3 jaar geleden
Slapen? Dat is voor baby's
Peuterpuber
Als baby was Niels een super slaper. Zodra ik hem in bed legde, huilde hij kort om daarna in slaap te vallen. Enkele maanden oud ontdekte hij zijn duim. Het werd zijn grootste vriend. Heel fijn, slapen werd zo nog makkelijker. Heerlijk voor de nachtrust van papa en mama. Hoe we ooit het duimen zouden gaan afleren, dat was van latere zorg.
Einde van het duimtijdperk
Kort geleden kwam hier helaas een einde aan. Niels viel op zijn voortand. Hij werd gedwongen om te stoppen met duimen. Het alternatief is het kwijtraken van zijn tand. Deze krijgt hij dan pas terug zodra hij gaat wisselen. Niet leuk voor de foto's en vooral niet handig met eten.
3 weken lang hebben wij Niels zijn handen ingepakt tijdens het slapen. Eerst helemaal in het verband, later werden het sokken die we vast maakten met tape. 3 bezoeken aan de tandarts verder, gaven we de moet op. De tand zou niet meer vast groeien, grote kans dat hij hem alsnog gaat verliezen.
Tot zover sliep Niels prima, zonder zijn duim. Eten gaat prima. Hij kan zelf de tand ontzien, de pijnprikkels helpen hem hierbij. Ondanks nog enkele vallen op de tand, zit hij er nog steeds in.
Peuterpuber
Helaas is het wel voorbij met de rustige nachten en vooral avonden. Net 2 jaar oud en Niels heeft de peuterpuberteit zwaar te pakken. Slapen? Echt niet! 'Uittie Bettie' 'Niels niet slapen' 'Niels wil beneden spelen' Ondertussen huilen, krijsen en niet meer weten wat hij moet doen van woede. Typisch gedrag voor een 2-jarige. Rust, geduld en liefde helpen hem vaak wel in slaap.
Uit bed klimmen
Totdat Niels door had dat hij zelfstandig zijn bed uit kan komen. Een hele uitdaging voor een 2 jarige in een slaapzak. Toch gaat hij er iedere keer weer voor. Hij gooit zichzelf gewoon over de rand van zijn bed, land met zijn hoofd op de grond en rolt verder. Heel pijnlijk en zeker niet ongevaarlijk. Maar hoe houd je een kind in zijn bed, als hij er alles voor over heeft om eruit te klimmen?
Avonden zonder slaap
Dit was het begin van avonden zonder slaap. We hebben vanalles geprobeerd.
- Nog even beneden spelen
- Een extra verhaaltje
- Knuffelen
- Langs het bed zitten en aaien
- Meenemen naar ons bed en samen slapen
- Nog wat eten of drinken
- Gewoon laten huilen
Uiteindelijk hebben we een extra matras naast zijn bed gelegd. Zo kon hij 'veilig' landen als hij uit zijn bed klom. Ik ben zelf op de gang gaan zitten met een boek. Iedere keer als hij uit bed kwam heb ik hem opgepakt en terug gelegd. Zonder iets te zeggen. Stiekem wel nog even een knuffel en een kusje, maar verder meteen omdraaien en de deur weer dicht.
Dit heeft hij nog enige tijd volgehouden. Tot hij doorhad dat hij toch weer terug moest in zijn bed. Huilen en driftig doen was het gevolg. Uiteindelijk viel hij in slaap. Rust en regelmaat blijken succesvol! wat heeft die jongen veel wilskracht, gelukkig mama ook!
Papa en mama uitgeput
Niet alleen voor Niels was het een uitputtingslag. Ook voor papa en mama. Het is een zegen dat zijn broer door alle herrie heen is blijven slapen.
Het toppunt was Niels die midden in de nacht zijn kamer uitkwam en heel schattig zei: 'Kijk papa, hier ben ik'. Houd dan maar eens je lach in!
Na een aantal dagen had ik een mental breakdown. Overprikkeld door al het gehuil en gekrijs. Niet de rust kunnen nemen die ik normaal in de avond neem. Ik kon alleen nog maar huilen. Uiteindelijk ben ik even alleen het bos in gegaan. Muziekje op, wandelen totdat ik tot rust was gekomen. Ik trok het gewoon niet meer. Me-time en rust was het enige wat ik kon doen.
Gelukkig was mij vriend zo lief, om mij deze tijd te gunnen. Samen konden we het oplossen.
Nu gaat het gelukkig weer beter, met mij en met Niels. Hij is nog onrustig in de avond, maar komt zijn bed niet meer uit. Een zegen! Het huilen wordt beter en het is steeds eerder stil. Het is soms nog moeilijk om aan te horen. Ik weet dat troosten geen zin heeft. Dit wordt gelijk afgestraft met een extra poging om toch naar beneden te mogen. Loslaten is het enige wat ik nu kan doen.
Het is een fase, het gaat vanzelf over. De oudste heeft dit ook gehad. Op een andere manier, maar ook toen zijn we er doorheen gekomen.
Mocht jij nog tips hebben, hoe we het nog makkelijker voor Niels en onszelf kunnen maken? Laat het mij weten in de comments!