Schoonmoeder: het vervolg

Om maar met de deur in huis te vallen, ik heb niks gedaan. Ik heb niet de confrontatie opgezocht met mijn schoonmoeder en met mijn man heb ik er wel over gesproken maar we belanden steeds op hetzelfde nietsoplossende punt dus dat houdt ook op een gegeven moment op.

Maar ik voel me wel beter, rustiger. En mijn man en ik hebben ook geen ruzie meer. Sterker nog, ik voel nauwelijks nog behoefte om erover te beginnen. En daar ben ik dubbel blij om, want dat bevestigd voor mij ook dat de problemen (ruzies) die mijn man en ik hebben alleen daardoor worden veroorzaakt. Als we die factor verwijderen verdwijnen ook meteen de spanningen.

Dat ik helemaal niks heb gedaan is niet helemaal waar, ik ben namelijk wel steeds heel bewust eerder weggegaan en later thuisgekomen zodat ik haar niet hoefde te zien. Ik wilde eerst rust, en sowieso niet emotioneel, overspannen en ongelukkig een gesprek aangaan. Inmiddels heb ik het idee van dat gesprek (voorlopig) laten varen. Misschien zou het wel goed zijn, maar na eerdere ervaringen denk ik dat het meer ellende zal opleveren en het een eindeloos proces gaat worden. Bovendien is de kans bijzonder groot dat er dan meer familieleden bij worden betrokken (zoals eerder het geval ook eens was) en die stress sla ik nu liever even over.

Aangezien mijn verlof over een maand ingaat en ik al een tijdje minder werk lukt het vrij goed om haar even niet te laten oppassen of kortere dagen te laten oppassen. Mijn man komt dan ook eerder thuis en werkt thuis dan verder. En soms kan ik dan ook bij de fysio terecht, dat komt dan helemaal goed uit.

Dit houden we natuurlijk niet eindeloos vol, en dat is ook niet de bedoeling. Op een gegeven moment zal het ervan komen dat ik alleen met haar in huis ben. Op een gegeven moment zal ze op bezoek komen wanneer de baby is geboren (en god, wat zie ik daar tegenop). Maar als dat moment daar is zijn de emoties bij mij hopelijk niet meer zo hoog opgelopen als nu. En dan kan ik haar op een normale manier aanspreken op haar gedrag, en hopelijk schrikt ze daar dan van zodat het eindelijk ophoudt.

Voorlopig blijf ik op mijn hoede wanneer ik in haar buurt ben. Toevallig dacht ik afgelopen week 'nou, ik ga gewoon mee naar binnen, ik zie het wel'. Helaas was dat geen succes. Misschien was ik een beetje naief om te denken dat ze na een paar weken veranderd zou zijn of zich in ieder geval zou kunnen inhouden. Ik zal haar behoefte om haar schoondochter zo te behandelen gewoon nooit begrijpen. Zeker ook omdat het haar zoon en kleindochter ook schaadt.

Dus voordat er weer stoom uit mijn oren komt zal ik mijn schoonmoeder nog maar even ontwijken. Ik heb mijn man opdracht gegeven iets te zeggen overhet feit dat ze zichzelf mama blijft noemen tegen onze dochter, hij vind het inmiddels gelukkig ook genant (en een beetje vies). We zullen zien wat ze doet.