Schijnt (ver) achter die wolken dan toch de zon?

Met het schaamrood op de kaken vanwege lange afwezigheid lees ik net mijn laatste blog. '2 jaar geleden' staat er boven ? Sorry girls!

Oh boy wat is er veeeeel gebeurd de afgelopen 2 jaar. Toen aan het begin van het zoeken naar hulp, wat niet voldoende bleek. Eind juli 2017 viel ik namelijk toch uit op het werk: diagnose 'burn out'. Van de ene op de andere dag is het volledig op. Het is dat de kinderen zichzelf ook dan nog niet kunnen redden, anders zou ik de hele dag in bed gebleven zijn een aantal weken/maanden lang. 

Nu, 2 jaar en wat hulpverleners later ziet het er gelukkig heel anders uit. Vanuit het werk kwam er een psychotherapeut  bij me over de vloer, ik ging een andere functie bekleden op het werk, mijn ex en ik hebben onder andere nog een keer contact moeten zoeken met onze advocaten en we doorliepen een traject dat 'ouderschap blijft' heet. Vooral dat laatste is goed geweest. 

De psychotherapeut heeft me onder andere de liefde voor de fotografie doen terug vinden. Ik moest wekelijks (liever vaker) een moment voor mezelf inplannen en iets doen waar ik ontspanning in kon vinden en waar ik voldoening uit zou halen. Een van de dingen die ik toen opnieuw heb opgepakt is dus de camera. Nu nog heb ik die ieder mogelijk moment in de handen en haal ik er veel voldoening uit.

De kinderen zijn inmiddels 5 en 3 jaar oud. Hailey moet nog 2 weken en 2 dagen naar school voor de zomervakantie begint en Tyler heeft het naar zijn zin op de 'peuter speel leer groep' (of ook wel: peuterspeelzaal). Om de week gaan de kinderen nu een weekend naar papa en de helft van de vakanties zijn ze ook bij hem. Ook dat is okay. We kunnen overleggen over ruilmomenten, samen naar oudergesprekken op school, bij optredens zitten we bij elkaar, zwemlessen doen we om en om en kijklessen samen. 

Kortom, het gaat goed en achter die wolken bleek de zon toch nog ergens te schijnen.