheid: haar voormalige grote liefde werd door 7 agenten uit huis getrokken waar zijn gezin bij was en ook die bom explodeerde. Het meisje besloot nu het toch al mis was en na veel overtuigingskracht van de politie dan toch ook maar aangifte te doen en vertrok met haar zoontje voor 3 weken naar het huis van haar ouders. Ze durfde niet meer thuis te zijn.

Na drie vreselijke weken van twijfel, angst en vooral alles zo normaal mogelijk proberen te laten zijn voor haar zoontje, ging ze naar de abortuskliniek. Alles in haar schreeuwde ‘nee!’, maar ze kon het risico dit kindje te laten komen niet nemen. Vlak voor de behandeling werd haar echter een echo in haar handen gestopt waarop al een heus mini mensje te zien was en ze brak. Alle weggestopte emoties kwamen eruit en ze vluchtte de kliniek uit. Weer een week en veel gepieker later besloot ze het kindje te houden, haar schouders eronder te zetten en er (opnieuw) voor te gaan,  hoe moeilijk ook.

Ondertussen bleek haar vader na 35 jaar super gelukkig getrouwd te zijn geweest met haar moeder, verliefd op een ander en verliet halsoverkop haar moeder. Haar vader leek totaal zich zelf niet meer te zijn en haar altijd zo sterke moeder bleef totaal ontredderd en intens verdrietig achter. Haar rotsen, waren haar rotsen niet meer en hadden nu zelf alle steun nodig. Ze zou dit echt alleen moeten gaan doen.

Het duurde even maar gelukkig kwam haar eeuwige positiviteit en vechtlust weer terug. Zij kon dit, samen met haar zonnestraaltje en zijn toekomstige broertje of zusje ging ze er voor”.

Te onwerkelijk scenario? Je zou het denken, maar het is toch echt realiteit.. Mijn realiteit!

 

10 jaar geleden

Dank je wel Gea! :)

10 jaar geleden

En ik bedoel kids:) bij de laatste zin

10 jaar geleden

Ik bedoel bikkel;)

10 jaar geleden

Heftig verhaal! Je bent wel een bekkel Ik heb veel respect voor je dat je zo'n doorzetter bent. En wie het laatst lacht, lacht het best. Als je zo denkt krijg je een stralende toekomst met twee geweldige kids!En je kinds kunnen veel leren van zo'n sterke moeder!