She's back!!!

Dat ik niet de enige die het moeilijk heeft, bleek wel uit het gedrag van mijn dochter.
Tuurlijk, ze is 3, dus dan komt er weleens een driftbui voorbij. Maar hier was het elke dag. Ze vroeg negatieve aandacht. Ze reageerde extreem op iets waarvan ze dacht dat ze verkeerd deed. Ze reageerde op mij en dat gaat te ver. Veel te ver!

Waar is mijn lieve kleine meisje gebleven? 

Toen ik doorhad dat zij op mij reageert, brak er iets in me.
Het is mijn schuld dat ze zich nu zo gedraagt.
Het is mijn schuld als ze hier iets aan overhoudt. 
Het is mijn schuld...

Daarom heb ik me ziek gemeld. Ik kon nog wel langer doorgaan met de hele facade die ik ophield voor alles en iedereen, maar nu duidelijk is dat niet alleen ik, maar ook mijn vriend en kindjes er last van hebben, is het klaar. Rust. Nu!
Zoals eerder geschreven doet de rust me goed. Even niets moeten....
Ok, behalve boodschappen, studeren, dansles, wassen, poetsen, koken enzovoorts.
Maar het feit niet naar je werk te moeten, geeft heel veel rust. Vooral als het om werk gaat waar je geen voldoening uit haalt. Werk waar je zelf niet voor hebt gekozen. Werk wat je moet doen, omdat je oude, geweldig leuke werk niet mogelijk was als parttimer volgens hen. Werk wat je doet, omdat je in ieders geval nog werk hébt. 
Dat doet pijn. Nog steeds. Afgedankt. Als oud vuil. 
Misschien was dat wel de eerste trigger....

Dit is de derde week dat ik thuis ben en ik merk dat het beter met me gaat. Ik kan het allemaal beter aan en ben niet meer zo snel geirriteerd en gestresst.
En belangrijker nog, ik merk dat het met haar ook beter gaat. Veel beter.
Ze is zichzelf weer. 
Haar lieve zelf.....

En toch ben ik bang.
Hoe moet dat als ik straks weer ga werken?
Bang dat 'btichy mom' weer terug komt.
Bang dat zij daar weer last van heeft.
Bang dat we dan weer terug zijn bij af....

Gelukkig kan ik deze week voor de eerste keer terecht bij de psycholoog.
Eindelijk hulp.
Niet alleen voor mij, maar ook voor haar.
Zij mag een keer met me mee en dat vind ik erg fijn.
Het is een gevoelig meisje, dus enige handvatten om haar te helpen en begeleiden is fijn.
Mijn zoontje neem ik ook een keer mee. Hij is nog zo klein en ik heb bij hem geen idee of hij er last van heeft.
Hij is de hele tijd net zo vrolijk gebleven als dat hij altijd al was. 
Toch ben ik bang dat hij minder binding heeft met me.
Ik merk dat ik zijn eerste negen maanden minder intens heb beleefd als bij mijn dochter. 
Dat doet pijn en ik voel me schuldig daarover naar hem toe.
Want ik hou niet minder van hem.
Hij is niet minder belangrijk.
Hij is mijn zoon. Net als mijn dochter mijn dochter is.
Ze zijn mijn alles!

Het komt goed met mij.
Langzaamaan.
Er is hulp onderweg.
Voor ons allemaal.....