slapende nachtmerrie ik hou van je

Terwijl ik op weg ben naar de speeltuin voel ik dat er iets aan de hand is met mijn wang.

Hij voelt raar, het doet niet perse zeer, maar het voelt alsof er ineens een flinke zwelling opzit. Het gaat om mijn linkerwang. Ik wrijf er met mijn linkerhand zachtjes overheen. Hij voelt ook dik. Vreemd verhaal. Ik haast mij richting de speeltuin. Mijn meiden spelen daar. Ik wil er even naartoe. Even zien hoe ze spelen.

Ik heb geen flauw idee hoe ik eraan kom, maar nog voordat ik bij de speeltuin ben lijkt het alsof er een soort drukverband om mijn hoofd zit. ‘’Wat heb jij nou?’’ vraagt een vage kennis die mij passeert. ‘’Oh ja, weet ik niet. Ik heb een zwelling geloof ik bij mijn linkerwang. Gaat wel weer over’’.

Ik loop de hoek om en zie daar twee prachtige slanke benen in de spijkerbroek die ik laatst nog voor haar gekocht heb. Ze speelt heerlijk met haar zusje. Ze lacht, rent en klautert door het hele speelpleintje. Oh yes, wat fijn om je zo te zien spelen. Soms ben je er en soms ben je er niet. Nu ben je er even wel. Zo fijn. Ze draait zich om, lacht naar mij en daar zie ik het. Die dikke wang. Ik heb ook die dikke wang. We hebben kennelijk samen een dikke wang. Ik besluit het te negeren. Dat is beter. We negeren de dikke wang en we spelen gewoon lekker door. Net als op vakantie. We spelen gewoon door, want het is vast niks. Als het wel iets ergs is, dan is het beter dat je nu nog even speelt en geniet. Ja toch? Ja, dat is logisch. Speel maar. Laat mij zien hoe je speelt en lacht en verlegen naar mij kijkt. Het is zo’n fijne show waar ik naar sta te kijken. Wat hou ik van haar. En wat ben ik blij voor Lisa, want die dwarrelt er ergens tussendoor.

‘’Ze moet echt even nagekeken worden of al haar waardes nog wel goed zijn’’ hoor ik een stem zeggen. Ja, klopt…je hebt gelijk. Goed idee. Als die waardes maar goed zijn, daar gaat het tenslotte allemaal om. Ze staat rechtop en lacht, maar die dikke wang he. Weetje, routinewerk. Die waardes zijn echt niet perfect, maar dat hoeft ook niet. Terwijl Emy op een ziekenhuisbed wordt gelegd en ik een aantal artsen achter een raam zie staan, heb ik echt de zenuwen niet. Komt goed, we gaan straks gewoon weer. Het kan erger. Ineens hoor ik een hoop chaos achter mij. Ik draai mij om en zie dat Lisa is gaan spugen in een kartonnen bekken. Moest je plassen lies? Vraag ik. ‘’Ja’’ zegt ze tussen het spugen door. Ik loop naar een van de artsen achter dat raam ‘’is het ook mogelijk om uit je mond te plassen?’’ vraag ik. ‘’Oh ja’’ zegt de arts ‘’dat kan zeker’’. ‘’Zouden jullie dan ook even naar mijn andere dochter willen kijken? Ik heb geen idee hoelang ze al niet meer geplast heeft en ze is geopereerd geweest aan urethrale reflux. Ik vind dit best wel zorgelijk’’. De artsen beginnen direct met bellen en wonder boven wonder ben ik heel erg van de leg, maar dit voelt nog niet als het einde van de wereld. Het einde van de wereld zou zijn als ik 1 van deze 2 zou verliezen. Dat zou pas echt een nachtmerrie zijn. Een van deze twee schatjes verliezen zou echt een regelrechte nachtmerrie zijn. Het gaat misschien niet goed, maar ik heb ze nog.

Ik kom overeind en zoek haastig naar mijn telefoon. Hoe laat is het? Het duurt slechts een paar seconde voordat ik besef waar ik ben. Ik moet dingen doen. Ik moest dingen blijven doen. Ze is er niet meer….