September, niet zo snel!

Ruim twee weken geleden zat ik nog in de vakantiestemming. Heerlijk genieten van het mooie weer, zwoele zomeravonden op het balkon en de zon die me elke dag weer een boost extra energie gaf.

Toen werd het september. Ik weet niet of het psychisch is, maar ik heb altijd het gevoel dat deze maand eindigt voor hij goed en wel begonnen is. Alles start weer op. School en de buitenschoolse activiteiten. Iedereen is weer aanwezig op de werkvloer, er worden ineens weer duizendenéén afspraken gemaakt, niks lijkt meer te kunnen wachten. Het lome gevoel van de zomer, met zijn warme zonnestralen die iedereen net een beetje vriendelijker maken, is verdwenen.

Elk jaar weer denk ik ergens halverwege september dat ik me toch iets anders had voorgenomen. Dat ik het vakantiegevoel wilde behouden. Een zonnestraal, een beetje vriendelijkheid. De relaxte ‘mañana, mañana’ houding, ik wil me niet mee laten slepen in de reeks afspraken die nu moeten.

En toch gebeurt het. Ik ben al weer gestrikt voor dingen op mijn werk voor ik me goed en wel heb in kunnen lezen. Ik voel de eerste gehaastheid al weer opkomen. In mijn hoofd en in mijn huis. De kou die weer in de lucht hangt, kruipt naar mijn botten en ik zit al weer in de flow van gaangaangaan. Net als de wind die ineens weer harder en koeler lijkt te waaien.

Vandaag sta ik er even bij stil, de maand is nog niet voorbij. Ik besluit te gaan genieten. Van de zomer die langzaam verdwijnt met hier en daar nog een warme nazomerdag. Van de blaadjes die al beginnen te kleuren. Van de mooie nazomerluchten. Van mijn dochter die haar nieuwe regenlaarzen niet meer uit wil doen ook al is het stralend weer. Van stampen in de plassen en van peuters die op mijn ‘we gaan niet naar buiten, het regent’ zeggen: ‘mama bakfiets heb dak’.