Snap
  • Mama
  • #samenslapen

slapen met mijn kids

Slapen met je kinderen, het is iets waar velen (of beter gezegd vrijwel iedereen) wel een mening over heeft. 

Laat ik gelijk maar even beginnen met het feit dat mijn dochter (inmiddels bijna 8), pas eens begon door te slapen toen ze een jaar of 3.5 was (zowel bij mij thuis als bij haar vader) . 2 keer per nacht uit bed en omsjouwen met haar was dan ook een gewoonte geworden *gaaaaap*. 

We hadden alle tips inmiddels wel gehoord en uitgeprobeerd, niets hielp. En ineens begon ze door te slapen! Wat een verademing was dat haha! 

Ik en T haar vader hebben co-ouderschap en vanaf het moment dat ze doorslaapt valt ze daar ook keurig zelf in slaap, en altijd in haar eigen bed (HOE DAN????!) 

Hier is dat anders, ze slaapt wel in haar eigen bed, maar nog elke avond kruip ik ernaast en zing/kriebel/knuffel ik haar in slaap. Is dit ideaal? Nee. Verantwoord? Misschien niet.. Maar ik zal eerlijk met jullie zijn, ik weet oprecht niet wie er op dit moment meer aan die momenten gehecht is, ik of mijn dochter (oeps). 

Wat ik wel weet is dat het een strijd is wanneer het anders gaat. Want ja, zelfs mij duurt het soms te lang, en zelfs mijn geduld raakt dan op. Ik kan bijvoorbeeld enorm gestresst raken (of zeg maar gerust in paniek!) wanneer beide kids nog wakker zijn op een tijdstip dat ze eigenlijk al moeten slapen. Maar ook ik voel mij leeg wanneer ze dan verdrietig en zonder mij in slaap valt. 

Met mijn zoontje L van 1.5 gaat het wat anders, hij slaapt meestal wel de hele nacht door. Maar heeft wel moeite met inslapen, Zoals mijn vader dan altijd zegt: Van een appelboom vallen geen peren :) 

Maar ook met hem knuffel ik regelmatig terwijl hij slaapt, en ik kan er intens van genieten wanneer hij op een vrije middag bij mij in bed in slaap valt en ik stiekem met hem mee kan doezelen. Want ohhhhh die kleine zachte voetjes die dan tegen mijn been plakken, en zijn geur... Zelfs het kwijl dat soms onder zijn speentje doorloopt terwijl hij zijn koppie tegen mijn schouder of borst aan drukt is iets waar ik op zo'n moment van kan genieten. 

Vragen die ik soms naar mijn hoofd geslingerd krijg zijn: Hebben jij en je vriend dan nog wel privacy? Heb je nog wel tijd voor jezelf? Etc. Allereerst slapen de kids vrijwel altijd wel in hun eigen bed (al komen ze sochtends vaak 1 voor 1 alsnog bij ons in bed kroelen) en ten 2e zijn er meer plekken en momenten waarop ik en mijn vriend met zijn 2en kunnen zijn. 

En dan de vraag of ik nog tijd heb voor mijzelf? Het is maar net hoe je dat bekijkt, ik werk momenteel 28 uur waarin ik dan ook onder leeftijdsgenoten ben en waarin ik niet voor anderen hoef te zorgen. 

Wanneer ik thuis ben ben ik voornamelijk gericht op mijn gezin, en tijd voor mijzelf komt dan eigenlijk alleen voor wanneer ik weer eens veel te laat op bed ga... Maar of ik dit erg vind? Nee! Natuurlijk denk ik soms wel eens dat het wel lekker zou zijn om er spontaan even uit te gaan, maar dat is iets wat van te voren geplanned moet worden. En iets wat ik het liefst zo inplan dat de kinderen hier niets van merken (best wel ernstig nu ik dit zo opschrijf en tot mijzelf laat doordringen haha) 

Mijn moeder zegt altijd: Wanneer ze 18 zijn willen ze echt niet meer knuffelen voor het slapen gaan, laat staan bij jou in bed liggen/slapen. En zo is het mam! En tot die tijd geniet ik van mijn kinderen, op mijn manier. Dan ben ik soms maar een loedermoeder :) ❤️